~ for English please scroll down halfway through this page ~
 |
Een paardenbloem gedijt ook in moeilijke omstandigheden, |
Compassie in het Ziekenhuis
Op 20 juni 2021, bracht ik ineens totaal onverwachts mijn zondag door op de spoedeisende hulp.
Niet zoals ik het gepland had of wat ik me zelfs maar kon voorstellen....
Ik hou van de rustige ontspannen zondagen, maar dit was alles behalve dat.
Het begon een paar dagen daarvoor met buikpijn, niets om je zorgen over te maken dacht ik. Maar de problemen werden groter, de pijn nam toe, verplaatste zich naar verschillende delen van mijn lichaam en werd zo hevig dat ik niet meer wist hoe ik moest zitten, staan, lopen, liggen of zelfs maar hoe ik naar de wc moest gaan. Elke beweging, zelfs een centimeter, veroorzaakte ongelooflijke pijn en zette druk op de groeiende zwelling die ik in mijn lichaam opmerkte.
Ik ben gewend aan pijn en mijn lichaam reageert niet goed op pijnstillers, dus gebruik ik ze al heel lang niet meer. Ik heb ze zelfs niet in huis.
Als je zo gewend bent aan pijn, lijk je meer aan te kunnen, alsof je lichaam zich aanpast. Maar dit.... Dit was ondraaglijk.
Eerst ondersteunde ik mijn lichaam op een natuurlijke manier en met veel rust. Het vertoonde alle tekenen van ontsteking, maar er ontbrak één ding, ik had geen koorts, dus het was duidelijk dat mijn immuunsysteem niet in staat was om de wortel van het probleem te bereiken.
En ik merkte dat het probleem groter en groter werd. Tot ik zondagochtend wakker werd en delen van mijn lichaam in brand leken te staan en de zwelling nog groter was geworden. Ik wist dat mijn lichaam dit niet alleen kon genezen. Dus om 7.15 uur belde ik de spoeddienst, hyperventilerend van de pijn. Ik deelde mijn ervaringen, maar de belangrijkste vraag voor deze vriendelijke vrouw aan de andere kant van de lijn en het antwoord waar ze het meest in geïnteresseerd was, of ik koorts had....., vanwege de Covid maatregelen... als ik koorts had, mocht ik niet naar een dokter....
Werkelijk? hoorde ik dat nou goed?
Werkelijk? hoorde ik dat nou goed?
Ik was zo verbaasd dat dit belangrijker was dan waar ik voor belde, maar ze volgde gewoon de regels zei ze.
Ik had een heleboel problemen en verschillende klachten, maar het enige symptoom dat ontbrak en dat voor mij zeer alarmerend was, was... koorts.... Dat leek me nu echter te redden. Wat voor mij alarmerend was, was haar ontspannend...
Dus beloofde deze assistente me dat een dokter me zo snel mogelijk zou terugbellen om mijn situatie te bespreken. Ik moest helaas 2,5 uur wachten, voordat ik eindelijk het verlossende telefoontje kreeg. Maar daarna mocht ik langs komen voor verder onderzoek.
Mijn ouders waren zo lief om me te brengen en toen begon het allemaal.
Ik ontmoette eerst een geweldige vrouw, een huisarts die het eerste onderzoek deed en ze vertelde me wat er aan de hand was in mijn lichaam. Eigenlijk bevestigde ze wat ik al vermoedde en ook dat mijn lichaam niet in staat was om dit zelf te genezen. Maar toen zei ze, ik ga je niet naar huis sturen en je laten wachten tot maandag. Je hebt te veel pijn dus je hebt zo snel mogelijk hulp nodig, ook al is het zondag, ik zal het ziekenhuis bellen en kijken of je nu kunt komen....
Enige tijd en een paar mensen aan de telefoon later, kreeg ze te horen dat het erg druk was, maar dat ze tijd voor me zouden maken. WOW...dat had ik niet verwacht, dus we gingen naar het ziekenhuis en ik werd naar een privé kamer gestuurd.
Toen kwam er eerst een lief jong meisje binnen dat nog duidelijk in opleiding was en mij wat basisvragen moest stellen...
Toen kwam er een tweede jonge vrouw, ouder en meer ervaren, maar ook nog lerend... nog meer vragen.
Toen kwam een derde vrouw om de standaard procedure te doen met temperatuur en bloeddruk,
Nog steeds geen dokter..... maar allemaal lieve, vriendelijke, meelevende vrouwen die wilden dat het snel beter met me ging.
Ik was dankbaar om zoveel medeleven te ervaren, maar mijn pijn nam van minuut tot minuut toe, dus hoopte ik dat de dokter toch echt snel zou komen.
Ik was dankbaar om zoveel medeleven te ervaren, maar mijn pijn nam van minuut tot minuut toe, dus hoopte ik dat de dokter toch echt snel zou komen.
Maar uiteindelijk na een paar uur, wat voor mij een eeuwigheid leek, was daar dan eindelijk het bezoek van de dokter... Ze deed het volgende onderzoek en vertelde me dat mijn lichaam dit niet alleen kon genezen en dat een operatie nodig nog.
Een operatie? Ook dat nog.... 😕
Er werden mij 2 opties aangeboden, naar de operatiekamer gaan en onder narcose gaan of een ruggenprik krijgen. Bij beiden zou ik niets voelen van de ingreep.
Of de tweede optie: een iets minder ingrijpende operatie onder plaatselijke verdoving maar wel met wat langere termijn effecten en dat zou dan daar worden gedaan, meteen, maar alleen door een andere dokter... de dokter die ik nu zag was niet gekwalificeerd om dit soort operaties te doen.
Aangezien ik al 27 jaar problemen heb met mijn zenuwstelsel, (lees: met mijn hersenen en ruggenmerg), was ik echt geen voorstander van een ruggenprik.
Bovendien heb ik mijn hele leven al problemen met medicijnen. Ik reageer nooit op een "normale manier" op chemicaliën. Ik heb altijd bijwerkingen die ze niet verwachten.
Lopen is al vele jaren moeilijk, dus om geen gevoel in mijn benen te hebben voor een operatie was geen optie voor mij... Als ik alleen al dacht aan mijn ervaringen met medicijnen, en de vele onverwachte bijwerkingen die ik had... kon ik maar aan één ding denken: wat als die ruggenprik permanente bijwerkingen zou geven voor mijn benen???? Wat als iets dat verondersteld wordt het gevoel in het onderste deel van mijn lichaam slechts tijdelijk weg te nemen, weer heel anders zal uitwerken in mijn lichaam? Dat idee maakte me erg bang.
De andere optie, narcose en je van alles totaal niet bewust zijn, was ook niet leuk, omdat het hersenmist zou kunnen veroorzaken of andere permanente bijwerkingen voor de hersenen.
Ik heb zo lang en zo hard gewerkt om veel symptomen van deze chronische aandoening die ik heb te overwinnen, dat ik geen enkel risico wilde nemen op welke vorm van terugslag dan ook... Ik vertrouwde gewoon op mijn gevoel dat de risico's te groot waren.
Dus koos ik voor de tweede optie, plaatselijke verdoving.
De dokter zei dat ik nog steeds zou voelen wat ze doen, maar zonder pijn... Oké dacht ik, ik vind het niet erg om te voelen dat ze binnen in me aan het werk zijn. Dus mijn keuze was duidelijk.
Ik moest opnieuw lang wachten, maar toen kwam de andere arts, degene die gekwalificeerd was voor dit soort operaties. Wat een geweldige vrouw, ik voelde me meteen helemaal veilig bij haar. En hopelijk kon ze eindelijk die ondraaglijke pijn die ik nu al een paar dagen had, wegnemen of verminderen. Ze vroeg me hoeveel pijn ik voelde op een schaal van 1-10 en ik zei, nou ik ben gewend aan pijn, maar dit is niet te vergelijken. Dit is iets anders.... Dus op een schaal van 1 tot 10, waarbij 10 het hoogst is, kun je wel zeggen dat dit een 10+ is.
Ze was zo meelevend en legde me alles uit wat ze ging doen, zodat ik voorbereid zou zijn.
Maar...
Toen ze met de procedure begon realiseerde ik me al snel dat ik hier niet op voorbereid was...
Zoals gezegd reageer ik vaak totaal anders op medicatie dan de bedoeling is.
Zoals gezegd reageer ik vaak totaal anders op medicatie dan de bedoeling is.
Ook deze keer reageerde ik niet op de manier waarop ik verondersteld werd te reageren. Het voelde alsof de plaatselijke verdoving helemaal niet werkte, of in ieder geval niet goed werkte. Ik voelde alles.
Ik probeerde me te beheersen, wilde niet schreeuwen, wilde geen geluid maken... maar ik had het niet in de hand en ik bleef me verontschuldigen. Deze pijn was te veel.
Om je een beter beeld te geven, moet je weten dat ik een 26-jaar lange geschiedenis heb met artsen in de reguliere geneeskunde die mij nauwelijks geloofden. Ik kreeg altijd te horen dat ze de symptomen niet konden verklaren maar dat het allemaal wel meeviel, dat ik me niet zo moest aanstellen, dat het allemaal in mijn hoofd zat, dat het allemaal niet zo erg kon zijn wat ik meemaakte, of dat ik gewoon een beetje harder moest zijn, moest doorzetten, meer moest leven enzovoort... ze gaven me altijd het gevoel dat ik niet sterk genoeg was en dat ik sterker moest zijn, niet zo moest zeuren..... Soms deden ze wat basistests en als er niets te zien was, zeiden ze dat ik gewoon naar huis moest gaan omdat er niets aan de hand was, waardoor ik altijd het gevoel kreeg dat ze dachten dat ik deed alsof. Maar... afwezigheid van bewijs omdat een simpele test geen bewijzen oplevert... wil niet zeggen dat er bewijs is van afwezigheid.
Ik had gewoon een aandoening die ze niet genoeg begrepen of niet genoeg herkenden en ik had te maken met ernstige symptomen.
Al dat ongeloof van dokters in de afgelopen jaren, was echter duidelijk nog steeds een programma dat op de achtergrond van mijn systeem draaide... Barbara, geef ze niets om je weer te vertellen dat je doet alsof of dat je harder moet zijn of wat dan ook.
Ik verontschuldigde me non-stop voor de pijn die ik voelde. Maar deze geweldige vrouw met haar prachtige gezicht vol compassie bleef me zeggen, stop alsjeblieft met je te verontschuldigen... Je doet het heel erg goed. Je moet wel heel veel pijn hebben, dus schreeuw alsjeblieft zoveel als je wilt.
Ik schreeuwde niet zoals ik eigenlijk in mijn hart wilde... maar mijn lichaam vertelde haar een ander verhaal. Ik was kortademig, mijn autonome zenuwstelsel deed mijn lichaam trillen en verkrampen van de pijn, ik had overal spasmes en het enige waar ik me zorgen om maakte was: houd alstublieft je lichaam onder controle, schop niet met je benen en doe de dokter geen pijn Het kostte me zoveel kracht om die spasmes onder controle te houden dat ik me echt niet goed voelde door gebrek aan zuurstof vanwege dat vreselijke mondmasker dat je nog steeds moet dragen vanwege de Covid situatie ... maar ik moest de regels volgen.
Tot die geweldige dokter mijn gezicht zag en zei: "Neem je masker af en adem. Alsjeblieft, doe het af..."Ik vroeg haar, of dat mocht, en ze zei weer: "Je moet ademen, dus haal het alsjeblieft weg. Adem diep in. Adem uit. Probeer je te concentreren op je ademhaling."
Ze brak gewoon alle regels... om het makkelijker te maken voor mij....
Het was ongelooflijk hoeveel ze begreep van de dingen die ik niet deelde, maar die mijn lichaam communiceerde zonder woorden. En hoe meelevend ze was.
Al deze bijzondere vrouwen hebben me die zondag de andere kant van de reguliere geneeskunde laten zien. Een kant die ik in het verleden nauwelijks heb ervaren. Dat er nog steeds veel mensen zijn met een hart vol liefde en medeleven, die je alleen maar willen helpen en je beter willen laten voelen.
Mensen die mij en mijn situatie zagen en me niet naar huis stuurden, zoals ik keer op keer had meegemaakt.
Mensen die mijn inzichten wilden horen en bevestigden, in plaats van geïrriteerd reageerden dat ik zoveel medische kennis heb.
Toen de medische ingreep eindelijk achter de rug was... kon ik alleen nog maar denken aan deze vrouwen, die mijn ervaring tot dan toe met de reguliere geneeskunde hadden herschreven... ze lieten me de andere kant zien en dat is wat ik voor altijd in mijn hart mee zal nemen.
Ik voelde me gezien, ik voelde me begrepen, ik voelde me op zoveel manieren gesteund.
Het was de volgende dag nog altijd niet echt tot me doorgedrongen wat er de dag ervoor feitelijk had plaatsgevonden. Mijn lichaam functioneerde nog steeds op adrenaline en overleven. Ik was stijf van top tot teen, had zwarte kringen onder mijn ogen door wat ik heb moeten doorstaan, ik ben minstens 3-4 kilo afgevallen in slechts een paar dagen tijd... maar dat zal wel helen. Als ik opnieuw moest kiezen, zou ik dezelfde keuze maken. Echt waar!
Ik ben niet bang voor pijn... pijn zal stoppen, ellende zal voorbijgaan. Mijn grootste angst is om een terugslag te krijgen en blijvende schade aan mijn zenuwstelsel op te lopen door verkeerde reacties op een behandeling. Het is in het verleden al te vaak gebeurd dat ik gewoon geen risico meer kan nemen.
Het eerste waar ik de dag na de ingreep aan dacht toen ik wakker werd en naar het toilet schuifelde: Ik kan nog steeds lopen....
Wat als ik voor een ruggenprik had gekozen en ik zou die onverwachte reactie op de chemicaliën krijgen, net als bij de plaatselijke verdoving, dan zou het mogelijk kunnen zijn dat ik niet meer zou kunnen lopen.
Ik was me zo bewust van het feit dat mijn benen nog konden lopen. Zo diep dankbaar voor elke stap, ook al kwam ik die dag niet verder dan schuifelen, voetje voor voetje, kleine stapjes, maar stappen... staand op eigen benen.
Langzaam begonnen alle dingen te bezinken. Het programma in mijn hoofd, dat onbewuste programma dat op de achtergrond draait, dat ik zwak was omdat ik de pijn niet onder controle had en dat ik me moest verontschuldigen omdat ik niet sterker was,... dat programma veranderde langzaam aan in, mijn hemel, wees niet zo hard voor jezelf.
Ik leerde zachter te zijn. 
Ik begrijp nu beter hoezeer al die dokters die ik in het verleden heb gezien me hebben beïnvloed in de manier waarop ik naar mezelf kijk.
Ik begrijp nu beter hoezeer al die dokters die ik in het verleden heb gezien me hebben beïnvloed in de manier waarop ik naar mezelf kijk.En deze vrouwen in het ziekenhuis hebben me zo geholpen om het anders te leren zien. De eerste dokter die me niet naar huis wilde sturen kon ik al omhelzen, maar de laatste zal ik me nog lang herinneren.
Ik ben me ervan bewust dat ze gewoon "haar werk" deed... maar voor mij zorgde dat gezicht en de energie die haar omringde ervoor dat ik me veilig voelde, wat ze ook met me moest doen. Het was de eerste keer dat ik me veilig voelde bij een dokter in de reguliere geneeskunde.
Na afloop van de operatie, verontschuldigde ik me opnieuw voor de manier waarop mijn lichaam had gereageerd en ze zei me, maak je geen zorgen, als ik daar problemen mee zou hebben, had ik een ander beroep moeten kiezen.
Ze nam gewoon alles wat me dwars zat, van me weg.
Ze heeft niet alleen de oorzaak van het probleem weggenomen, maar ook veel meer "uit mij" gehaald en veel meer genezen dan alleen mijn lichamelijke pijn.
Ze ging zelfs nog verder. Ze realiseerde zich dat ik me nog steeds afvroeg hoe dit had kunnen gebeuren en wat ik anders had kunnen doen om dit te voorkomen. En ze zei: "Weet je, we weten eigenlijk niet waarom dit gebeurt. We kennen de oorzaak niet. Het is niet zo dat als je dit beter had gedaan, of als je dat niet had gedaan... het niet zou zijn gebeurd. Het is niet jouw schuld. Dit is iets dat gewoon gebeurt. Geef jezelf niet de schuld!"
Ik was zo dankbaar voor deze woorden.
De medische wetenschap weet misschien niet wat de oorzaak is. Maar ik wel. Ik herinner me het exacte moment waarop deze situatie begon en dit proces werd geactiveerd. Ik voelde en zag iets op zielsniveau gebeuren een tijdje geleden. Ik kon de impact ervan op mijn fysieke lichaam voelen en ik herinner me dat alles aanvoelde alsof het even pauzeerde, alsof mijn bewustzijn zich ervan bewust werd dat er iets op zielsniveau plaatsvond. Ik begon allerlei informatie te ontvangen over vorige levens. Vorige levens waarin mij iets was overkomen en iemand een enorm trauma had veroorzaakt in precies dat deel van mijn lichaam. Een trauma waar ik me tot ik die informatie kreeg, in dit leven niet meer bewust van was, maar blijkbaar droeg mijn wezen die informatie van dat trauma nog steeds in zich. En de herinneringen werden ongeveer 2 weken geleden getriggerd en in een fractie van een seconde begon mijn lichaam te reageren. Het moest helen op een heel diep niveau en die negatieve herinnering moest weg...
Toen deze dokter tegen me zei: Barbara, jou treft geen blaam... voelde het alsof ze me iets vertelde wat ik in die andere tijd had moeten horen. Dat wat mij toen was overkomen, in dat andere leven, ook niet mijn schuld was....
De dag na de ingreep, op maandag, voelde ik me anders. Alsof er iets geheeld was op zoveel verschillende lagen. Ook al was het de pijnlijkste dag van mijn leven, ik weet dat het tegelijkertijd een dag van diepe heling was. Ik had nog steeds geen idee hoe ik normaal moest zitten, lopen of staan, maar ik vertrouwde erop dat dit mettertijd beter zou worden. Het was al beter dan het afgelopen weekend was.
Ik realiseerde me echter gaandeweg de dag dat ik in een shock terecht was gekomen. Ik voelde me verdoofd, alsof ik op de bodem van de diepzee zat en alles vertraagd binnenkwam.Ik heb vaker een staat van shock meegemaakt en wist dus wat de kenmerken waren en waar ik doorheen moest gaan. In de daarop volgende dagen ging ik door vele stadia heen:
Verdoofd gevoel, dissociatie, woede, verdriet, depressie, eenzaamheid, verkramping, extreme vermoeidheid, vele tranen, veel slaap, hoofdpijn en nog veel meer... ik ben overal doorheen gegaan tot het moment dat eindelijk de pijn afnam en ik weer terug in mijn lichaam kon komen en mijn spirituele kanalen weer open gingen.
Dat was het moment dat ik besefte dat ik al die tijd weliswaar om hulp kon vragen, maar niet verbonden was met de zielenwereld zoals ik dat gewend ben. Er was geen communicatie, er waren geen beelden, alleen maar verdoving.
Toen mijn spirituele kanalen weer open gingen en ik weer kon ontvangen zag ik Guan Yin (de Godin van Compassie) en ik realiseerde me, dat ik als Guan Yin Lineage Holder altijd verbonden ben met haar en heel haar team. Dat ze me ook in het ziekenhuis geholpen hadden en dat dat de reden was geweest dat ik me zo omringd voelde door compassie.
Ze hadden mijn spirituele kanalen en zintuigen deels afgesloten om me erdoorheen te helpen, zodat ik niet al te veel ervaringen had. Maar genoeg ervaring om hun aanwezigheid te voelen en me in een wolk van compassie gehuld te voelen. En ook dat ik me de volgende dag vooral die compassie herinner en niet al die pijn.
En dat ik zo snel door al die verschillende stadia van shock heen ga. Alsof het proces versneld gaat door hun hulp.
Ik ben tot op de dag van vandaag ontroerd dat er zoveel hulp was in het ziekenhuis maar ook de dagen erna. Omringd door een energieveld gevuld met compassie.
Compassie dat uithoudingsvermogen, vitaliteit, energie en wilskracht versterkt... en me zo door deze operatie heen hielp, daar waar de verdoving het liet afweten.
Mijn dank gaat uit naar al die fijne vrouwen in het ziekenhuis, alsmede naar Guan Yin en ieder in haar team die mij die dag in het ziekenhuis en de dagen erna heeft bijgestaan. En, last but not least, naar mijn ouders, die er altijd zijn als ik hulp nodig heb.
A dandelion also thrives in difficult conditions,
hence it is commonly associated with the power
to rise above life's challenges.
|
A dandelion also thrives in difficult conditions, |
Compassion in Hospital
Dear readers,
On June 20, 2021, I suddenly and unexpectedly spent my Sunday in the Emergency department.
Not how I had planned or what I could even imagine….
It started a few days ago with abdominal pain, nothing to worry about I thought. But the problems increased, the pain increased, moved to different areas in my body and got so high that I had no idea how to sit, stand, walk, lay down or even how to use the washroom. Every movement, even a centimeter, caused incredible pain and put pressure on the swelling I noticed in my body.
I am used to pain and my body doesn’t respond well to painkillers so I haven’t used them for a long time. I don’t even have them in my cabinet.
When you are so used to pain, you seem to be able to handle more, like your body is adapting. But this…. This was unbearable.
First I supported my body in a natural way and with lots of rest. It showed all signs of inflammation, but there was one thing missing, I didn’t have fever, so it was clear that my immune system was not able to reach the root of the issue.
I noticed the affected area got bigger and bigger. Until Sunday morning I woke up and parts of my body felt on fire and the swelling had gotten even bigger. I knew my body couldn’t heal this alone. So at 7.15 AM I called the emergency department, hyperventilating from the pain. I shared my experiences but the most important question for this friendly woman and what she was most interested in was if I had fever….., because of the Covid measures… If I had fever, I was not allowed to see a doctor
Really? Did I hear that right?
I was so surprised that this was more important than my actual situation, but she was just following the rules she said.
I had a lot of issues, but the one symptom that was missing and that for me was very alarming was… fever…. That however, seemed to save me now, What was alarming for me, was relaxing her…
So this assistant promised me that a doctor would call me back as soon as possible to discuss my situation. Unfortunately, I had to wait 2,5 hours, before I finally received the redeeming phonecall. Then I was asked to come for a visit and further examination.
My parents were so good to bring me and then it all started.
I first met this amazing woman, a general practitioner who did the initial examination and she told me what was going on in my body. Actually she confirmed what I already suspected and also that my body was not able to heal this. But then she said: "I am not going to send you home and let you wait until Monday. You are in too much pain so you need help a.s.a.p., even though it is Sunday, I will call the hospital and see if you can come now…."
After some time and a few different people on the phone, she received the message that it was very busy, but they would make time for me. WOW…I had not expected that, so we went to the hospital and I was sent to a private room.
I first met this amazing woman, a general practitioner who did the initial examination and she told me what was going on in my body. Actually she confirmed what I already suspected and also that my body was not able to heal this. But then she said: "I am not going to send you home and let you wait until Monday. You are in too much pain so you need help a.s.a.p., even though it is Sunday, I will call the hospital and see if you can come now…."
After some time and a few different people on the phone, she received the message that it was very busy, but they would make time for me. WOW…I had not expected that, so we went to the hospital and I was sent to a private room.
Then a lovely young girl who was still learning came in first and had to ask me some basic questions…
Then a second young woman came, older and more experienced, but also still learning… more questions.
Then a third woman came to do the standard procedure with temperature and blood pressure, …
Still no doctor..., but all lovely, friendly, compassionate women who wanted me to be okay.
I was grateful to experience so much compassion, however, my pain was increasing minute by minute so I was hoping the doctor would come soon.
Then a second young woman came, older and more experienced, but also still learning… more questions.
Then a third woman came to do the standard procedure with temperature and blood pressure, …
Still no doctor..., but all lovely, friendly, compassionate women who wanted me to be okay.
I was grateful to experience so much compassion, however, my pain was increasing minute by minute so I was hoping the doctor would come soon.
Then finally after a few hours, what to me seemed like forever, there was the doctor… She did the next examination and told me that my body could not heal this alone. Surgery was needed.
Surgery? Gosh,, just what I needed...😕
I was offered 2 options, to go to the Operation Room and have anesthesia or an epidural. With both of them I would not feel anything of the surgery.
Or the second option, a less invasive surgery with local anesthetic, but with some more lasting effects for a while, and that could be done there, right away, but only by another doctor… this doctor I was seeing now was not qualified to do this kind of surgery.
Surgery? Gosh,, just what I needed...😕
I was offered 2 options, to go to the Operation Room and have anesthesia or an epidural. With both of them I would not feel anything of the surgery.
Or the second option, a less invasive surgery with local anesthetic, but with some more lasting effects for a while, and that could be done there, right away, but only by another doctor… this doctor I was seeing now was not qualified to do this kind of surgery.
As I have a history of 27 years of issues with my nervous system (read: with my brain and spinal cord), I was not happy with an epidural at all.
Besides that I have issues with medications all my life. I never respond in a “normal way” to chemicals. I always have side effects that they do not expect.
Walking has been hard for many years, so to have no feelings in my legs for a surgery was not an option for me… Thinking about my experiences with drugs, and the many unexpected side-effects I had… I could only think about one thing: what if that epidural could have permanent side effects for my legs??? What if, something that is supposed to take away the feeling in the lower part of my body just temporarily, will work out in my body completely different again. That idea was scaring me a lot.
The other option, anesthesia and be completely unaware of everything, was not nice either, as it could cause brain fog or other permanent side effects for the brain.
I have worked so long and so hard to overcome many symptoms of this chronic condition I have, that I didn’t want to take any risk of any form of setback… I just trusted my gut feeling that the risks were too high.
So I chose the second option, local anesthetic.
Besides that I have issues with medications all my life. I never respond in a “normal way” to chemicals. I always have side effects that they do not expect.
Walking has been hard for many years, so to have no feelings in my legs for a surgery was not an option for me… Thinking about my experiences with drugs, and the many unexpected side-effects I had… I could only think about one thing: what if that epidural could have permanent side effects for my legs??? What if, something that is supposed to take away the feeling in the lower part of my body just temporarily, will work out in my body completely different again. That idea was scaring me a lot.
The other option, anesthesia and be completely unaware of everything, was not nice either, as it could cause brain fog or other permanent side effects for the brain.
I have worked so long and so hard to overcome many symptoms of this chronic condition I have, that I didn’t want to take any risk of any form of setback… I just trusted my gut feeling that the risks were too high.
So I chose the second option, local anesthetic.
The doctor said I will still feel what they do, but without pain… Okay I thought, I don’t mind to feel that they are working inside of me. So my choice was clear.
I had to waited for a long time again until the other doctor came, the one who was qualified for this type of surgery. What an amazing woman, I felt totally safe with her right away. And hopefully she could finally take away or reduce this unbearable pain I was in for a few days now. I was asked how much pain I felt on a scale from 1-10 and I said, well I am used to pain, but this can’t be compared. This is something else…. So on a scale from 1 to 10 with 10 being the highest, it is a 10+.
She was so compassionate and explained to me everything she was going to do so I would be prepared.
But…
When she started the procedure I realized pretty fast that I was not prepared for this….
Like I said before, my body often responds to medication other than intended.
This time I didn’t respond in a way I was supposed to respond either. It felt like the local anesthetic didn’t work at all, or at least it didn’t work properly. I felt everything.
I tried to control myself, didn’t want to scream, didn’t want to make any sound… but it was out of my control and I kept on apologizing. This pain was too much.
But…
When she started the procedure I realized pretty fast that I was not prepared for this….
Like I said before, my body often responds to medication other than intended.
This time I didn’t respond in a way I was supposed to respond either. It felt like the local anesthetic didn’t work at all, or at least it didn’t work properly. I felt everything.
I tried to control myself, didn’t want to scream, didn’t want to make any sound… but it was out of my control and I kept on apologizing. This pain was too much.
To give you some background information, I have a 26 years of history with modern medicine and doctors who hardly believed me. I was always told that they couldn't explain my symptoms, or I wasn’t right, that I had to get over it... that it was all in my head, that it couldn’t be that bad what I was experiencing, or that I just had to be a little harder, push more, live more and so on… they always gave me that feeling that I was not strong enough and I had to be stronger, that I shouldn't neg about it….. Sometimes they did some basic tests and when there was no evidence at all, they said I just had to go home because nothing was wrong. Always making me feel like I was faking it. But… absence of evidence because a simple test doesn’t show any signs… doesn’t mean that there is evidence of absence.
I just had a condition they didn’t understand enough or recognized enough and I had to deal with severe symptoms.
All that disbelief of doctors, clearly was still a program running on the background of my system… Barbara, don’t give them anything to tell you again that you are faking it or that you need to be harder or whatever.
I was apologizing non-stop for the pain I felt. But this amazing woman with her beautiful face full of compassion continued to tell me, please stop apologizing… You are doing so well, you must be in a lot of pain, so please scream as much as you want.
I didn’t scream the way I actually wanted within my heart … but my body was telling her another story. I was short of breath, my autonomic nervous system made my body tremble and go into spasms because of the pain. I had spasms all over my body and all I worried about was, please control your body, do not kick your legs and hurt the doctor. It took so much of my strength to control these spasms and I was really not feeling well because of lack of oxygen because of that awful facemask you still need to wear because of the Covid situation… but I had to follow the rules.
All that disbelief of doctors, clearly was still a program running on the background of my system… Barbara, don’t give them anything to tell you again that you are faking it or that you need to be harder or whatever.
I was apologizing non-stop for the pain I felt. But this amazing woman with her beautiful face full of compassion continued to tell me, please stop apologizing… You are doing so well, you must be in a lot of pain, so please scream as much as you want.
I didn’t scream the way I actually wanted within my heart … but my body was telling her another story. I was short of breath, my autonomic nervous system made my body tremble and go into spasms because of the pain. I had spasms all over my body and all I worried about was, please control your body, do not kick your legs and hurt the doctor. It took so much of my strength to control these spasms and I was really not feeling well because of lack of oxygen because of that awful facemask you still need to wear because of the Covid situation… but I had to follow the rules.
Until this amazing doctor saw my face and said: "Take away your mask and breath. Please, take it away… "
I asked her, if that was allowed, and she said again: “You need to breath, so please take it away.” Breath in deeply. Breath out. Try to focus on your breath."
She just broke all the rules… just to make it easier for me.
I asked her, if that was allowed, and she said again: “You need to breath, so please take it away.” Breath in deeply. Breath out. Try to focus on your breath."
She just broke all the rules… just to make it easier for me.
It was unbelievable how much she understood of the things I didn’t share, but my body was communicating without words. And how compassionate she was.
All these amazing women showed me that Sunday the other side of western medicine. A side I hardly experienced in the past. That there are still many people with a heart full of love and compassion, who just want to help and make you feel better.
People who saw me and my situation and didn’t sent me home, like I had experienced over and over again.
People who wanted to hear my insights and confirmed them, instead of being irritated that I have so much medical knowledge.
When the surgery was finally done… all I could think about was these women today who had re-written my whole experience with western medicine… they showed me the other side and that is what I will take with me in my heart forever.
I felt seen, I felt understood, I felt supported in so many ways.
After the surgery the pain infortunately was still there, as the affected area and tissues were still swollen and inflamed and that was something they couldn't heal. They could only open the cyst to take the pressure away, so the root has been taken away and the rest of all the affected area was something my body needed to heal with time and in a natural way. And so I went home, with all the adrenaline still rushing through my veins.
People who saw me and my situation and didn’t sent me home, like I had experienced over and over again.
People who wanted to hear my insights and confirmed them, instead of being irritated that I have so much medical knowledge.
When the surgery was finally done… all I could think about was these women today who had re-written my whole experience with western medicine… they showed me the other side and that is what I will take with me in my heart forever.
I felt seen, I felt understood, I felt supported in so many ways.
After the surgery the pain infortunately was still there, as the affected area and tissues were still swollen and inflamed and that was something they couldn't heal. They could only open the cyst to take the pressure away, so the root has been taken away and the rest of all the affected area was something my body needed to heal with time and in a natural way. And so I went home, with all the adrenaline still rushing through my veins.
The next day it still had not dawned on me what actually took place the other day. My body was still functioning on adrenaline and survival. I was stiff head to toe, had black circles underneath my eyes because of what I had to endure, I lost at least 7 pounds in just a few days… but that will heal. If I had to choose again, I would make the same choice. Really!
I am not afraid of pain… pain will stop, it will pass……. My biggest fear is to have a setback and to have permanent damage to my nervous system because of wrong responses to a treatment. It has happened in the past too many times that I just can’t take any risk again.
The first thing that crossed my mind when I woke up the next morning and shuffled to the washroom: I can still walk….
What if I had chosen for an epidural and I would have that unexpected respons to the chemicals, just like the other day with the local anesthetic, then it could be possible that I wouldn’t be able to walk anymore.
I was so aware of my legs still being able to walk. So deeply grateful for every stepm even though I wasn't able to do much more that shuffling, one feet in front of the other, tiny steps, but... they were steps, I was standing on my own two feet.
I was so aware of my legs still being able to walk. So deeply grateful for every stepm even though I wasn't able to do much more that shuffling, one feet in front of the other, tiny steps, but... they were steps, I was standing on my own two feet.
Slowly all the things were sinking in. The program inside of my head, that unconscious program running on the background, that I was weak because I couldn’t control the pain and that I had to apologize for not being stronger,.. that program also slowly changed. It transformed more into oh my goodness, … don’t be so hard on yourself.
I learned to be softer I understand deeper now how much all these doctors I have seen in the past influenced me in the way I look at myself.
And these women in the hospital that day have helped me to see it differently. I could already hug the first doctor who didn’t want to send me home, but the last one I will remember for a long time.
I am aware she just did “her job”… but for me that face and the energy that was surrounding her made me feel safe, no matter what she had to do to me. It was the first time I felt safe with a doctor in modern medicine.
Right after the surgery, I still apologized for the way my body responded and she said, don’t worry, if I would have problems with that, I should have chosen a different profession.She just took everything that was bothering me, away from me.
So not only did she take away the root of the issue, she took much more “out of me” and healed much more than just my physical pain.
And you know what? She'd go deeper. She realized that I was still wondering how this could have happened and what I could have done differently to prevent this. And she said: "You know, we actually don’t know why this happens. We don’t know the cause. It is not that if you would have done this better, or if you wouldn’t have done that.. it wouldn’t have happened. You are not to blame. This is something that just happens. Don’t blame yourself!"
I was so grateful for these words.
Medical Science may not know what is the cause. But I do. I remember the exact moment when this situation started and this process was activated. I felt and saw something happening on a soul level a little while ago. I could feel the impact on my physical body and I remember that everything just felt like it was pausing for a second, like my conscious became aware that something took place on a soul level. I started to receive all kind of information about past lives. Past lives in which something had happened to me and someone caused huge trauma in exactly that area of my body. A trauma I was not aware of anymore in this life before I started to receive the information, but apparently my being still carried that information of that trauma inside. And the memories were triggered about 2 weeks ago and in a split second my body started to respond. It needed to heal on a very deep level and remove that negative memory.
When this doctor told me: Barbara you are not to blame… it felt like she was telling me something I needed to hear in that other life time. That what had happened to me then, in that other lifetime, was not my fault either…
The day after the surgery, on Monday, I felt different. Like something has healed on so many levels.
Even though it was the most painful day of my life, I know that at the same time it was a day of deep healing. I still have no idea how to sit, walk or stand in a normal way, but I trusted this would get better over time. It already was better than it was that weekend.
I understand deeper now how much all these doctors I have seen in the past influenced me in the way I look at myself.And these women in the hospital that day have helped me to see it differently. I could already hug the first doctor who didn’t want to send me home, but the last one I will remember for a long time.
I am aware she just did “her job”… but for me that face and the energy that was surrounding her made me feel safe, no matter what she had to do to me. It was the first time I felt safe with a doctor in modern medicine.
Right after the surgery, I still apologized for the way my body responded and she said, don’t worry, if I would have problems with that, I should have chosen a different profession.
So not only did she take away the root of the issue, she took much more “out of me” and healed much more than just my physical pain.
And you know what? She'd go deeper. She realized that I was still wondering how this could have happened and what I could have done differently to prevent this. And she said: "You know, we actually don’t know why this happens. We don’t know the cause. It is not that if you would have done this better, or if you wouldn’t have done that.. it wouldn’t have happened. You are not to blame. This is something that just happens. Don’t blame yourself!"
I was so grateful for these words.
When this doctor told me: Barbara you are not to blame… it felt like she was telling me something I needed to hear in that other life time. That what had happened to me then, in that other lifetime, was not my fault either…
The day after the surgery, on Monday, I felt different. Like something has healed on so many levels.
Even though it was the most painful day of my life, I know that at the same time it was a day of deep healing. I still have no idea how to sit, walk or stand in a normal way, but I trusted this would get better over time. It already was better than it was that weekend.
However, I realized as the day went on that I had gone into shock. I felt numb, like I was at the bottom of the deep sea and everything was slowing down. I have experienced a state of shock before so I knew what the characteristics were and what I had to go through. Over the next few days, I went through many stages:
Feeling numb, dissociation, anger, sadness, depression, loneliness, cramping, extreme fatigue, many tears, lots of sleep, headaches and much more.... I went through everything until finally the pain subsided and I could get back into my body and my spiritual channels opened up again.
Feeling numb, dissociation, anger, sadness, depression, loneliness, cramping, extreme fatigue, many tears, lots of sleep, headaches and much more.... I went through everything until finally the pain subsided and I could get back into my body and my spiritual channels opened up again.
That was the moment I realized that although I could ask for help all this time, I was not connected to the soul world in the way I was used to. There was no soul communication, there were no images, just numbness.
When my spiritual channels opened again and I could receive again I saw Guan Yin (the Goddess of Compassion) and I realized, that as a Guan Yin Lineage Holder I am always connected to her and all her team. That they had also helped me in the hospital and that that had been the reason I felt so surrounded by compassion.
They had partially shut down my spiritual channels and senses to help me through, so I didn't have too many experiences. But enough experience to feel their presence and feel enveloped in a cloud of compassion. And they also helped me the next day to remember mostly that deep compassion and not all that pain.
It was also because of all the support in the soul world that I went through all these different stages of shock so quickly. As if the process is accelerated by their help.
I am moved to this day that there was so much help in the hospital but also in the days after. I felt constantly surrounded by an energy field filled with compassion.
Compassion that strengthened stamina, vitality, energy, and willpower and thus helped me through this operation, where anesthesia failed.
Compassion that strengthened stamina, vitality, energy, and willpower and thus helped me through this operation, where anesthesia failed.
My thanks go to all those wonderful women at the hospital, as well as to Guan Yin and everyone on her team who assisted me that day at the hospital and in the days that followed. And, last but not least, to my parents, who are always there when I need help.
In love and light,
~ True beauty is revealed only if there is light from within ~
Certified Soul Healer and Teacher, certified Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) and Guan Yin Lineageholder
No comments:
Post a Comment