lieve lezers,
Verbijsterd lees ik zojuist de nieuwste berichten over de trendy hashtag die er momenteel is:
#GeenDorHout
In een artikel van RTLNieuws staat te lezen:
De hashtag werd in het leven geroepen door Jacqueline. "Er ontstaat de laatste tijd vaak discussie over het leven van de mensen die in de risicogroep vallen. Dat maakt mij boos."
Zo noemt Jacqueline een opiniestuk dat gisterochtend verscheen in Trouw. 'Willen we de zwakkeren blijven beschermen totdat er een vaccin voorhanden is, of zijn we bereid om te accepteren dat zwakkere, oudere mensen eerder overlijden?', staat daar onder meer in.
Ook verscheen er eerder een column van Marianne Zwagerman, waarin zij oudere coronaslachtoffers 'dor hout' noemt. Volgens de columniste is het belachelijk dat alle aandacht is gericht op het redden van levens van bejaarden (in haar woorden 'dor hout') in plaats van focussen op de toekomst van jongeren en de economie.
Volgens dit bovenstaande stukje val ook ik, vanwege mijn chronische aandoening, in de categorie "Dor Hout".
Dat is dan de tweede keer in mijn leven dat ik zo genoemd word..... 😲
Ik kan me nog goed herinneren hoe ik geshockeerd thuis kwam toen ik 17 jaar was. Mijn beste vriendin deed belijdenis en vroeg of ik er alsjeblieft bij aanwezig wilde zijn. Zij maakte deel uit van een strenge kerk, terwijl ik zelf atheïstisch opgevoed was. Maar dat maakte voor ons niets uit. Ik accepteerde haar zoals ze was, zij accepteerde mij zoals ik was en we hadden een mooie vriendschap. Dus om haar een plezier te doen ging ik naar die belijdenis toe, wetende hoe belangrijk dat voor haar was. Ze had me vooraf geïnformeerd wat me te wachten stond en ik had me aangepast in kleding en gedrag zodat ik niet teveel op zou vallen daar. Ik had gedacht ergens achterin te gaan zitten, maar het lot besliste anders.
Ik was keurig op tijd maar de kerk was al helemaal vol en ik had alleen nog een plaatsje op de voorste rij. Onder het balkon waar de predikant stond. Nou ja, het is zoals het is dacht ik toen nog en ik ging daar zitten in afwachting van wat er zou gebeuren. Toch wel een beetje zenuwachtig en onwennig. 2 vrienden van mij die ook tot die kerk behoorden hadden een grote glimlach op hun gezicht, wetende hoe ongemakkelijk ik me voelde, maar ze deden hun best om daar wat verandering in te brengen met die grote bemoedigende glimlachen en pretlichtjes in hun ogen.
Even later begon die beste man daar hoog boven mij op dat balkon met zijn preek. Ik luisterde aandachtig en probeerde me te verdiepen in wat zo onbekend was voor mij, maar ineens sprak hij die woorden die ik nooit vergeten ben. Ze staan in mijn geheugen gegrift. Dit had ik nooit verwacht. Die man sprak ineens daar met zeer veel kracht en luide stem, terwijl hij daar boven mij met zijn armen stond te zwaaiend: "De ongelovigen, de heidenen (IK DUS!) moesten als dorre takken verzameld worden, samengebonden worden en over de stadsmuren gegooid worden en verbrand... "
De rest van de woorden en de preek zijn me verder geheel ontgaan. Ik zat daar met een suizend hoofd, in complete shock. Dit was de kerk? Dit predikt naastenliefde? Hebt uw naaste lief gelijk uzelf?
Ik snapte er niets meer van... De emoties zaten me zo hoog, maar ik heb me daar sterk gehouden, heb mijn mond gehouden, mijn best gedaan mijn vriendin een fijne dag te geven, maar eenmaal op weg naar huis kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik kwam trillend en huilend thuis bij mijn ouders. Zo zou het niet moeten zijn. Geloven is prima, maar ik was dus "Dor Hout..".en ik moest samengebonden en verbrand worden. Dat was de laatste keer dat ik een kerkdienst bezocht.
En nu, ruim 25 jaar later, nu komt het opnieuw allemaal boven, want in dit artikel word ik opnieuw beschouwd als "Dor Hout". Niet belangrijk genoeg, een ballast voor de samenleving, gezien als zwakkere. Ongelooflijk...
Maar sterk of zwak is altijd relatief! Het hangt er maar vanaf welke eigenschappen je sterk noemt en welke zwak.
Er zijn zovele chronisch zieken die een geweldige bijdrage leveren aan de maatschappij. Die wellicht niet meedraaien in de economie, maar wel heel veel goeds doen op vele manieren. Die de samenleving een warm hart toedragen, die zorg hebben voor kinderen, kleinkinderen, partners, ouders, naasten, buren, vreemden...
En soms zijn ze zo ziek dat ze niet meer kunnen bijdragen, maar dan zijn ze nog steeds in mijn ogen waardevol. Ze vechten om in leven te blijven, vechten voor hun bestaan. Je hoort ze vaak zelden klagen, ze dragen hun lot. Een lot waar zij niet om gevraagd hebben. Maar wat ze is overkomen. En om dat lot te dragen, tonen ze vaak een kracht die je niet vaak bij gezonde mensen ziet. Ik heb zo vaak gehoord: Barbara jij bent zo sterk! zoals jij met je situatie omgaat, respect hoor, ik zou dat niet kunnen! En ik zie die kracht die anderen zien in mij, bij velen die ook met een chronische aandoening te maken hebben! Hoezo zwakkere???
Wat zwak wordt genoemd, is volledig ingekleurd door degene die ernaar kijkt, het is een persoonlijke mening, het is relatief en kan alleen bestaan als iets anders sterk genoemd wordt. Maar wat zwak is en wat sterk, is afhankelijk van de eigenschappen en de waarde die je eraan geeft.
Zelf vecht ik al vele jaren tegen een chronische aandoening die in de medische wereld nog altijd geen oplossing kent. Het is hard werken om met al die vooroordelen om te gaan. Het is vechten tegen je eigen lijf om je leven nog leefbaar te houden. Maar binnen mijn mogelijkheden doe ik veel voor andere mensen. Ik zie mezelf dus absoluut niet als zwak. Maar ik behoor in deze tijden van het Corona virus wel tot de risico groep, want als ik te maken krijg met het corona virus loop ik een verhoogde kans op een enorme terugslag. Maar dat is in mijn ogen compleet iets anders dan zwak of dor hout zijn.
Zoals ik gisteren al schreef op mijn blog:
Ik ben me er erg bewust van dat er een virus rondwaart, en ook al luister ik niet veel naar de mainstream media, en ook al weiger ik om in angst te leven, ik ben me toch wel bewust van het feit dat er een risico is. Waarom? Omdat er genoeg informatie voorhanden is, gegeven door dokters, die zeggen dat ze vele symptomen zien bij sommige van hun patiënten die het corona virus hebben gehad en die niet herstellen. Ze vergelijken deze met de symptomen die ze zien bij ME-patiënten en ze weten niet hoe ze hen kunnen helpen.
Vandaag, op 8 augustus, is het een speciale dag waarop stil gestaan wordt bij hen die in extreme mate lijden aan ME (myalgische encefalomyelitis). Deze ziekte komt namelijk voor in verschillende gradaties. Sommigen hebben een milde vorm, anderen een ernstige of zelfs zeer ernstige vorm, wat betekent voor hen dat ze volledig opgesloten zitten in hun lichaam, in hun huis, bedlegerig zijn in donkere kamers, omdat ze geen enkele vorm van licht, geluid of beweging meer verdragen.
Ik weet wat de impact is van deze ziekte, meer dan me lief is. Ik ben zelf bedlegerig geweest voor vele jaren. Ik herinner me maar al te goed hoe het was om dag en nacht te moeten liggen en dat de 7 stappen van mijn bed of bank naar de wc aanvoelde als een marathon lopen. Ik zat dan vervolgens 2 uur op de wc om weer kracht te kunnen verzamelen om die 7 stappen terug te lopen...
En de 16 stappen naar mijn keuken, waren gewoonweg te veel.. de keuken in mijn eigen huis was simpelweg te ver, en iets voor mezelf te eten maken was gewoon onmogelijk.
Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet meer op die manier hoef te leven en dat ik een uitweg heb gevonden uit die gevangenis waar ik zo lang in zat, maar ik wil dat ook graag zo houden! Ik ben me er zeer van bewust dat als ik dat corona virus krijg dat er dan een verhoogd risico is voor mij om een terugslag te krijgen en om weer in diezelfde situatie terecht te komen. Ik hoop dat je kunt begrijpen dat als ik die risico's kan vermijden dat ik dat dan ook doe.
Ik knuffel nog steeds mijn dierbaren, maar ik vermijd drukke plekken als de supermarkt hier in mijn dorp op zomerse dagen.
 |
| HOE ZO: DOR HOUT? Ik zie een andere manier van floreren! |
Niemand die ziek is heeft daar voor gekozen of om gevraagd. Het overkomt je, en het kan jou ook zomaar overkomen denk ik dan. Wijzig je dan wel je mening? Worden de maatregelen dan ineens wel begrijpelijk voor je of blijf je dan ook vasthouden aan economische belangen? Ook gezonde mensen worden ziek, kunnen corona krijgen en dan heel lang moeten revalideren. Ik wens niemand een leven met ME-symptomen toe. Echt niet!
Dus als we dat kunnen voorkomen door gewoon rekening te houden met elkaar dan blijft het voor iedereen leefbaar. Niet door te polariseren, de tegenstellingen groter te maken, met vingers te wijzen naar zij en wij... Iedereen kent toch wel iemand die ziek is? wellicht iemand in je directe omgeving, je familie, vrienden. Zijn zij dan ook allemaal "dor hout"? Tellen zij niet meer mee? Hebben zij geen hart, geen gevoel, geen rol in deze samenleving.
Zijn zij niet sterk? Zijn alleen zij die volgens de norm veel en hard kunnen werken, veel geld kunnen verdienen en 24 uur kunnen rennen en vliegen, te zien als sterk?
In mijn ogen mag je dan wellicht een financieel rijker leven hebben, maar als je hart zo gesloten is dat je niet wenst mee te leven met hen die een gezondheidsprobleem hebben, vraag ik me oprecht af of je wel zo rijk bent. Persoonlijk zie ik iemand met een open hart en veel levenservaring die er voor een ander kan zijn als een veel rijker mens, maar ja, wie ben ik denk ik dan. In ieder geval iemand die een ander nooit zal zien als meer of minder. We zijn allemaal geboren in dit lichaam met een vader en een moeder, alleen onze persoonlijke verhalen zijn anders. Maar om dan te gaan zeggen, dat zij die ziek zijn, zwakker zijn en dus maar als Dor Hout verzameld moeten worden....😭
Die term schokt opnieuw. We zijn inmiddels meer dan 25 jaar verder, het is deze keer niet de kerk, maar de krant die deze woorden tot mij brengt, maar de impact is hetzelfde.
Toentertijd hebben deze woorden me echt gevormd. En dat zullen ze nu weer doen. Mijn hart sluit er niet meer van, maar zal zich alleen verder openen. Mijn ogen zijn nog verder geopend dat deze maatschappij liefde en compassie nodig heeft en zij die dat niet kunnen opbrengen die hebben in mijn ogen nog een stuk te leren, een ervaring rijker te worden. Ik wens hen toe dat zij en hun dierbaren verschoond blijven van de mogelijke gevolgen van het corona virus en verder blijf ik me inzetten voor hen die het nodig hebben. En hoop ik dat de kloof die op dit moment steeds groter lijkt te worden, ooit weer overbrugd kan worden.
En ik wil een ieder vragen om het naleven van de maatregelen in het juiste perspectief te zien:
Als ik 1,5 meter afstand houd en de overige maatregelen hanteer, dan wil ik dat je dit weet:
- Ik ben realistisch genoeg om te weten dat je geen symptomen hoeft te vertonen en toch het virus kan verspreiden.
- Nee, ik ''leef niet in angst'' voor het corona virus zoals ik al schreef maar ik heb mijn leven zoals dat nu is en die van mijn naasten lief en wil het graag zo houden en loop derhalve liever geen verhoogd risico.
- Ik heb niet het gevoel dat de overheid mij onheus bejegend; ik heb het gevoel dat ik als volwassene een bijdrage kan leveren aan de samenleving zodat wij allemaal meer vrijheid kunnen krijgen als iedereen gewoon zijn/haar verantwoordelijkheid zou nemen, zowel zij die gezondheidsklachten hebben en zij die die (nog) niet hebben.
- De wereld draait niet om mij. Maar de wereld draait ook niet om jou. We zullen dit samen moeten doen.
- Is deze situatie niet bij uitstek geschikt om naar elkaar toe te groeien en zorg te dragen voor elkaar en met meer aandacht voor andere mensen, deze wereld een veel betere plek te laten zijn?
- Ik zie niet in waarom het houden aan de maatregelen mij zwak, angstig, dom of ''beheerst” zou maken. Ik zie het meer als bescherming van mezelf en anderen.
- Als jij vindt dat het jou niet zal treffen en de maatregelen voor jou niet gelden want het virus zal jou niet raken, bedenk dan dat een virus onverschillig is en stel je vervolgens eens voor hoe jij je zou voelen als je ernstig ziek wordt of je familieleden. Mijn ziekte is ook begonnen met een virus, een virus wat niet behandeld kon worden en die me jaren aan bed heeft gekluisterd. Als jou dat zou overkomen, zou je dan niet wensen dat je toch wat meer acht had geslagen erop? Of is het echt een motto, ik leef nu en alleen voor mezelf?
En waarom mag jij dat dan wel, en mag ik mijn herwonnen levenskwaliteit niet beschermen?
Lieve lotgenoten en andere chronisch zieken, laten we alsjeblieft onze stem /toetsenbord gebruiken om deze kille woorden een tegenwicht te bieden.
Dat het ook anders kan bleek afgelopen vrijdag! Zie mijn vorige posting over de barmhartigheid van de politie. En de reacties van honderden dorpsgenoten die mijn blog hebben gelezen en er zoveel opbouwende, liefdevolle, ondersteunende woorden bij hebben geschreven. ZO KAN HET OOK!
#GeenDorHout !!!
Deze samenleving, dat zijn wij allemaal! En zoals het woord zegt, we zullen samen moeten leven en het samen leefbaar moeten houden, voor iedereen!
In liefde en licht,
Barbara
~ True beauty is revealed only if there is light from within ~
Gecertificeerd Soul Healer and Teacher, Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder
No comments:
Post a Comment