Sunday 9 August 2020

#GeenDorHout





lieve lezers,

Verbijsterd lees ik zojuist de nieuwste berichten over de trendy hashtag die er momenteel is:

#GeenDorHout



In een artikel van RTLNieuws staat te lezen:

De hashtag werd in het leven geroepen door Jacqueline. "Er ontstaat de laatste tijd vaak discussie over het leven van de mensen die in de risicogroep vallen. Dat maakt mij boos."
Zo noemt Jacqueline een opiniestuk dat gisterochtend verscheen in Trouw. 'Willen we de zwakkeren blijven beschermen totdat er een vaccin voorhanden is, of zijn we bereid om te accepteren dat zwakkere, oudere mensen eerder overlijden?', staat daar onder meer in.
Ook verscheen er eerder een column van Marianne Zwagerman, waarin zij oudere coronaslachtoffers 'dor hout' noemt. Volgens de columniste is het belachelijk dat alle aandacht is gericht op het redden van levens van bejaarden (in haar woorden 'dor hout') in plaats van focussen op de toekomst van jongeren en de economie.

Volgens dit  bovenstaande stukje val ook ik, vanwege mijn chronische aandoening, in de categorie "Dor Hout".
Dat is dan de tweede keer in mijn leven dat ik zo genoemd word..... 😲

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik geshockeerd thuis kwam toen ik 17 jaar was. Mijn beste vriendin deed belijdenis en vroeg of ik er alsjeblieft bij aanwezig wilde zijn. Zij maakte deel uit van een strenge kerk, terwijl ik zelf atheïstisch opgevoed was. Maar dat maakte voor ons niets uit. Ik accepteerde haar zoals ze was, zij accepteerde mij zoals ik was en we hadden een mooie vriendschap. Dus om haar een plezier te doen ging ik naar die belijdenis toe, wetende hoe belangrijk dat voor haar was. Ze had me vooraf geïnformeerd wat me te wachten stond en ik had me aangepast in kleding en gedrag zodat ik niet teveel op zou vallen daar. Ik had gedacht ergens achterin te gaan zitten, maar het lot besliste anders.
Ik was keurig op tijd maar de kerk was al helemaal vol en ik had alleen nog een plaatsje op de voorste rij. Onder het balkon waar de predikant stond. Nou ja, het is zoals het is dacht ik toen nog en ik ging daar zitten in afwachting van wat er zou gebeuren. Toch wel een beetje zenuwachtig en onwennig. 2 vrienden van mij die ook tot die kerk behoorden hadden een grote glimlach op hun gezicht, wetende hoe ongemakkelijk ik me voelde, maar ze deden hun best om daar wat verandering in te brengen met die grote bemoedigende glimlachen en pretlichtjes in hun ogen.
Even later begon die beste man daar hoog boven mij op dat balkon met zijn preek. Ik luisterde aandachtig en probeerde me te verdiepen in wat zo onbekend was voor mij, maar ineens sprak hij die woorden die ik nooit vergeten ben. Ze staan in mijn geheugen gegrift. Dit had ik nooit verwacht. Die man sprak ineens daar met zeer veel kracht en luide stem, terwijl hij daar boven mij met zijn armen stond te zwaaiend: "De ongelovigen, de heidenen (IK DUS!) moesten als dorre takken verzameld worden, samengebonden worden en over de stadsmuren gegooid worden en verbrand... "
De rest van de woorden en de preek zijn me verder geheel ontgaan. Ik zat daar met een suizend hoofd, in complete shock. Dit was de kerk? Dit predikt naastenliefde? Hebt uw naaste lief gelijk uzelf?
Ik snapte er niets meer van... De emoties zaten me zo hoog, maar ik heb me daar sterk gehouden, heb mijn mond gehouden, mijn best gedaan mijn vriendin een fijne dag te geven, maar eenmaal op weg naar huis kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik kwam trillend en huilend thuis bij mijn ouders. Zo zou het niet moeten zijn. Geloven is prima, maar ik was dus "Dor Hout..".en ik moest samengebonden en verbrand worden. Dat was de laatste keer dat ik een kerkdienst bezocht.

En nu, ruim 25 jaar later, nu komt het opnieuw allemaal boven, want in dit artikel word ik opnieuw beschouwd als "Dor Hout". Niet belangrijk genoeg, een ballast voor de samenleving, gezien als  zwakkere. Ongelooflijk...
Maar sterk of zwak is altijd relatief! Het hangt er maar vanaf welke eigenschappen je sterk noemt en welke zwak.
Er zijn zovele chronisch zieken die een geweldige bijdrage leveren aan de maatschappij. Die wellicht niet meedraaien in de economie, maar wel heel veel goeds doen op vele manieren. Die de samenleving een warm hart toedragen, die zorg hebben voor kinderen, kleinkinderen, partners, ouders, naasten, buren, vreemden...
En soms zijn ze zo ziek dat ze niet meer kunnen bijdragen, maar dan zijn ze nog steeds in mijn ogen waardevol. Ze vechten om in leven te blijven, vechten voor hun bestaan. Je hoort ze vaak zelden klagen, ze dragen hun lot. Een lot waar zij niet om gevraagd hebben. Maar wat ze is overkomen. En om dat lot te dragen, tonen ze vaak een kracht die je niet vaak  bij gezonde mensen ziet. Ik heb zo vaak gehoord: Barbara jij bent zo sterk! zoals jij met je situatie omgaat, respect hoor, ik zou dat niet kunnen! En ik zie die kracht die anderen zien in mij, bij velen die ook met een chronische aandoening te maken hebben! Hoezo zwakkere???
Wat zwak wordt genoemd, is volledig ingekleurd door degene die ernaar kijkt, het is een persoonlijke mening, het is relatief en kan alleen bestaan als iets anders sterk genoemd wordt. Maar wat zwak is en wat sterk, is afhankelijk van de eigenschappen en de waarde die je eraan geeft.

Zelf vecht ik al vele jaren tegen een chronische aandoening die in de medische wereld nog altijd geen oplossing kent. Het is hard werken om met al die vooroordelen om te gaan. Het is vechten tegen je eigen lijf om je leven nog leefbaar te houden. Maar binnen mijn mogelijkheden doe ik veel voor andere mensen. Ik zie mezelf dus absoluut niet als zwak. Maar ik behoor in deze tijden van het Corona virus wel tot de risico groep, want als ik te maken krijg met het corona virus loop ik een verhoogde kans op een enorme terugslag. Maar dat is in mijn ogen compleet iets anders dan zwak of dor hout zijn.

Zoals ik gisteren al schreef op mijn blog:
Ik ben me er erg bewust van dat er een virus rondwaart, en ook al luister ik niet veel naar de mainstream media, en ook al weiger ik om in angst te leven, ik ben me toch wel bewust van het feit dat er een risico is. Waarom? Omdat er genoeg informatie voorhanden is, gegeven door dokters, die zeggen dat ze vele symptomen zien bij sommige van hun patiënten die het corona virus hebben gehad en die niet herstellen. Ze vergelijken deze met de symptomen die ze zien bij ME-patiënten en ze weten niet hoe ze hen kunnen helpen.
Vandaag, op 8 augustus, is het een speciale dag waarop stil gestaan wordt bij hen die in extreme mate lijden aan ME (myalgische encefalomyelitis). Deze ziekte komt namelijk voor in verschillende gradaties. Sommigen hebben een milde vorm, anderen een ernstige of zelfs zeer ernstige vorm, wat betekent voor hen dat ze volledig opgesloten zitten in hun lichaam, in hun huis, bedlegerig zijn in donkere kamers, omdat ze geen enkele vorm van licht, geluid of beweging meer verdragen.
Ik weet wat de impact is van deze ziekte, meer dan me lief is. Ik ben zelf bedlegerig geweest voor vele jaren. Ik herinner me maar al te goed hoe het was om dag en nacht te moeten liggen en dat de 7 stappen van mijn bed of bank naar de wc aanvoelde als een marathon lopen. Ik zat dan vervolgens 2 uur op de wc om weer kracht te kunnen verzamelen om die 7 stappen terug te lopen...
En de 16 stappen naar mijn keuken, waren gewoonweg te veel.. de keuken in mijn eigen huis was simpelweg te ver, en iets voor mezelf te eten maken was gewoon onmogelijk.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet meer op die manier hoef te leven en dat ik een uitweg heb gevonden uit die gevangenis waar ik zo lang in zat, maar ik wil dat ook graag zo houden! Ik ben me er zeer van bewust dat als ik dat corona virus krijg dat er dan een verhoogd risico is voor mij om een terugslag te krijgen en om weer in diezelfde situatie terecht te komen. Ik hoop dat je kunt begrijpen dat als ik die risico's kan vermijden dat ik dat dan ook doe.
Ik knuffel nog steeds mijn dierbaren, maar ik vermijd drukke plekken als de supermarkt hier in mijn dorp op zomerse dagen. 


Gerelateerde afbeelding
HOE ZO: DOR HOUT? Ik zie een andere manier van floreren! 
En ik stel het op prijs als andere mensen gewoon even stil willen staan bij de mogelijke gevolgen voor mij en vele anderen. Al heel lang voel ik iedere keer een steek in mijn hart als ik lees hoe sommigen over de maatregelen denken. Dat ze het zien als offers die zinloos zijn en dat ze hun leven niet willen beperken voor de zwakkeren die toch al ziek zijn, enkel om hen een maand of jaar langer te geven. Het voelt zo egoïstisch aan deze uitspraken, maar ze doen het overkomen alsof ik egoïstisch ben als ik mijn levenskwaliteit graag wil beschermen.
Niemand die ziek is heeft daar voor gekozen of om gevraagd. Het overkomt je, en het kan jou ook zomaar overkomen denk ik dan. Wijzig je dan wel je mening? Worden de maatregelen dan ineens wel begrijpelijk voor je of  blijf je dan ook vasthouden aan economische belangen? Ook gezonde mensen worden ziek, kunnen corona krijgen en dan heel lang moeten revalideren. Ik wens niemand een leven met ME-symptomen toe. Echt niet!

Dus als we dat kunnen voorkomen door gewoon rekening te houden met elkaar dan blijft het voor iedereen leefbaar. Niet door te polariseren, de tegenstellingen groter te maken, met vingers te wijzen naar zij en wij... Iedereen kent toch wel iemand die ziek is? wellicht iemand in je directe omgeving, je familie, vrienden. Zijn zij dan ook allemaal "dor hout"? Tellen zij niet meer mee? Hebben zij geen hart, geen gevoel, geen rol in deze samenleving.
Zijn zij niet sterk? Zijn alleen zij die volgens de norm veel en hard kunnen werken, veel geld kunnen verdienen en 24 uur kunnen rennen en vliegen, te zien als sterk?
In  mijn ogen mag je dan wellicht een financieel rijker leven hebben, maar als je hart zo gesloten is dat je niet wenst mee te leven met hen die een gezondheidsprobleem hebben, vraag ik me oprecht af of je wel zo rijk bent. Persoonlijk zie ik iemand met een open hart en veel levenservaring die er voor een ander kan zijn als een veel rijker mens, maar ja, wie ben ik denk ik dan. In ieder geval iemand die een ander nooit zal zien als meer of minder. We zijn allemaal geboren in dit lichaam met een vader en een moeder, alleen onze persoonlijke verhalen zijn anders. Maar om dan te gaan zeggen, dat zij die ziek zijn, zwakker zijn en dus maar als Dor Hout verzameld moeten worden....😭

Die term schokt opnieuw. We zijn inmiddels meer dan 25 jaar verder, het is deze keer niet de kerk, maar de krant die deze woorden tot mij brengt, maar de impact is hetzelfde.
Toentertijd hebben deze woorden me echt gevormd. En dat zullen ze nu weer doen. Mijn hart sluit er niet meer van, maar zal zich alleen verder openen. Mijn ogen zijn nog verder geopend dat deze maatschappij liefde en compassie nodig heeft en zij die dat niet kunnen opbrengen die hebben in mijn ogen nog een stuk te leren, een ervaring rijker te worden. Ik wens hen toe dat zij en hun dierbaren verschoond blijven van de mogelijke gevolgen van het corona virus en verder blijf ik me inzetten voor hen die het nodig hebben. En hoop ik dat de kloof die op dit moment steeds groter lijkt te worden, ooit weer overbrugd kan worden.
En ik wil een ieder vragen om het naleven van de maatregelen in het juiste perspectief te zien:
Als ik 1,5 meter afstand houd en de overige maatregelen hanteer, dan wil ik dat je dit weet:
    If you look closely at a tree you'll notice it's knots and dead ...
  •  
  • Ik ben realistisch genoeg om te weten dat je geen symptomen hoeft te vertonen en toch het virus kan verspreiden.
  • Nee, ik ''leef niet in angst'' voor het corona virus zoals ik al schreef maar ik heb mijn leven zoals dat nu is en die van mijn naasten lief en wil het graag zo houden en loop derhalve liever geen verhoogd risico.
  • Ik heb niet het gevoel dat de overheid mij onheus bejegend; ik heb het gevoel dat ik als volwassene een bijdrage kan leveren aan de samenleving zodat wij allemaal meer vrijheid kunnen krijgen als iedereen gewoon zijn/haar verantwoordelijkheid zou nemen, zowel zij die gezondheidsklachten hebben en zij die die (nog) niet hebben.
  • De wereld draait niet om mij. Maar de wereld draait ook niet om jou. We zullen dit samen moeten doen. 
  • Is deze situatie niet bij uitstek geschikt om naar elkaar toe te groeien en zorg te dragen voor elkaar en met meer aandacht voor andere mensen, deze wereld een veel betere plek te laten zijn?
  • Ik zie niet in waarom het houden aan de maatregelen mij zwak, angstig, dom of ''beheerst” zou maken. Ik zie het meer als bescherming van mezelf en anderen. 
  • Als jij vindt dat het jou niet zal treffen en de maatregelen voor jou niet gelden want het virus zal jou niet raken, bedenk dan dat een virus onverschillig is en stel je vervolgens eens voor hoe jij je zou voelen als je ernstig ziek wordt of je familieleden. Mijn ziekte is ook begonnen met een virus, een virus wat niet behandeld kon worden en die me jaren aan bed heeft gekluisterd. Als jou dat zou overkomen, zou je dan niet wensen dat je toch wat meer acht had geslagen erop? Of is het echt een motto, ik leef nu en alleen voor mezelf?
    En waarom mag jij dat dan wel, en mag ik mijn herwonnen levenskwaliteit niet beschermen?
Ik ben geen dor hout. Mijn lotgenoten zijn geen dor hout. Mijn familie is geen dor hout. En deze samenleving zou niet eens kunnen functioneren zonder al die prachtige mensen die ondanks hun eigen situatie zich inzetten met hart en ziel voor velen. Ziek zijn betekent niet dat je minder bent, of zwak bent, het maakt alleen het leven wat anders. Maar ik ken velen voor wie ik de grootste bewondering heb en die in mijn ogen sterker zijn dan wie dan ook, omdat ze ondanks hun ziekte, toch elke dag hun uiterste best doen om de dag zo goed mogelijk door te komen.

Lieve lotgenoten en andere chronisch zieken, laten we alsjeblieft onze stem /toetsenbord gebruiken om deze kille woorden een tegenwicht te bieden.

Dat het ook anders kan bleek afgelopen vrijdag! Zie mijn vorige posting over de barmhartigheid van de politie. En de reacties van honderden dorpsgenoten die mijn blog hebben gelezen en er zoveel opbouwende, liefdevolle, ondersteunende woorden bij hebben geschreven. ZO KAN HET OOK!

#GeenDorHout !!!

Deze samenleving, dat zijn wij allemaal! En zoals het woord zegt, we zullen samen moeten leven en het samen leefbaar moeten houden, voor iedereen!

In liefde en licht,
Barbara


~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder



Saturday 8 August 2020

Met hulp van de politie / With help from the police

~ for English please scroll down halfway through this page ~


MET HULP VAN DE POLITIE



lieve lezers,


Deze tijd van de pandemie en het corona virus brengt vreemde situaties voor iedereen met zich mee, maar tot dus ver had het niet zo een enorme impact op me. Tot gisteren...
Ik ben me er erg bewust van dat er een virus rondwaart, en ook al luister ik niet veel naar de mainstream media, en ook al weiger ik om in angst te leven, ik ben me toch wel bewust van het feit dat er een risico is. Waarom? Omdat er genoeg informatie voorhanden is, gegeven door dokters, die zeggen dat ze vele symptomen zien bij sommige van hun patiënten die het corona virus hebben gehad en die niet herstellen. Ze vergelijken deze met de symptomen die ze zien bij ME-patiënten en ze weten niet hoe ze hen kunnen helpen.

Vandaag, op 8 augustus, is het een speciale dag waarop stil gestaan wordt bij hen die in extreme mate lijden aan ME (myalgische encefalomyelitis). Deze ziekte komt namelijk voor in verschillende gradaties. Sommigen hebben een milde vorm, anderen een ernstige of zelfs zeer ernstige vorm, wat betekent voor hen dat ze volledig opgesloten zitten in hun lichaam, in hun huis, bedlegerig zijn in donkere kamers, omdat ze geen enkele vorm van licht, geluid of beweging meer verdragen.

Ik weet wat de impact is van deze ziekte, meer dan me lief is. Ik ben zelf bedlegerig geweest voor vele jaren. Ik herinner me maar al te goed hoe het was om dag en nacht te moeten liggen en dat de 7 stappen van mijn bed of bank naar de wc aanvoelde als een marathon lopen. Ik zat dan vervolgens 2 uur op de wc om weer kracht te kunnen verzamelen om die 7 stappen terug te lopen...
En de 16 stappen naar mijn keuken, waren gewoonweg te veel.. de keuken in mijn eigen huis was simpelweg te ver, en iets voor mezelf te eten maken was gewoon onmogelijk.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet meer op die manier hoef te leven en dat ik een uitweg heb gevonden uit die gevangenis waar ik zo lang in zat, maar ik wil dat ook graag zo houden! Ik ben me er zeer van bewust dat als ik dat corona virus krijg dat er dan een verhoogd risico is voor mij om een terugslag te krijgen en om weer in diezelfde situatie terecht te komen. Ik hoop dat je kunt begrijpen dat als ik die risico's kan vermijden dat ik dat dan ook doe.
Ik knuffel nog steeds mijn dierbaren, maar ik vermijd drukke plekken als de supermarkt hier in mijn dorp op zomerse dagen.

Zo vlak aan zee wonen betekent in de zomer, dat er dan lange rijen staan voor de kassa in de supermarkt. Zo is het elk jaar. Boodschappen doen kost dan gewoon meer tijd. Maar nu is er dus een extra factor om rekening mee te houden en ik wil liever niet naar de supermarkt als er te veel mensen zijn en daarmee mezelf onnodig in een verhoogd risico brengen. Dat is namelijk makkelijk op te lossen en te vermijden, door mijn ouders te vragen om boodschappen voor mij te doen in hun zeer rustige supermarkt en om die boodschappen even te brengen. Geen enkel probleem, normaal gesproken....

Maar toen kwam daar ineens de hittegolf. En veel te veel mensen kwamen ineens richting mijn dorp, wat leidde tot een situatie dat de anderhalve meter afstand niet langer gehouden kon worden. Op donderdag besloot de gemeente kennelijk dat dat niet kon, en op vrijdag, wanneer mijn ouders naar mij toe zouden komen, sloten ze het dorp af. Niemand mocht het dorp nog in, omdat er al te veel mensen aanwezig waren.
Mijn vader besloot de gemeente te bellen om te zien of er toch een manier was om de boodschappen bij mij te brengen maar werd verwezen naar de politie. Vervolgens belde mijn vader de politie, legde de situatie uit, dat ik boodschappen nodig had maar deze niet zelf kon halen. De vriendelijke agent aan de telefoon begreep de situatie en bood zijn hulp aan. Hij vroeg mijn ouders om naar het politiebureau in Overveen (vlak bij Zandvoort) te komen en hem daar te ontmoeten, dan zou hij mijn ouders verder helpen naar mijn huis.
En zo geschiedde. 😆

Mijn ouders reden naar Overveen, ontmoetten daar deze behulpzame agent en vervolgens stapte hij in een politiebusje, deed de zwaailichten aan en het bord achterop de auto met de tekst: Politie... volgen alsjeblieft.... En mijn ouders reden achter hem aan.
Mijn moeder zei later, je voelt je net een crimineel zo maar we moesten dat busje maar volgen 🤣
De agent reed langs al die auto's die daar stonden en die het dorp niet in mochten. En hij kon natuurlijk ook over de voetpaden en de fietspaden rijden om zo kris kras door al die drukte te komen en mijn ouders er maar achter aan, de instructies van die politieagent volgend. 😇
Toen ze bij mijn huis aankwamen stopte de agent de wagen en liep naar mijn ouders toe om hen en mij het beste toe te wensen. Hij wilde geen enkele gift accepteren voor de geboden hulp. Hij wilde enkel helpen in deze bijzondere tijden. 🙏

Ik voel me zo dankbaar. Mijn keuken is nu weer gevuld met verse groente en fruit en mijn enige zorg voor nu is hoe ik door deze hittegolf kom op zo goed mogelijke manier, want die hittegolf duurt nog zeker een week. Ook al ben ik niet langer in die situatie dat ik bedlegerig was, en ben ik weer in staat om eten te maken in de keuken, toch heeft mijn lichaam nog altijd moeite met hoge temperaturen en dus moet ik thuis blijven, met alle ramen dicht om zo de ergste hitte proberen buiten te houden. Als ik dan denk aan al die mensen, en ik ken er velen, die helaas nog altijd bedlegerig en heel erg ziek zijn, dan prijs ik mezelf gelukkig.
Zeer gelukkig dat ik nu beter ben dan toen, ook al ben ik nog niet gezond, maar het is mogelijk nu om te leven in plaats van om enkel te bestaan.
En als ik denk aan al de hulp die ik ontvang op zovele manieren, dan prijs ik mezelf nog meer gelukkig. Ik beschouw niets meer als vanzelfsprekend, wetende waar ik vandaan kom en hoe het was, wetende hoe het nu is. Maar ondanks dat, was zelfs ik diep geraakt door deze ongelooflijke service van deze politieagent.

Als ik eraan denk, doet het veel met me om te beseffen dat er iemand is die voldoende om mij geeft om me te helpen om veilig te blijven en ervoor te zorgen dat ik mijn fruit en groente krijg in deze speciale tijd waarin we leven. 


Wie had er nou ooit kunnen denken dat ik op een dag mijn boodschappen via de hulp van de politie zou krijgen. 😲 Ik in ieder geval niet.



Hopelijk kan ik als de hittegolf volgende week weer voorbij is, weer zelf mijn boodschappen doen. Maar tot die tijd zal ik iedere maaltijd bereiden met een speciaal gevoel in mijn hart dat er iemand is die om me geeft. En ik zal er steeds aan herinnerd worden dat ook al leven we momenteel in bijzondere en niet zo makkelijke tijden, dat er nog steeds heel veel goeds is in de wereld! 🍀🌹🌞🌈🦄

Grote dank aan deze politieman! 👮🙏 en natuurlijk ook aan mijn ouders.
Ik houd van jullie 💖


In liefde en dankbaarheid,
Barbara



~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder




********************************************************************************************** 


WITH HELP FROM THE POLICE



dear readers,


These corona times are creating strange situations for everyone, but so far it didn’t have a lot of impact on me. Until yesterday…

I am very aware that there is a virus out there and even though I do not listen to the mainstream media, and I refuse to live in fear, I am still aware that there is a risk. Why? Because there is enough information coming from doctors, saying they see many symptoms in some of their patients who have had the corona virus, and who do not recover. They compare them with symptoms seen in ME patients and they do not really know how to help them.

Today, Aug. 8, it is a special day to remember those who suffer from ME (myalgic encefalomyelitis) in a very severe way. This illness comes in different degrees. Some have only mild symptoms, some have severe symptoms, and some have very severe symptoms, meaning they are completely locked in, in their bodies, in their houses, being bedridden in dark rooms, not being able to deal with any form of sound, light, or movement.

I know all about this illness. I have been bedridden for 10 years. I remember very vividly the times I had to lay down all day and night, and the 7 steps from my bed or sofa to the washroom felt like a marathon. I had to sit on the toilet for 2 hours, just to gain enough strength to walk those 7 steps back….
And the 16 steps to my kitchen, were way too many… my kitchen in my house was just too far and to prepare myself something to eat, was just impossible.
I consider myself very lucky that I no longer have to live like that and that I found my way out of that kind of prison, but I like to keep it that way! I am very aware that if I might catch the corona virus that there is a higher risk for me to get a huge relapse and go back to that situation. I hope you understand that if I can avoid any risk I will do so.
I still hug my loved ones, but I avoid crowded areas like the supermarket on hot summer days.

Living near the beach means in Summer, that there are long queues in the supermarket. It is like that every year. Doing groceries just takes more time. But now there is an extra factor to consider and I don’t want to go to the grocery store while there are too many people and put myself in any unnecessary danger. It is easily solved, because I just had to ask my parents to do the groceries at their very quiet supermarket and bring them to me. No problem at all. Normally…

because, then the heatwave came. And too any people started to come to my village, leading to a situation that social distancing no longer was a fact. On Thursday the local government made a decision, so on Friday, when my parents would come, they closed my village. No one was allowed to enter anymore, as there were already too many people.
So my father called the local government to see if there was a way to still bring me the groceries, but he was referred to the police station.
When he called the police station and explained the situation that I needed to have my groceries, and I couldn’t do them myself, this kind police officer offered his help. He asked my parents to come to the police station in Overveen, a village near my village and to meet him there. Then he would lead my parents to my house.

And so it happened 😆
My parents drove to Overveen, met this kind police officer and then he got into his police van, turned on the lights and the sign on the car: POLICE…. PLEASE FOLLOW…. And my parents had to follow him.
My mom said, I kind of felt like a criminal but we had to follow that car 🤣

This police officer drove along all these cars, a real traffic jam, of all these people who were not allowed to enter my village. And he was allowed to drive on footpaths and bicycle paths and in this way passed all the cars on the road. And my parents just did the same, following the police instruction to follow 😇
When they reached my house this police officer stopped the car, walked to my parents, and wished them and me all the best. He didn’t want to accept any gift for his huge service. He just wanted to help in these special times. 🙏

I am so grateful. Now my kitchen is filled with fresh fruit and veggies again and my only concern is to deal with this heatwave which will continue for another week. Even though I am no longer in that situation that I am bedridden and I am able to prepare food in my kitchen again, these high temperatures are still something my body has difficulties to deal with so I need to stay at home, closing the windows, trying to keep the heat outside.
When I think about all these people, and I know many, who are bedridden and extremely sick, I consider myself lucky.
Lucky that I am better now , even though I am still not healthy but it is possible to live instead of merely exist.
And when I think about all the help I receive in so many ways, I consider myself even more lucky. I don’t take anything for granted in life anymore, knowing where I have been, knowing how it is now. Yet, even I was deeply touched by this unbelievable act of service from this police officer.




Thinking about it my heart is deeply moved that someone cares enough to help me stay safe and help me to get my fruit and veggies in these special times.


Who would have imagined that one day, I would get my groceries through the help of the police 😲 I certainly didn’t.





Hopefully next week when the heat wave is gone, I am able to do them myself again. But until then I will prepare every meal with this special feeling in my heart that someone deeply cared.
and I will be reminded of the fact that even though these times we are living in are strange times, there still is a lot of good in the world! 🍀🌹🌞🌈🦄

A big thank you to that police officer! 👮🙏 and of course to my parents too. Love you 💖

With love and gratitude,
Barbara



~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer and Teacher,  certified Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) and Guan Yin Lineageholder