NOOIT ALLEEN / NEVER ALONE

~ for English, please scroll down ~

NOOIT ALLEEN

Na het lezen van deel 2 zal je, denk ik, wel begrijpen dat ik dagelijks in gevecht was met mezelf en mijn lichaam om de dag door te komen en in leven te blijven. Dat was al zwaar op zichzelf. Maar dat was niet het enige waar ik mee in gevecht was. Ik was ook een groot deel van de tijd bezig met de mensen om me heen en het vele onbegrip dat er was.

Er waren een heleboel symptomen, maar geen goede diagnose, geen effectieve behandeling en er waren zoveel verkeerde aannames. Dat leidde tot het verkrijgen van vele stigma’s en labels van goed bedoelende mensen met allemaal een eigen mening. Een mening die vaak niet op feiten was gebaseerd. En dat was heel moeilijk om mee om te gaan. Ik moest vaak dingen uitleggen of mezelf keer op keer verdedigen. Het heeft me heel wat negatieve emoties van frustraties, boosheid, verdriet en onmacht bezorgd. Maar tegelijkertijd wist ik ook wel dat het voor hen moeilijk was om het juiste te zeggen, want hoe konden ze nu weten hoe het was, als de ziekte zo onbegrepen en onbekend was en ze er zelf niet mee te maken hadden. Soms dacht ik wel eens: "iemand met kanker krijgt meer begrip en steun dan iemand met ME." Hierdoor raakte ik langzamerhand steeds meer sociale contacten kwijt.

Het begon met vrienden en familieleden. Omdat je niet meer deelneemt aan sociale activiteiten en steeds minder op verjaardagen komt raakt het contact verwaterd.
Door het verliezen van mijn baan raakte ik ook de contacten met collega’s kwijt.

En naarmate de tijd vorderde en ik steeds minder energie had, had ik ook steeds minder behoefte aan al die goedbedoelde maar zo pijnlijke vragen.

Hoe gaat het nu met je? Gaat het al beter?... WAT? nog niet???

Je ziet er zo goed uit, dan kan je toch ook wel werken?

Wat doe je dan zoal de hele dag? Je kan toch niet de hele dag niets doen….?

En als je dan eens naar die en die gaat, want ik ken iemand die daar zo goed geholpen is…. Of als je dat nu eens probeert, want ik weet zeker dat dat je gaat helpen om al je problemen op te lossen.
Ga eens wat vaker naar buiten, want van al dat liggen word je ook niet beter....

Waarom kom je niet meer, je wilt het zeker niet? Want als je het echt wilt, dan kan je het ook…
En meer van dat soort opmerkingen. Ik had geen energie meer om me te verdedigen. 

Het enige wat ik heel graag wilde was begrip en compassie, maar toentertijd was dat heel moeilijk te vinden.
Onderstaande (Engelstalige) video vind ik een mooie passende illustratie. 

De enige die me echt steunde was mijn vriend toentertijd. 6 jaar lang heeft hij me door alles heen geholpen en alles van heel dichtbij meegemaakt. Daar waar velen overtuigd waren dat het allemaal tussen mijn oren zat, was hij met mij ervan overtuigd dat er iets heel anders aan de hand was, omdat hij me had zien veranderen van een super sociaal persoon naar iemand die niet eens meer een conversatie kon volgen en niet meer buiten kwam.
Hij bracht me naar vele artsen en therapeuten, hielp me met boodschappen, het huishouden, douchen en alles wat van belang was om het voor mij iets makkelijker te maken. Maar het ging ten koste van onze relatie. Naarmate mijn situatie verslechterde, maakte mijn ziekte me zo afhankelijk dat er van een relatie weinig over was. We waren niet langer vriend en vriendin, maar eerder zorgverlener en patiënt.

Ik zag wat het met hem deed en hoe hij er langzaamaan aan kapot ging. Toch wilde hij niet luisteren naar me dat het beter was om voor zichzelf te kiezen want hij wilde me niet aan mijn lot overlaten. En eerlijk gezegd had ik ook niet de kracht om de relatie te stoppen, want ik was te afhankelijk.
Tot het moment dat hij een black-out kreeg, iets wat ik al heel lang had zien aankomen, maar niet kon voorkomen. Toen hij zich nadien realiseerde wat er gebeurd was, is hij vertrokken en niet meer teruggekomen.
Dat was een enorme tweestrijd voor mij. Ik was ineens alle hulp die ik had kwijt, tegelijkertijd was er een zorg van me afgevallen omdat ik me niet langer verantwoordelijk voelde voor zijn lijden. 

De verhouding met mijn ouders kwam daarmee nog meer onder druk te staan. Ze wilden me heel graag helpen maar konden weinig doen, omdat de emoties waar zij mee te maken hadden als ouders van een ziek kind, mij vaak veel te veel waren om te zien, te voelen en ook nog te dragen. Het resulteerde in veel verdriet, veel spanning, veel onmacht en de situatie verslechterde.
Nadat mijn ouders een arts hadden bezocht escaleerde het totaal. Deze arts had ze verteld dat het allemaal psychisch was, dat ik het me inbeeldde en dat ik moest worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en dat als ze me ook maar enigszins tegemoet zouden komen en zouden helpen dat het dan nog slechter met me zou gaan. Ik was tenslotte in zijn ogen niet fysiek ziek... (ik ben zo dankbaar dat er tegenwoordig meer medisch bewijs is voor een aandoening aan het centrale zenuwstelsel en de hersenen).  Dus kreeg ik dat keer op keer te horen: Barbara je moet het zelf doen, je kunt het best, we willen dat je beter wordt en anders moet je maar worden opgenomen.
Ik geloof dat ik nog nooit zo boos ben geweest op een arts. Die man had me nog nooit gezien, gesproken of onderzocht, maar plakte wel een label op me en zorgde ervoor dat ik totaal geen hulp meer kreeg. En dat noemde zich een arts?
Ik wou dat ik toen de mogelijkheid had gehad om me uit te spreken, maar de naam van die arts kreeg ik niet, en misschien was dat maar beter ook.... Ik had waarschijnlijk opnieuw te horen gekregen dat ik niet alleen psychisch gestoord was maar ook nog eens geen recht had om boos te zijn, nog een reden voor hem om me naar een psychiater te sturen. De vrouw in onderstaande video verwoordt het goed, we hebben allemaal recht op liefde, zorg en compassie en we horen niet zo behandeld te worden. Het heeft me jaren gekost om de woede die ik voelde jegens de vele artsen die me verkeerd hadden beoordeeld om te zetten in vergeving en in te zien dat het weliswaar dokters met een zorgplicht zijn, maar ook mensen.. en mensen maken fouten. Vergeven was niet makkelijk, maar wel beter voor mijn gezondheid. 

De stress en spanning tussen mij en mijn ouders liep zo hoog op dat ik er alleen maar zieker van werd en uiteindelijk voor de moeilijkste keuze ooit stond. Ik zal die dag denk ik nooit meer vergeten. Toen ik mijn ouders weer zag, heb ik ze gevraagd of ze die adviezen van die arts konden negeren en eindelijk konden gaan zien wat er werkelijk aan de hand was en ik heb ze de keuze gegeven tussen die dokter of mij.

De pijn in de ogen van mijn ouders staat nog op mijn netvlies geprint, maar ze wilden maar 1 ding en dat was dat ik gezond zou worden en hij was een arts, dus die mening konden ze niet zomaar negeren…..

Ik heb me omgedraaid en ben weggelopen met de laatste kracht die ik op dat moment voelde…..
Het was een zonnige dag en ik ben op het terras gaan zitten bij mij op de boulevard en heb over de zee uit zitten staren. Verdoofd en vol ongeloof. Hoe had het zover kunnen komen, en wat nu?

Toch wist ik dat ik geen andere keuze had dan voor mezelf te kiezen. Mijn ouders waren niet in staat te begrijpen wat er aan de hand was en hun keuzes kwamen voort uit hun eigen pijn en verdriet en de hoop dat ik ooit weer beter zou worden.  Het contact zou pas weer goed komen, als ik in staat zou zijn om te bewijzen wat ik diep van binnen wist…alleen hoe, dat was de grote vraag. (het is uiteindelijk ruim anderhalf jaar wel weer goed gekomen en ze steunen me nu waar ze dat kunnen, maar daar ging wel een lange periode zonder contact aan vooraf)
Al die tijd op dat terras bleef er maar 1 zinnetje door mijn hoofd gaan, uit één van mijn lievelingsliedjes.

`Als dit het is, is dit het

En we zullen het wel zien'

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Enige tijd later kreeg ik telefoon van een psychiatrische hulpverlener die het nogmaals probeerde. Nu kwam mijn juridische achtergrond goed van pas, want ik wist dat ze me niet tegen mijn wil konden laten opnemen zolang ik geen gevaar was voor mezelf en anderen. Ook wist ik dat als ik in die instelling zou belanden en ik verplicht werd die zware medicatie te nemen dat mijn lever nog meer onder druk zou komen met alle gevolgen van dien. Na een lang gesprek met deze mevrouw concludeerde ze dat ik nog sterk genoeg was om mijn eigen beslissing te nemen en heb ik niets meer van haar vernomen.

Toen ik een tijd later voldoende kracht had om weer naar buiten te gaan, ben ik teruggegaan naar mijn huisarts. Mijn huisarts is open-minded maar had ook geen idee meer wat hij voor me kon doen. Hij was daar echter wel eerlijk over en dat op zich deed me goed.
Hij zei eerlijk dat hij het niet meer wist en als ik een verwijzing wilde dat hij me die zou geven, als ik hem zou aangeven waar ik naartoe wilde. Maar op dat moment wist ik het ook niet. Hij zei me dat hij me graag wilde helpen, dat ik de ziekste persoon in mijn praktijk was en dat als er niets zou gebeuren ik op korte termijn zou overlijden. Met zijn laatste woorden in mijn hoofd, ben ik de spreekkamer uit geschuifeld, wetende dat me een zware taak te wachten stond. Ik moest mijn eigen arts worden als ik wilde overleven.

In die periode werd ik geconfronteerd met mijn grootste angst: Alleen zijn. Mijn hele leven was ik bang geweest om alleen achter te blijven, alsof ik toen al wist wat me ooit te wachten stond. Jaren had ik er alles aan gedaan, me vastgehouden aan de mensen om me heen, gedaan wat ze wilden, gehoopt net zo te zijn als zij.. en niets had kunnen voorkomen dat mijn grootste angst waarheid geworden was; ik was doodziek en ik stond er alleen voor.

Maar zoals vaker is gebleken, blijkt op die bodem van de put het grootste geschenk te liggen. Er was niemand meer om me aan te conformeren, niemand meer om me schuldig voor te voelen. Ik hoefde me niet langer te verantwoorden of groot te houden en ik had niets meer te verliezen.

Het werd tijd dat ik die stem in mij ging vertrouwen, dat ik me open ging stellen voor alle informatie die ik had maar waarvan ik niet begreep waar die vandaan kwam. Het werd tijd dat ik me opende en de persoon ging zijn die ik lang geleden had verlaten, omdat ik niet anders wilde zijn dan anderen. Ik had me zo laten beïnvloeden door alle meningen en gebeurtenissen dat ik me mezelf steeds verder had verloren.
Ik was nu dan weliswaar de mensen om me heen kwijt en voelde me dus behoorlijk eenzaam, maar ik ging steeds meer beseffen dat jezelf kwijt zijn een nog grotere eenzaamheid brengt. En dat het tijd werd om mezelf te zijn en het contact te leggen met hen in de zielenwereld die er altijd waren. Ik was zo lang bang geweest voor dat contact, omdat die gave me zo anders maakte. Het was tijd dat te veranderen...  

Vanaf dat moment werd het alleen zijn mijn grootste bondgenoot. En de vier muren van mijn huis die ooit voelden als mijn gevangenis en die contact met de maatschappij verhinderden, werden nu de vier muren rondom de enige plek waar ik zonder inmenging van anderen mezelf kon zijn en mijn hart en spirituele kanalen veilig kon openen.
En zo begon een prachtig nieuw hoofdstuk in mijn leven waarin ik mezelf beter leerde kennen en ontdekte dat je nooit alleen bent, omdat er zoveel hulp is vanuit de zielenwereld. Het enige waar zij op hadden gewacht was het moment dat ik eindelijk klaar was om hun hulp te vragen en te ontvangen.
En die hulp kwam…..Daar zal ik later meer over schrijven.

Ik ben gewend geraakt aan het alleen zijn, ben ervan gaan houden en zoek het nu ook bewust op wanneer het daar de tijd voor is, zodat ik zelf sterk en krachtig blijf en zo meer voor anderen kan betekenen.
Er zijn sindsdien vele mensen geweest die me uit mijn isolement (zoals zij het noemen) hebben proberen te halen, me terug in de maatschappij hebben willen helpen. Maar vaak betekende dat, dat ik op plekken of in situaties kwam die ik helemaal niet fijn vond. Dat paste in hun leven, niet in de mijne... En hoewel ik geniet van mensen om me heen, ga ik regelmatig toch mijn eigen weg, zeker wanneer ik merk dat ik in een bepaald contact mezelf verlies. Het is mooi om te constateren dat ik het alleen zijn, waar ik vroeger zo bang voor was, nu zo ben gaan koesteren dat ik het niet snel meer opgeef :) Want zonder mensen om me heen, wat velen mensen eenzaamheid noemen, kan ik helemaal mezelf zijn en me openen voor de zielenwereld, en zo ben ik nooit alleen!

Ik hoop dat je door deze achtergrond informatie meer bent gaan begrijpen van de situatie waarin ik zat, hoe moeilijk en levensbedreigend het was. En dat het je helpt om in te zien wat de kracht van soul healing is. Ik zal daar vanaf nu meer over schrijven. Want mijn leven nu is totaal anders dan toen, enkel en alleen door het gebruik van deze soul healing technieken en de vele healings die ik ontvangen heb. Daar waar artsen, therapieën en medicijnen niet het gewenste resultaat brachten, gaf soul healing me wat ik zocht: een nieuw begin en een beter leven! Als je meer wilt weten, lees dan verder in de volgende blogposts, want als het mij uit zo'n situatie kan helpen, is er heel veel mogelijk! Daar ben ik van overtuigd! 

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

NEVER ALONE

If you read part 2 I guess you will understand, that it has been a struggle each and every day to get through the day and to keep myself alive. That in itself already was hard. But it was not the only thing I was struggling with. I also had to deal a large part of the time with the people around me and the huge misunderstanding there was. 

I had a lot of symptoms, but no adequate diagnosis or effective treatment. Instead I had to deal with a lot of wrong assumptions. The result was that I was stigmatized by good-hearted people with their own strong opinions. An opinion which most of the time was not based on true facts.  And that was really difficult to deal with. I had to explain things constantly and had to defend myself over and over again. It has caused me many negative emotions of frustration, anger, sadness and made me feel powerless very often. Yet at the same time I knew that it was very difficult for them also to say the right words, because how could they know what I was going through, if the illness itself was so misunderstood and unknown and those people or their close family members were not affected. Sometimes I thought: “someone diagnosed with cancer receives more support and understanding than someone with ME.” Because of that I slowly started to lose social contact.

It started with friends and family members. Because I didn’t  participate in social activities and didn’t show up as often as before at family gatherings or birthday parties, people were getting out of sight.
Because I lost my job, I also lost the connections with my co-workers.
And as time went by, I had lesser energy and therefore less need of all kind of well-intentioned however very painful questions.

How are you? Are you feeling better? What? You still are not feeling better???
You are looking perfectly healthy, so why are you no longer working?

What are you doing each and every day? You can’t do nothing… can you?

I really recommend you to visit this particular therapist, because I know someone who has been helped so perfectly… Or…. if you just try this, I am sure it will solve all of your problems.
You have to go outside more often, because lying down all day is not going to help you.

Why don’t you come any longer, you probably don’t want to anymore.. Because if you truly want it, you can ….
And there are many more comments… I simply didn’t have the energy anymore to defend myself.

The only thing I truly wished for was some understanding and compassion, but that was difficult to find then.
I guess the next video is a beautiful example.

The only one who was really supportive at that time was my boyfriend. He stood by my side for 6 years and helped me through the most difficult things and therefore he experienced this disease very closely. Where many people were convinced it was all in my mind, he supported me in my belief that something more serious was going on, because he had seen me changing. He knew me as a very social being and now I was no longer able to have a normal conversation en couldn’t go outside anymore.
He drove me to doctors and therapists, helped me with groceries, housekeeping, taking a shower and everything else which brought some comfort and relief. But all his support was at the expense of our relationship. Over time my illness progressed and made me so dependent, that there no longer was a normal healthy relationship. We no longer were boyfriend and girlfriend, but more like caretaker and patient.
I saw how all of this affected him very much and how he was slowly going down. But he didn’t want to listen to the advice to choose for himself, because he didn’t want to abandon me to my fate. And to be honest, I didn’t had the courage to end the relationship either, because I knew I was too dependent of him.
Then the moment came that he had a black-out, something I had foreseen was coming, but couldn’t prevent. When he realized afterwards what had happened he left me overnight and never came back.
That was kind of a bifurcation for me. Suddenly I lost all the help I had, yet at the same time so much stress and concern slipped away, because I no longer felt responsible for his suffering.

My relationship with my parents was coming under pressure even more then. They really wanted to help me, but there was so little they could do, because their emotions as parents of a sick child, caused me too much tension. I could hardly bare to see and feel their emotions. It caused so much sadness, tension, and feelings of being powerless, that the situation got worse and worse.

After my parents had visited a doctor it totally escalated. This man had told them that it was all in my mind, a psychological issue, that it was my imagination. He told them I had to go to a mental hospital and if they would only give in a little bit to help me, I would only get worse. After all it was no physical condition in his opinion…. (I am so grateful that nowadays there is so much more proof for a physical condition of the nervous system and the brain) So every time I saw my parents they told me the same thing: Barbara, you have to do it by yourself, you can do it if you want, we want you to get healthy and otherwise you need to go to that mental hospital so you will get the help you need.
I guess I have never ever been so angry as I have been with that doctor. This man had never met me, never spoken with me, never examined me. Still he stigmatized me, put these labels on me, and created a situation in which I didn’t get the help I was asking for. And that man called himself a doctor?
I wish I had the opportunity to speak out what I had to say at that time to him, but I never received the name of that man, and that is perhaps for the best…  I probably would have been told that I not only was mentally disturbed but also had no right to be so angry… another reason for him to send me to a psychiatrist. The woman in the video below says it all I guess: We all have the right to receive love, care and compassion and we don’t deserve it to be treated like that. It has taken me many years to let go of the anger I felt for all the doctors who misdiagnosed me and to forgive them. Doctors have a  duty to take care of patients, yet they are human beings too, and human beings make mistakes. 
It wasn’t easy to forgive, but forgiveness was so much better for my health.

The stress and tension between me and my parents was increasing so much because of this situation, that it only increased my symptoms. It came to the point that I had to make the most difficult decision ever. I probably will never forget that day. When I saw my parents again, I asked them to let go of the advices that doctor had given them and to finally open their eyes for the truth of what was really going on with me. I gave them a choice between that doctor or me.

The pain in the eyes of my parents is still at the forefront of my mind, but they only wanted one thing, they wanted me to be healthy again and he was a doctor, so they couldn’t ignore his opinion…
I slowly turned around and walked away with the last strength I had in me…
It was a beautiful sunny day and I went to a pavement café on the boulevard close to my home and sat and stared in front of myself, watching the sea. Numb and in disbelief. How could this happen? And what was I supposed to do now?

But deep down inside I knew I had no other choice than to choose for myself. My parents were not able to understand what this illness was all about and their choices were based on their own pain and suffering and the hope to see me healthy again. I knew that this relationship would only be healed again if I was able to prove what I intuitively knew. The only question was, how to prove it. (after more than 1,5 years the contact between us was restored and they now support me in every way they can, but a period of silence and no contact was needed first)
All the time when I was sitting there staring at the sea, there was one sentence going through my mind. It is part of the lyrics of one of my favorite Dutch songs

`Als dit het is, is dit het (But if this is it, this is it)

En we zullen het wel zien' (And we'll see what happens next)

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Shortly after, I received a phonecall of a psychiatric social worker, who tried again. I was so grateful to have a legal background and to be familiar with the laws and prerequisites. I knew she couldn’t send me to a mental hospital against my will, as long as there was no risk of danger to myself or others. I also knew that if I would end in that hospital and I was required to take the heavy medication, my liver would be in huge trouble and it would have many consequences. After a long conversation with this lady she concluded that I was capable to make my own decisions and I never heard from her again.

After some time, when I had gained some strength to go outside again, I went to see my general practitioner. He is a very open-minded man, but he also had no idea what he could do for me to help me. But he was honest about it and that meant so much to me.
He honestly told me he had no idea anymore what to do and if I wanted a referral to a specialist he would give it to me, but I needed to tell him which specialist I wanted to visit. At  that time however, I also had no idea anymore where to go to. He told me he really wanted to help me, because I was the most sick person in his practice and that if this situation would not change for the better, I would probably die soon. With these last words on my mind I slowly left the doctor’s office.

I realized very deeply that I had a heavy task on my shoulders. I needed to become my own doctor if I wanted to survive.   

During that period I had to face my deepest fear: being all alone. My whole life I was scared to be left alone, like if I had always known what was going to happen. For years I had done everything I could. I had hold on to people as much as I could, done what they wanted me to do, hoping to become just like them. And nothing could prevent my biggest fear to become reality; I was very ill and all by myself.

However, as demonstrated in the past, there is a beautiful treasure to be found when you hit rock-bottom.  There was no behavior of others to comply to, no reason to feel guilty anymore because I was ill or different. I was no longer required to account for my behavior or decisions. And most importantly, I had nothing to lose.

It was about time to start to listen to and trust that voice inside of me and to open myself for all the information I received, without understand where that information came from. It was time to open myself for the person I was, and who I had left a long time ago, because I didn’t want to be different. I got so influenced by the opinions of others and the circumstances I was in that I had completely lost myself.

So even though I now had lost all the people around me, and felt pretty lonely, I also realized more and more that the greatest loneliness is experienced when you have lost yourself. I needed to find myself again and connect with the soul world more often, because those souls had always been there. But for too long I had been too scared to connect with them, because this gift made me feel so different. It was time to make a change…

From that moment in time, my aloneness became my companion. The four walls of my house, which used to feel like a prison, preventing me to be part of society, now became the four walls of the only place where I could be myself without interference of any other human being. A place where I could open my heart and spiritual channels safely.

A new chapter in my life had begun. A period in which I got to know myself and found out that I was never alone, because there is always help from the other side. The only thing they had been patiently waiting for was the moment that I was ready to ask for help and to receive their help.
And they indeed helped me. I will write more about that later.

I am used to be alone now, have learned to love the solitude, and consciously choose to be by myself when I feel it is time again. In this way I give myself the opportunity to stay strong, so I can be of service to others.
There have been many people who have tried to get me out of my isolation (as they use to call it), to help me be part of society again. But very often it brought me to places or in situations that I didn’t like at all. It fitted their lives, not mine…. And even though I love to be among people, I often go my way, especially when I notice that I loose myself in connection with certain people. It is so beautiful to notice that what I once feared the most, being alone, I nowadays really treasure. And I won’t give that up very easily anymore J
When there are no other humans to be with, other people often call that loneliness. But I don’t see it that way. When I am all by myself I can be who I really am and open myself fully to the soul world, and in this way, I am never alone!

I hope this background information helped you to understand the situation I was in, and how difficult and life-threatening this situation was. I hope it will help you realize the power of soul healing even more. From now on I will focus on that part of my journey. My life now is totally different compared to how my life was then, only through the use of these soul healing techniques and the many soul healing blessings I received. Where doctors, therapies or medicines couldn’t help me to get the results I was hoping for, soul healing did just that: It offered me a new beginning and a better life! If you want to know more, please read more in my next blogposts, because if it can help me out of this situation, so much is possible! I am sure of that!

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367