NOOIT ALLEEN / NEVER ALONE

~ for English, please scroll down ~

NOOIT ALLEEN

Na het lezen van deel 2 zal je, denk ik, wel begrijpen dat ik dagelijks in gevecht was met mezelf en mijn lichaam om de dag door te komen en in leven te blijven. Dat was al zwaar op zichzelf. Maar dat was niet het enige waar ik mee in gevecht was. Ik was ook een groot deel van de tijd bezig met de mensen om me heen en het vele onbegrip dat er was.

Er waren een heleboel symptomen, maar geen goede diagnose, geen effectieve behandeling en er waren zoveel verkeerde aannames. Dat leidde tot het verkrijgen van vele stigma’s en labels van goed bedoelende mensen met allemaal een eigen mening. Een mening die vaak niet op feiten was gebaseerd. En dat was heel moeilijk om mee om te gaan. Ik moest vaak dingen uitleggen of mezelf keer op keer verdedigen. Het heeft me heel wat negatieve emoties van frustraties, boosheid, verdriet en onmacht bezorgd. Maar tegelijkertijd wist ik ook wel dat het voor hen moeilijk was om het juiste te zeggen, want hoe konden ze nu weten hoe het was, als de ziekte zo onbegrepen en onbekend was en ze er zelf niet mee te maken hadden. Soms dacht ik wel eens: "iemand met kanker krijgt meer begrip en steun dan iemand met ME." Hierdoor raakte ik langzamerhand steeds meer sociale contacten kwijt.

Het begon met vrienden en familieleden. Omdat je niet meer deelneemt aan sociale activiteiten en steeds minder op verjaardagen komt raakt het contact verwaterd.
Door het verliezen van mijn baan raakte ik ook de contacten met collega’s kwijt.

En naarmate de tijd vorderde en ik steeds minder energie had, had ik ook steeds minder behoefte aan al die goedbedoelde maar zo pijnlijke vragen.

Hoe gaat het nu met je? Gaat het al beter?... WAT? nog niet???

Je ziet er zo goed uit, dan kan je toch ook wel werken?

Wat doe je dan zoal de hele dag? Je kan toch niet de hele dag niets doen….?

En als je dan eens naar die en die gaat, want ik ken iemand die daar zo goed geholpen is…. Of als je dat nu eens probeert, want ik weet zeker dat dat je gaat helpen om al je problemen op te lossen.
Ga eens wat vaker naar buiten, want van al dat liggen word je ook niet beter....

Waarom kom je niet meer, je wilt het zeker niet? Want als je het echt wilt, dan kan je het ook…
En meer van dat soort opmerkingen. Ik had geen energie meer om me te verdedigen. 

Het enige wat ik heel graag wilde was begrip en compassie, maar toentertijd was dat heel moeilijk te vinden.
Onderstaande (Engelstalige) video vind ik een mooie passende illustratie. 

De enige die me echt steunde was mijn vriend toentertijd. 6 jaar lang heeft hij me door alles heen geholpen en alles van heel dichtbij meegemaakt. Daar waar velen overtuigd waren dat het allemaal tussen mijn oren zat, was hij met mij ervan overtuigd dat er iets heel anders aan de hand was, omdat hij me had zien veranderen van een super sociaal persoon naar iemand die niet eens meer een conversatie kon volgen en niet meer buiten kwam.
Hij bracht me naar vele artsen en therapeuten, hielp me met boodschappen, het huishouden, douchen en alles wat van belang was om het voor mij iets makkelijker te maken. Maar het ging ten koste van onze relatie. Naarmate mijn situatie verslechterde, maakte mijn ziekte me zo afhankelijk dat er van een relatie weinig over was. We waren niet langer vriend en vriendin, maar eerder zorgverlener en patiënt.

Ik zag wat het met hem deed en hoe hij er langzaamaan aan kapot ging. Toch wilde hij niet luisteren naar me dat het beter was om voor zichzelf te kiezen want hij wilde me niet aan mijn lot overlaten. En eerlijk gezegd had ik ook niet de kracht om de relatie te stoppen, want ik was te afhankelijk.
Tot het moment dat hij een black-out kreeg, iets wat ik al heel lang had zien aankomen, maar niet kon voorkomen. Toen hij zich nadien realiseerde wat er gebeurd was, is hij vertrokken en niet meer teruggekomen.
Dat was een enorme tweestrijd voor mij. Ik was ineens alle hulp die ik had kwijt, tegelijkertijd was er een zorg van me afgevallen omdat ik me niet langer verantwoordelijk voelde voor zijn lijden. 

De verhouding met mijn ouders kwam daarmee nog meer onder druk te staan. Ze wilden me heel graag helpen maar konden weinig doen, omdat de emoties waar zij mee te maken hadden als ouders van een ziek kind, mij vaak veel te veel waren om te zien, te voelen en ook nog te dragen. Het resulteerde in veel verdriet, veel spanning, veel onmacht en de situatie verslechterde.
Nadat mijn ouders een arts hadden bezocht escaleerde het totaal. Deze arts had ze verteld dat het allemaal psychisch was, dat ik het me inbeeldde en dat ik moest worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en dat als ze me ook maar enigszins tegemoet zouden komen en zouden helpen dat het dan nog slechter met me zou gaan. Ik was tenslotte in zijn ogen niet fysiek ziek... (ik ben zo dankbaar dat er tegenwoordig meer medisch bewijs is voor een aandoening aan het centrale zenuwstelsel en de hersenen).  Dus kreeg ik dat keer op keer te horen: Barbara je moet het zelf doen, je kunt het best, we willen dat je beter wordt en anders moet je maar worden opgenomen.
Ik geloof dat ik nog nooit zo boos ben geweest op een arts. Die man had me nog nooit gezien, gesproken of onderzocht, maar plakte wel een label op me en zorgde ervoor dat ik totaal geen hulp meer kreeg. En dat noemde zich een arts?
Ik wou dat ik toen de mogelijkheid had gehad om me uit te spreken, maar de naam van die arts kreeg ik niet, en misschien was dat maar beter ook.... Ik had waarschijnlijk opnieuw te horen gekregen dat ik niet alleen psychisch gestoord was maar ook nog eens geen recht had om boos te zijn, nog een reden voor hem om me naar een psychiater te sturen. De vrouw in onderstaande video verwoordt het goed, we hebben allemaal recht op liefde, zorg en compassie en we horen niet zo behandeld te worden. Het heeft me jaren gekost om de woede die ik voelde jegens de vele artsen die me verkeerd hadden beoordeeld om te zetten in vergeving en in te zien dat het weliswaar dokters met een zorgplicht zijn, maar ook mensen.. en mensen maken fouten. Vergeven was niet makkelijk, maar wel beter voor mijn gezondheid. 

De stress en spanning tussen mij en mijn ouders liep zo hoog op dat ik er alleen maar zieker van werd en uiteindelijk voor de moeilijkste keuze ooit stond. Ik zal die dag denk ik nooit meer vergeten. Toen ik mijn ouders weer zag, heb ik ze gevraagd of ze die adviezen van die arts konden negeren en eindelijk konden gaan zien wat er werkelijk aan de hand was en ik heb ze de keuze gegeven tussen die dokter of mij.

De pijn in de ogen van mijn ouders staat nog op mijn netvlies geprint, maar ze wilden maar 1 ding en dat was dat ik gezond zou worden en hij was een arts, dus die mening konden ze niet zomaar negeren…..

Ik heb me omgedraaid en ben weggelopen met de laatste kracht die ik op dat moment voelde…..
Het was een zonnige dag en ik ben op het terras gaan zitten bij mij op de boulevard en heb over de zee uit zitten staren. Verdoofd en vol ongeloof. Hoe had het zover kunnen komen, en wat nu?

Toch wist ik dat ik geen andere keuze had dan voor mezelf te kiezen. Mijn ouders waren niet in staat te begrijpen wat er aan de hand was en hun keuzes kwamen voort uit hun eigen pijn en verdriet en de hoop dat ik ooit weer beter zou worden.  Het contact zou pas weer goed komen, als ik in staat zou zijn om te bewijzen wat ik diep van binnen wist…alleen hoe, dat was de grote vraag. (het is uiteindelijk ruim anderhalf jaar wel weer goed gekomen en ze steunen me nu waar ze dat kunnen, maar daar ging wel een lange periode zonder contact aan vooraf)
Al die tijd op dat terras bleef er maar 1 zinnetje door mijn hoofd gaan, uit één van mijn lievelingsliedjes.

`Als dit het is, is dit het

En we zullen het wel zien'

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Enige tijd later kreeg ik telefoon van een psychiatrische hulpverlener die het nogmaals probeerde. Nu kwam mijn juridische achtergrond goed van pas, want ik wist dat ze me niet tegen mijn wil konden laten opnemen zolang ik geen gevaar was voor mezelf en anderen. Ook wist ik dat als ik in die instelling zou belanden en ik verplicht werd die zware medicatie te nemen dat mijn lever nog meer onder druk zou komen met alle gevolgen van dien. Na een lang gesprek met deze mevrouw concludeerde ze dat ik nog sterk genoeg was om mijn eigen beslissing te nemen en heb ik niets meer van haar vernomen.

Toen ik een tijd later voldoende kracht had om weer naar buiten te gaan, ben ik teruggegaan naar mijn huisarts. Mijn huisarts is open-minded maar had ook geen idee meer wat hij voor me kon doen. Hij was daar echter wel eerlijk over en dat op zich deed me goed.
Hij zei eerlijk dat hij het niet meer wist en als ik een verwijzing wilde dat hij me die zou geven, als ik hem zou aangeven waar ik naartoe wilde. Maar op dat moment wist ik het ook niet. Hij zei me dat hij me graag wilde helpen, dat ik de ziekste persoon in mijn praktijk was en dat als er niets zou gebeuren ik op korte termijn zou overlijden. Met zijn laatste woorden in mijn hoofd, ben ik de spreekkamer uit geschuifeld, wetende dat me een zware taak te wachten stond. Ik moest mijn eigen arts worden als ik wilde overleven.

In die periode werd ik geconfronteerd met mijn grootste angst: Alleen zijn. Mijn hele leven was ik bang geweest om alleen achter te blijven, alsof ik toen al wist wat me ooit te wachten stond. Jaren had ik er alles aan gedaan, me vastgehouden aan de mensen om me heen, gedaan wat ze wilden, gehoopt net zo te zijn als zij.. en niets had kunnen voorkomen dat mijn grootste angst waarheid geworden was; ik was doodziek en ik stond er alleen voor.

Maar zoals vaker is gebleken, blijkt op die bodem van de put het grootste geschenk te liggen. Er was niemand meer om me aan te conformeren, niemand meer om me schuldig voor te voelen. Ik hoefde me niet langer te verantwoorden of groot te houden en ik had niets meer te verliezen.

Het werd tijd dat ik die stem in mij ging vertrouwen, dat ik me open ging stellen voor alle informatie die ik had maar waarvan ik niet begreep waar die vandaan kwam. Het werd tijd dat ik me opende en de persoon ging zijn die ik lang geleden had verlaten, omdat ik niet anders wilde zijn dan anderen. Ik had me zo laten beïnvloeden door alle meningen en gebeurtenissen dat ik me mezelf steeds verder had verloren.
Ik was nu dan weliswaar de mensen om me heen kwijt en voelde me dus behoorlijk eenzaam, maar ik ging steeds meer beseffen dat jezelf kwijt zijn een nog grotere eenzaamheid brengt. En dat het tijd werd om mezelf te zijn en het contact te leggen met hen in de zielenwereld die er altijd waren. Ik was zo lang bang geweest voor dat contact, omdat die gave me zo anders maakte. Het was tijd dat te veranderen...  

Vanaf dat moment werd het alleen zijn mijn grootste bondgenoot. En de vier muren van mijn huis die ooit voelden als mijn gevangenis en die contact met de maatschappij verhinderden, werden nu de vier muren rondom de enige plek waar ik zonder inmenging van anderen mezelf kon zijn en mijn hart en spirituele kanalen veilig kon openen.
En zo begon een prachtig nieuw hoofdstuk in mijn leven waarin ik mezelf beter leerde kennen en ontdekte dat je nooit alleen bent, omdat er zoveel hulp is vanuit de zielenwereld. Het enige waar zij op hadden gewacht was het moment dat ik eindelijk klaar was om hun hulp te vragen en te ontvangen.
En die hulp kwam…..Daar zal ik later meer over schrijven.

Ik ben gewend geraakt aan het alleen zijn, ben ervan gaan houden en zoek het nu ook bewust op wanneer het daar de tijd voor is, zodat ik zelf sterk en krachtig blijf en zo meer voor anderen kan betekenen.
Er zijn sindsdien vele mensen geweest die me uit mijn isolement (zoals zij het noemen) hebben proberen te halen, me terug in de maatschappij hebben willen helpen. Maar vaak betekende dat, dat ik op plekken of in situaties kwam die ik helemaal niet fijn vond. Dat paste in hun leven, niet in de mijne... En hoewel ik geniet van mensen om me heen, ga ik regelmatig toch mijn eigen weg, zeker wanneer ik merk dat ik in een bepaald contact mezelf verlies. Het is mooi om te constateren dat ik het alleen zijn, waar ik vroeger zo bang voor was, nu zo ben gaan koesteren dat ik het niet snel meer opgeef :) Want zonder mensen om me heen, wat velen mensen eenzaamheid noemen, kan ik helemaal mezelf zijn en me openen voor de zielenwereld, en zo ben ik nooit alleen!

Ik hoop dat je door deze achtergrond informatie meer bent gaan begrijpen van de situatie waarin ik zat, hoe moeilijk en levensbedreigend het was. En dat het je helpt om in te zien wat de kracht van soul healing is. Ik zal daar vanaf nu meer over schrijven. Want mijn leven nu is totaal anders dan toen, enkel en alleen door het gebruik van deze soul healing technieken en de vele healings die ik ontvangen heb. Daar waar artsen, therapieën en medicijnen niet het gewenste resultaat brachten, gaf soul healing me wat ik zocht: een nieuw begin en een beter leven! Als je meer wilt weten, lees dan verder in de volgende blogposts, want als het mij uit zo'n situatie kan helpen, is er heel veel mogelijk! Daar ben ik van overtuigd! 

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

NEVER ALONE

If you read part 2 I guess you will understand, that it has been a struggle each and every day to get through the day and to keep myself alive. That in itself already was hard. But it was not the only thing I was struggling with. I also had to deal a large part of the time with the people around me and the huge misunderstanding there was. 

I had a lot of symptoms, but no adequate diagnosis or effective treatment. Instead I had to deal with a lot of wrong assumptions. The result was that I was stigmatized by good-hearted people with their own strong opinions. An opinion which most of the time was not based on true facts.  And that was really difficult to deal with. I had to explain things constantly and had to defend myself over and over again. It has caused me many negative emotions of frustration, anger, sadness and made me feel powerless very often. Yet at the same time I knew that it was very difficult for them also to say the right words, because how could they know what I was going through, if the illness itself was so misunderstood and unknown and those people or their close family members were not affected. Sometimes I thought: “someone diagnosed with cancer receives more support and understanding than someone with ME.” Because of that I slowly started to lose social contact.

It started with friends and family members. Because I didn’t  participate in social activities and didn’t show up as often as before at family gatherings or birthday parties, people were getting out of sight.
Because I lost my job, I also lost the connections with my co-workers.
And as time went by, I had lesser energy and therefore less need of all kind of well-intentioned however very painful questions.

How are you? Are you feeling better? What? You still are not feeling better???
You are looking perfectly healthy, so why are you no longer working?

What are you doing each and every day? You can’t do nothing… can you?

I really recommend you to visit this particular therapist, because I know someone who has been helped so perfectly… Or…. if you just try this, I am sure it will solve all of your problems.
You have to go outside more often, because lying down all day is not going to help you.

Why don’t you come any longer, you probably don’t want to anymore.. Because if you truly want it, you can ….
And there are many more comments… I simply didn’t have the energy anymore to defend myself.

The only thing I truly wished for was some understanding and compassion, but that was difficult to find then.
I guess the next video is a beautiful example.

The only one who was really supportive at that time was my boyfriend. He stood by my side for 6 years and helped me through the most difficult things and therefore he experienced this disease very closely. Where many people were convinced it was all in my mind, he supported me in my belief that something more serious was going on, because he had seen me changing. He knew me as a very social being and now I was no longer able to have a normal conversation en couldn’t go outside anymore.
He drove me to doctors and therapists, helped me with groceries, housekeeping, taking a shower and everything else which brought some comfort and relief. But all his support was at the expense of our relationship. Over time my illness progressed and made me so dependent, that there no longer was a normal healthy relationship. We no longer were boyfriend and girlfriend, but more like caretaker and patient.
I saw how all of this affected him very much and how he was slowly going down. But he didn’t want to listen to the advice to choose for himself, because he didn’t want to abandon me to my fate. And to be honest, I didn’t had the courage to end the relationship either, because I knew I was too dependent of him.
Then the moment came that he had a black-out, something I had foreseen was coming, but couldn’t prevent. When he realized afterwards what had happened he left me overnight and never came back.
That was kind of a bifurcation for me. Suddenly I lost all the help I had, yet at the same time so much stress and concern slipped away, because I no longer felt responsible for his suffering.

My relationship with my parents was coming under pressure even more then. They really wanted to help me, but there was so little they could do, because their emotions as parents of a sick child, caused me too much tension. I could hardly bare to see and feel their emotions. It caused so much sadness, tension, and feelings of being powerless, that the situation got worse and worse.

After my parents had visited a doctor it totally escalated. This man had told them that it was all in my mind, a psychological issue, that it was my imagination. He told them I had to go to a mental hospital and if they would only give in a little bit to help me, I would only get worse. After all it was no physical condition in his opinion…. (I am so grateful that nowadays there is so much more proof for a physical condition of the nervous system and the brain) So every time I saw my parents they told me the same thing: Barbara, you have to do it by yourself, you can do it if you want, we want you to get healthy and otherwise you need to go to that mental hospital so you will get the help you need.
I guess I have never ever been so angry as I have been with that doctor. This man had never met me, never spoken with me, never examined me. Still he stigmatized me, put these labels on me, and created a situation in which I didn’t get the help I was asking for. And that man called himself a doctor?
I wish I had the opportunity to speak out what I had to say at that time to him, but I never received the name of that man, and that is perhaps for the best…  I probably would have been told that I not only was mentally disturbed but also had no right to be so angry… another reason for him to send me to a psychiatrist. The woman in the video below says it all I guess: We all have the right to receive love, care and compassion and we don’t deserve it to be treated like that. It has taken me many years to let go of the anger I felt for all the doctors who misdiagnosed me and to forgive them. Doctors have a  duty to take care of patients, yet they are human beings too, and human beings make mistakes. 
It wasn’t easy to forgive, but forgiveness was so much better for my health.

The stress and tension between me and my parents was increasing so much because of this situation, that it only increased my symptoms. It came to the point that I had to make the most difficult decision ever. I probably will never forget that day. When I saw my parents again, I asked them to let go of the advices that doctor had given them and to finally open their eyes for the truth of what was really going on with me. I gave them a choice between that doctor or me.

The pain in the eyes of my parents is still at the forefront of my mind, but they only wanted one thing, they wanted me to be healthy again and he was a doctor, so they couldn’t ignore his opinion…
I slowly turned around and walked away with the last strength I had in me…
It was a beautiful sunny day and I went to a pavement café on the boulevard close to my home and sat and stared in front of myself, watching the sea. Numb and in disbelief. How could this happen? And what was I supposed to do now?

But deep down inside I knew I had no other choice than to choose for myself. My parents were not able to understand what this illness was all about and their choices were based on their own pain and suffering and the hope to see me healthy again. I knew that this relationship would only be healed again if I was able to prove what I intuitively knew. The only question was, how to prove it. (after more than 1,5 years the contact between us was restored and they now support me in every way they can, but a period of silence and no contact was needed first)
All the time when I was sitting there staring at the sea, there was one sentence going through my mind. It is part of the lyrics of one of my favorite Dutch songs

`Als dit het is, is dit het (But if this is it, this is it)

En we zullen het wel zien' (And we'll see what happens next)

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Shortly after, I received a phonecall of a psychiatric social worker, who tried again. I was so grateful to have a legal background and to be familiar with the laws and prerequisites. I knew she couldn’t send me to a mental hospital against my will, as long as there was no risk of danger to myself or others. I also knew that if I would end in that hospital and I was required to take the heavy medication, my liver would be in huge trouble and it would have many consequences. After a long conversation with this lady she concluded that I was capable to make my own decisions and I never heard from her again.

After some time, when I had gained some strength to go outside again, I went to see my general practitioner. He is a very open-minded man, but he also had no idea what he could do for me to help me. But he was honest about it and that meant so much to me.
He honestly told me he had no idea anymore what to do and if I wanted a referral to a specialist he would give it to me, but I needed to tell him which specialist I wanted to visit. At  that time however, I also had no idea anymore where to go to. He told me he really wanted to help me, because I was the most sick person in his practice and that if this situation would not change for the better, I would probably die soon. With these last words on my mind I slowly left the doctor’s office.

I realized very deeply that I had a heavy task on my shoulders. I needed to become my own doctor if I wanted to survive.   

During that period I had to face my deepest fear: being all alone. My whole life I was scared to be left alone, like if I had always known what was going to happen. For years I had done everything I could. I had hold on to people as much as I could, done what they wanted me to do, hoping to become just like them. And nothing could prevent my biggest fear to become reality; I was very ill and all by myself.

However, as demonstrated in the past, there is a beautiful treasure to be found when you hit rock-bottom.  There was no behavior of others to comply to, no reason to feel guilty anymore because I was ill or different. I was no longer required to account for my behavior or decisions. And most importantly, I had nothing to lose.

It was about time to start to listen to and trust that voice inside of me and to open myself for all the information I received, without understand where that information came from. It was time to open myself for the person I was, and who I had left a long time ago, because I didn’t want to be different. I got so influenced by the opinions of others and the circumstances I was in that I had completely lost myself.

So even though I now had lost all the people around me, and felt pretty lonely, I also realized more and more that the greatest loneliness is experienced when you have lost yourself. I needed to find myself again and connect with the soul world more often, because those souls had always been there. But for too long I had been too scared to connect with them, because this gift made me feel so different. It was time to make a change…

From that moment in time, my aloneness became my companion. The four walls of my house, which used to feel like a prison, preventing me to be part of society, now became the four walls of the only place where I could be myself without interference of any other human being. A place where I could open my heart and spiritual channels safely.

A new chapter in my life had begun. A period in which I got to know myself and found out that I was never alone, because there is always help from the other side. The only thing they had been patiently waiting for was the moment that I was ready to ask for help and to receive their help.
And they indeed helped me. I will write more about that later.

I am used to be alone now, have learned to love the solitude, and consciously choose to be by myself when I feel it is time again. In this way I give myself the opportunity to stay strong, so I can be of service to others.
There have been many people who have tried to get me out of my isolation (as they use to call it), to help me be part of society again. But very often it brought me to places or in situations that I didn’t like at all. It fitted their lives, not mine…. And even though I love to be among people, I often go my way, especially when I notice that I loose myself in connection with certain people. It is so beautiful to notice that what I once feared the most, being alone, I nowadays really treasure. And I won’t give that up very easily anymore J
When there are no other humans to be with, other people often call that loneliness. But I don’t see it that way. When I am all by myself I can be who I really am and open myself fully to the soul world, and in this way, I am never alone!

I hope this background information helped you to understand the situation I was in, and how difficult and life-threatening this situation was. I hope it will help you realize the power of soul healing even more. From now on I will focus on that part of my journey. My life now is totally different compared to how my life was then, only through the use of these soul healing techniques and the many soul healing blessings I received. Where doctors, therapies or medicines couldn’t help me to get the results I was hoping for, soul healing did just that: It offered me a new beginning and a better life! If you want to know more, please read more in my next blogposts, because if it can help me out of this situation, so much is possible! I am sure of that!

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

LEVEN MET ME-CVS / A LIFE WITH ME-CFS

~ for English, please scroll down ~

SOUL HEALING en ME/CVS - deel 2:

LEVEN MET ME / CVS

Ik geloof dat ik dit het moeilijkste blog vind om te schrijven ooit, maar hoe kan ik je nu duidelijk maken wat soul healing voor mij heeft gedaan, zonder eerst te beschrijven hoe het was...in wat voor zwart gat ik zat voor ik eindelijk een uitweg vond. Heel lang heb ik hierover gezwegen, zelden details verteld, niemand toegelaten, want iedere keer als iemand ook maar iets hoorde kreeg ik al die kritiek en negativiteit, onwetendheid, goed bedoelde maar zo pijnlijke opmerkingen, pijn van de ander erbij of van die gezichten die boekdelen spraken: die griet spoort niet.... maar ze moesten eens weten dat ik wel degelijk alles op een rijtje had, maar gevangen zat in een lichaam dat me steeds verder in de steek liet. Dus leerde ik te zwijgen, leerde ik te doen of het wel meeviel, leerde ik te verbergen (voor zover dat ging) maar hier thuis, waar de maskers af konden, daar vond het werkelijke gevecht met al de ondraaglijke pijn en het onmenselijke lijden, drama, onmacht, woede en zo veel meer plaats. Ik zal je een glimp geven van hoe het was in die tijd, zodat je wellicht zult begrijpen dat ME/CVS niet zomaar moe zijn is... niet zomaar je aanstellen is.... niet zomaar profiteren van een uitkering is. Nee het is veel meer dan dat, hoewel er uiteenlopende gradaties zijn. Hieronder zal ik je een glimp geven van hoe het voor mij was. Ik wens niemand een leven met ME toe... 

Hoe het begon:

Het begon in 1993 met opgezette lymfeklieren, alsof er met spelden onder mijn oren werd geprikt. Hoofdpijn, iedere dag weer die hoofdpijn en van pijnstillers werd het alleen maar erger. Misselijkheid, onophoudelijke misselijkheid, hoeveel liter kruidenthee ik ook dronk en zó moe... Ik had nergens meer zin in, alsof alle levenslust uit me weggesijpeld was. Toen werd in mijn bloedonderzoek het EB-Virus gevonden en had ik officieel de ziekte van Pfeiffer, wat vanzelf over moest gaan.
Nou nee dus. Ik zat maanden als een zoutzak op die bank en werd gillend gek van het niets doen, maar mijn klachten veranderden niet van al die rust. Ik werd er alleen maar down en verdrietig van, want ik was altijd zo actief. Sportte 3x per week, speelde wedstrijden, was graag buiten maar was ook erg creatief en las vele boeken. Was één van de besten van mijn klas en miste het lezen en studeren zo...
Dus ben ik van pure ellende maar weer wat gaan doen want na maanden thuis zitten was er fysiek nog niets verbeterd maar ik ging er psychisch aan onderdoor als ik op die bank bleef hangen.

Tussenfase:

Jarenlang heb ik met hangen en wurgen een zo normaal mogelijk leven proberen te leiden. Ik studeerde maar volgde niet alle vakken van het trimester en had dus meer tijd nodig om af te studeren. Ik woonde op kamers en had dus een eigen huishouden te runnen. Ging af en toe uit om de sociale contacten te behouden, maar het was altijd alsof een deel van mij er niet echt bij was. Alsof een deel van mij niet meer leefde. Ik negeerde de hoofdpijn, dronk liters kruidenthee per dag maar die misselijkheid nam niet af. Probeerde te leven zoals mijn arts me had aangeraden, maar toch..... de klachten namen toe in plaats van af.

Toen ik was afgestudeerd en als jurist op de rechtbank ging werken hoopte ik dat het beter zou gaan, maar helaas... ik was goed in mijn werk, deed de moeilijkste zaken, maar ik was me er erg van bewust dat ik niet zo kon genieten van het werk als mijn collega's deden. Mijn collega's leek het geen moeite te kosten, terwijl ik na afloop van een dag werken kapot op de bank belandde en soms niet eens meer de energie had om eten te koken.
Hoezo... dit gaat vanzelf over als je maar een normaal leven gaat leven?
Dus zocht ik hulp bij een orthomoleculair diëtiste en slikte velen pillen per dag. Hielp het? nou niet echt, het hield me op de been, maar verbetering? Ho maar... Gedurende de jaren erna bezocht ik een acupuncturist en een homeopaat, ik probeerde bio-resonantie en bio-fotonen, oosterse geneeskunde en massages en noem het maar op... niets bracht verbetering van blijvende aard. Langzaam maar zeker ging ik achteruit tot ik in de volgende fase terecht kwam.
Ik kreeg er nog meer klachten bij. Mijn spieren werden stijf. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn rug, mijn heup, mijn knieën. En ik nam dus vaker de lift in plaats van de trap om zodoende energie te sparen.
Mijn bloedsuiker ging fluctueren. Ik had om de zoveel tijd eten nodig want anders ging ik trillen en werd ik duizelig.
Mijn geheugen liet me in de steek. Waar ik gewend was om uren per dag te lezen en een bijna fotografisch geheugen te hebben, werd het steeds moeilijker om me te concentreren en om de informatie op het papier op te nemen. Dat is erg lastig als je op de rechtbank werkt en dossiers van 20 ordners te verwerken hebt in korte tijd.
Maar ik had één groot voordeel wat me werkelijk hielp, mijn spirituele kanalen. Ik kreeg precies door wat belangrijk was om te lezen en wat minder belangrijk was omdat ik dat wel op de zitting zou horen. Zo heb ik mijn werk nog lange tijd vol kunnen houden. Met pijn, met fysieke en mentale uitdagingen, met vele emoties van verdriet en schaamte dat ik niet net zo als een ander was, maar het ging nog....Ik leefde op wilskracht, het kostte moeite, maar ik leefde een enigszins sociaal geaccepteerd leven en kon het nog opbrengen om een masker op te zetten dat het allemaal nog wel ging.

Breekpunt:

Tot het moment in december 2003 dat het kerstvakantie was. Ik had zo een ongelooflijke hoeveelheid werk op mijn bureau liggen want de werkdruk nam toe op de rechtbank. Met steeds minder mensen moesten we meer zaken afhandelen en mijn lichaam zat op het randje van wat het aankon. In de kerstvakantie, toen ik eindelijk rust nam, stortte ik in en lag ik in bed te klappertanden.
Na een week werken in het nieuwe jaar, lag ik het weekend weer ziek op bed, maar toch dacht ik op 13 januari weer een nieuwe werkweek te beginnen. Toen de wekker echter ging kon ik bijna niet uit bed. Ik was volkomen verkrampt en stijf, van top tot teen. Wat was dit nu weer? Dit had ik nog niet eerder gehad. Ik sleepte me naar de douche in de hoop dat een hete douche me zou helpen, maar toen ik eenmaal aangekleed was besefte ik dat het gekkenwerk was om zo naar het werk te rijden. Ik was een gevaar op de weg.... Ik had zo een druk in mijn hoofd en mijn lichaam was zo traag dat ik echt niet kon autorijden zo.
Dus besloot ik me ziek te melden, in de hoop dat als ik nog een weekje rust zou nemen ik wel weer in orde zou zijn. Helaas.... het was de eerste dag van jaren in bed en op de bank.

Gevangen in mijn lichaam:

Nu denk je wellicht dat het fijn was om even uit te rusten. Ja, in eerste instantie was dat ook zo. Deuren dicht, gordijnen dicht en even helemaal niets meer moeten. Geen maskers, niet mezelf groot houden, niet doen zoals een ander doet, niet verbergen hoe ik me van binnen echt voelde, niet doen of het wel meevalt, maar gewoon even toegeven dat het niet meer vol te houden was zo.
Maar na een week begon ik me te vervelen en me ook zorgen te maken want er zat geen verbetering in. Mijn lichaam deed zo zeer en de druk in mijn hoofd was zo groot.
Doktersbezoeken draaiden op niets uit. Bloedonderzoeken waren oké volgens de berichten van mijn huisarts. Dus dan maar verder zoeken. Het hele scala aan therapeuten heb ik gehad.
Ik moest van de bedrijfsarts naar de psycholoog, maar dat maakte me alleen maar woedend. Dit zat niet tussen mijn oren, er was iets grondig mis en het ondermijnde mijn lichaam. Dit was niet iets wat ik mezelf aanpraatte. Ik voelde me zo boos, verdrietig, machteloos, down van deze benadering. Dit was echt geen psychosomatische aandoening, iets wat ik mezelf aandeed...Wie doet zichzelf nu zo iets aan? Ik droomde juist van reizen, buiten zijn, kinderen...niet van hele dagen in bed liggen.
Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar de psychiater en die man keek me aan en zei, je bent woest..... maar daar heb je alle reden toe. Ik heb echter geen enkele aanwijzing dat jij een psychiatrische aandoening hebt, dus ik stuur het dossier zo terug. Jij hebt andere hulp nodig.
Tja.... maar welke hulp dan?

Foto genomen door een lotgenootje in NL
die anoniem wenst te blijven. 

Ik heb vele mensen bezocht, onderzoeken gehad, vele pillen voorgeschreven gekregen en er op sommige dagen 48 geslikt. Het heeft me een vermogen gekost en als het nou zou helpen dan zou ik al die pillen met plezier hebben geslikt, maar ik voelde me er eigenlijk alleen maar slechter door. Ik klampte me aan strohalmen vast, maar zonder succes.

De klachten namen nog verder toe...Immense zenuwpijnen, ik kon me bijna niet meer bewegen. Van de bank tot aan het toilet waren letterlijk 7 stappen. Die 7 stappen voelden als een marathon en daar deed ik lang over..... vaak te lang en dan haalde ik het toilet te laat....
Als ik dan op het toilet zat was ik zooooo uitgeput en alles deed zoveel pijn dat ik er vaak 2 uur zat om kracht te winnen voor ik weer op kon staan en die 7 stappen terug kon. Kruipen was geen optie dat deed veel te veel pijn in mijn benen....
En ik kan je zeggen 2 uur op een toiletbril zitten is geen comfortabele positie...
En dan als ik eindelijk weer op de bank lag, moest ik uren liggen.. totaal uitgeput. Dus geen drinken, want dan moest ik weer naar die wc... geen eten want daar was ik te uitgeput voor. En vaak ook nog geen slaap, omdat mijn lichaam niet in staat was om te ontspannen.
Naar de keuken lopen was 16 stappen.... je snapt wel dat dat een nog grotere opgave was. Er waren dagen dat ik het moest doen met wat er binnen handbereik van de bank stond en anders had ik honger... En als ik kon eten dan werd het vaak nog niet opgenomen ook, want mijn lever, mijn milt, mijn spijsverteringssysteem deden chronisch pijn en het meeste voedsel kwam er via diarree weer uit. Ook ontwikkelde ik voedsel intolerantie. Gevolg was ondervoeding en ik woog uiteindelijk nog maar 48 kilo, met een lengte van 1.70 meter. Ik was mager....
En de dokter maar volhouden dat hij het niet wist....

Het was een drama om zo te leven en ik sliep dan ook het grootste deel van de tijd, soms wel 16 uur per dag, want die druk in mijn hoofd was niet mee te leven.
Alle informatie kwam verkeerd binnen. Geluid en beweging rondom waren een groot probleem voor mij. Het triggerde mijn zenuwstelsel nog meer.
Toen die druk in mijn hoofd het ergst was, was ik volledig in de war. Waar ik zo gewend was aan een fotografisch geheugen kon ik nu bijna niets meer opnemen want alles kwam verkeerd binnen. Het leek wel of mijn hersenen niet meer met elkaar communiceerden en de neurotransmitters niet meer naar behoren werkten.
Lezen werd onmogelijk. De letters dansten op papier. Een woord van 6 letters zag ik bijvoorbeeld in drie delen, de eerste twee letters, de middelste twee letters en de laatste twee letters, maar een woord met betekenis kreeg ik er niet uit. Op beeldscherm was het iets beter om te lezen maar toch, het kostte zo veel energie.
En dan was er nog zo iets als geluid. Ieder geluid om me heen was teveel dus leefde ik 24/7 met oordoppen. Toch hielp dat maar deels. De TV van de buren kwam er de hele avond dwars doorheen en als zij de voordeur of de balkondeur dicht knalden wist ik niet waar het geluid vandaan kwam: was het bij hun of bij mij? Kwam er soms iemand binnen? Een verbouwing in de flat hield mij urenlang in dezelfde positie op de bank want bewegen was niet te doen.
Al die triggers op mijn zenuwstelsel maakten dat de druk steeds groter werd in mijn hoofd.
Soms was het zo erg dat ik met mijn rechterhand mijn linkerarm kon aanraken en niet wist wat ik deed. Ik voelde dat iets mijn linkerarm raakte. Ik voelde dat ik iets met mijn rechterhand beet had, maar de combinatie werd niet meer gemaakt.
Op dagen zoals deze, was eten heel lastig. Ik kon dan bijvoorbeeld een kwartier naar een aardbei staren. Was het een aardbei? was hij goed of was hij geschimmeld. kon ik dit eten? het drong niet tot me door. En als ik het dan eindelijk als veilig had herkend, en er kwam een onverwacht geluid, dan werd alles weer gewist en kon ik opnieuw beginnen, want ik wist niet meer wat ik vast had.
Op de ergste dagen ging het zelfs nog een stap verder. Ik herkende bijna niets meer. De bank waarop ik lag, de meubels, waar ik ook was.. continue die vraag, wat is het, waar ben ik...Soms herkende ik het aan de kleur, soms aan de vorm, soms aan het aantal stappen dat ik had gezet (wat ik dus altijd telde om een houvast te hebben), soms aan helemaal niets, dan kwam niets door zoals het zou moeten en dus zette ik dingen weg op vaste plekken op momenten dat ik helder was, zodat ik wist waar ik iets kon vinden als die druk weer te heftig was. Ik kon alleen iets onthouden in heldere momenten.
En zo leefde ik dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit. En de artsen maar zeggen: Meisje we kunnen niets vinden....
Douchen, het huis schoonmaken, naar buiten toe... Je snapt dat dat echt een brug te ver was.
Terwijl iedereen fijn beneden op het strand onder mijn raam van de zomer genoot, lag ik klappertandend op de bank onder een deken. Dromend over wat ik zou willen gaan doen als alles makkelijker zou worden en ik ooit ook weer buiten kon leven, de seizoenen kon beleven en de warmte van de zon op mijn huid kon voelen.

Emotioneel had deze ziekte dus ook grote effecten. Je organen zijn verbonden met verschillende emoties, dus als die organen niet meer goed functioneren, heeft dat ook emotionele gevolgen. En andersom....
Ik merkte dat mijn lichaam niet meer ontgiftte zoals het moest, mijn urine was kleurloos als water, zelfs na uren niet drinken was het kleurloos. Geen goed teken...... Mijn lever deed ook ontzettend veel pijn en al die gifstoffen hoopten zich op, vandaar dus het neurologisch effect en het effect op mijn hersenen en mijn huid. En ook op mijn emoties, ik was woedend, machteloos, bang.

De zenuwpijnen in mijn centrale zenuwstelsel (mijn hersenen, mijn ruggenmerg), waren soms niet vol te houden, met spasmes tot gevolg, maar geen pijnstiller hielp me. Medicatie maakte het alleen maar erger. Het enige wat toen nog hielp was de druk verlichten door huilen... alleen die tranen brachten verlichting. Maar huilen kon ik niet zomaar. Er is een aanleiding nodig.
Jaren heb ik amper kunnen huilen, want emoties voelen, emoties laten gaan, betekende energieverlies. En dan kon ik zeker niet meer lopen, niet meer eten, niet meer drinken. Dus mijn lichaam hield zichzelf op alle manieren in stand. Alle energie ging naar de vitale functies van ademen, hartslag, eten en drinken en het voelde of de rest werd geblokkeerd. 

Ik zat gevangen in een lijf waarin iets mij van binnenuit verteerde. En tussen die vier muren zat ik in een diep donker gat.

Deze ziekte beïnvloedde me echter niet alleen fysiek, mentaal en emotioneel, maar ook spiritueel.
Ik had namelijk ook nog mijn spirituele kanalen open. Toentertijd wist ik dat echter niet. Ik was zo opgegroeid en dacht dat iedereen dat had en de informatie doorkreeg en de beelden zag. Nee dus.... Pas een paar jaar geleden leerde ik dat niet iedereen dit heeft. Nu weet ik dat het helderwetendheid wordt genoemd en een geopend derde oog, maar dat wist ik toen nog niet.
Maar het was niet bepaald bevorderlijk voor mijn situatie, want ik wist hoe mijn lichaam stap voor stap achteruit ging en dat als er niets zou gebeuren dat ik dood zou gaan.
Ik zag hoe donker het was en wist waar de problemen in mijn lichaam zaten. Ik zag ook wat er om me heen gebeurde.

Iedere nacht zag ik hoe minder fijne zielen me lastig vielen, me wakker hielden, ik hoorde de stemmen.
Vele mensen spreken over engelen en lichtwezens, maar ik kan je zeggen dat er ook wezens zijn met minder licht, die tamelijk donker zijn op zijn zachtst gezegd...
Op een nacht lag ik in bed en ik zag hoe ik omringd was door die donkere wezens. Ik was doodsbang... Ik kroop weg onder de deken, maar ja, dat helpt niet zo bij een geopend derde oog, want ik bleef het zien en die deken beschermde me echt niet. Tot mijn grote verbazing zag ik ook een hand op mijn schouder die gouden licht uitstraalde. En door die hand op mijn schouder ontstond er een cirkel waarin ik veilig was. Die donkere wezens konden me niet bereiken. En ik voelde me zo veilig.

Ik snapte er niet zo veel van, kon niet zien van wie die hand was, maar wat was ik die gouden hand dankbaar. Iedere keer als ik me weer zo bang voelde, moest ik daaraan terug denken en dat hielp me om te ontspannen.Gelukkig werd mijn verzoek om dat niet meer te hoeven zien gehonoreerd. Maar die donkerte niet meer zien, betekende niet dat ik het ook niet meer voelde. Ik voelde de donkerte als het weer aanwezig was, iedere nacht...
Jarenlang heb ik zo geleefd. Starend naar het plafond. Boeken lezen ging niet meer, de radio was geen optie, de televisie werd ook steeds lastiger want een conversatie volgen ging niet meer, dat drong niet meer tot me door. De ondertiteling was vaak te snel weer verdwenen voor ik het had kunnen lezen, dus ging ik over op tekenfilmpjes als de broodnodige afleiding. Biker Mice, Road Runner, De Fabeltjeskrant... ik heb het honderden keren gekeken.
Telefoneren werd ook een probleem. Die bel van de telefoon was te veel, gesprekken voeren steeds moeilijker. Ik vroeg wel tientallen keren hetzelfde... want het antwoord drong niet altijd door. En je snapt wel dat bezoek in zo'n situatie me echt niet aantrok, want ik had niet meer de kracht om me beter voor te doen dan ik was, en na afloop van het bezoek had ik dagen nodig om weer enigszins te herstellen.

De reis begint.

Er is meer, maar ik zal niet verder in details treden. Ik denk dat je zo genoeg gelezen hebt om te beseffen dat het niet makkelijk was om zo meer dan 7 jaar door te brengen (tot ik eind 2010 Dr. en Master Zhi Gang Sha leerde kennen). Ik ben me er ook van bewust dat je ondanks dat je nu enige informatie hebt, je niet werkelijk zult weten hoe het voelt, maar ik hoop dat je zult begrijpen dat ME/CVS meer is dan "chronisch moe zijn...". Die moeheid is slechts een deel, maar niets meer kunnen, volledig afhankelijk zijn... en zonder enig vooruitzicht op verbetering weer wakker worden, dat was wat me het meeste pijn deed.
En ik wist dat ik iets moest doen, want als ik niets deed, zou ik het niet overleven.
Het was donker in mij, het was donker om me heen, pikzwart is misschien wel beter verwoord. Ik had licht nodig....!
Gevolg was dat ik dag en nacht het licht aanliet. Het was uiteraard niet het licht wat ik nodig had, maar het was iets.... een houvast als ik midden in de nacht weer al die donkerte om me heen voelde en soms zag, dan had ik een lamp om me op te richten. Nog steeds laat ik 's nachts een lamp aan, zodat het niet helemaal donker is als ik naar het toilet moet in de nacht.
Mensen spreken wel eens van Hemel op Aarde... nou ik leefde meer in Hel op Aarde.
En ik moest een uitweg vinden, want een leven met ME op deze wijze voor de komende decennia dat hield ik niet vol. En zo begon mijn zoektocht naar het licht. Licht aan het einde van deze donkere tunnel. Een zoektocht die resulteerde in een ongelooflijke wending in mijn leven en wat ben ik dankbaar... zo intens dankbaar. En nu ik weer even terug ga in de tijd en dit allemaal opschrijf en me nog meer bewust wordt van het verschil tussen toen en nu, hoe dankbaarder ik ben. Ik wil nooit meer terug naar die tijd, die dagen, weken, maanden en jaren.... nooit meer. 

In de komende delen zal ik je meer vertellen over die wending maar eerst zal ik je in deel 3 meer inzicht schenken in het gevolg van deze ziekte: Isolement.


In liefde en licht, Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

Soul Healing and ME/CFS - part 2:

A LIFE WITH ME

I believe this has been the blog that was most difficult for me to write so far, but how can I make you understand what soul healing has given me, without giving you a description of the situation I was in… the black hole I was in before I found a way out. I have been silent for a long time, hardly shared details with anyone, let nobody in, because every time somebody heard a part of it, I was facing so much criticism, so much negativity, so much unawareness and I received so many benign but for me painful advices and I took over so much pain from the other person. Their faces often were telling me: This girl has lost her mind, she doesn’t mesh completely….

If only they had known that I hadn’t lost my mind, but was trapped in a body which was failing on me more and more. I learned the hard way to keep my mouth shut, to act like everything was fine, to hide (to the extent that this was possible). However, I could let go of the masks whenever I was alone at home and that was the place where the real battle was taking place. All the incredible pain, inhuman suffering, the drama,  the inability to get to grips with the real issues, the anger, the powerlessness and so much more was kept hidden for most of the people. But I will give you a glimpse now on how it was during these years, so maybe you will understand that ME/CFS is not just being tired… not just affectation… not just enjoying social benefits. No, it is much more than that, however there are varying degrees. Below I will give you a glimpse of how it has been for me. I would not wish anyone to experience a life with ME….

How it all started:

It started in 1993 with swollen lymph nodes and the feeling of needle pricks under my ears. Headache, incredible headache each and every day and pain medication only made it worse.  Nausea, constant nausea, no matter how many liters of herbal tea I drank, and sooo tired… I didn’t feel like doing anything, it felt as if all the life force seeped away. Then in the blood test the Epstein-Barr Virus was found, so I officially was diagnosed with mononucleosis and was told it had to heal by itself. 

Well… NO it didn’t heal by itself. I was transforming into a couch potato, and over time felt  more depressed because I was not capable of doing the things I loved to do.  My illness however didn’t heal at all, no matter how much rest I took. It only made me feel down and sad, because I used to be so active. I used to play sports 3 times a week, was part of a team playing matches, loved to be in nature, but was also very creative and was reading lots of books. I used to be one of the best students of my class and I missed studying so much….
Out of sheer misery I picked up some activities, because being at home for months doing nothing had not bring any physical improvement at all. But I was mentally and emotionally broken by doing nothing. So I needed to turn this situation around.

Intermediate:

I succeeded by the skin of one’s teeth to live a life as normal as possible. I went to university but didn’t attend all courses in each Trimester, so I needed more time to to graduate from Law school.  I lived in lodgings, so also needed to take care of housekeeping. Occasionally I went a night out, to keep in touch with friends and to have some fun, but it always felt like a part of me was missing, as if a part of me was no longer living. I ignored the headache, drank lots of herbal tea but it didn’t take the nausea away. I tried to live, like my doctor had told me to do, but…. the number of disease symptoms only increased instead of decreased, like I was hoping for.

When I graduated and started my job at the courthouse, I was hoping that it would get better, but unfortunately….
I was good at my job, was taking care of very difficult cases, but I was also very aware of the fact that I couldn’t enjoy my work in the way my co-workers did. It took my co-workers no effort at all, while I was completely exhausted at the end of the day and sometimes there was no energy left to cook diner.
My doctor had told me this disease would disappear by itself, as long as I would live and have fun. Really??
I thought it was time to seek for professional help. I visited someone trained in orthomolecular medicine and took many supplements during the day. Did it help me? Not really…. It kept me going, but I didn’t experience any improvement. So over the years I visited an acupuncturist, a homeopath. I tried bioresonance therapy, biophotonen therapy, Traditional Chinese Medicine, massage therapy, and so much more…. Not one of the treatments brought me permanent relief. Slowly I was going down until I entered the next stage.

The number of symptoms were increasing. My muscles got very stiff. I got more and more backpain, pain in my hips, my knees. I started to take the elevator instead of the stairs so I could save my energy.
I started to experience fluctuating blood sugar levels and needed to eat every few hours to prevent trembling and dizziness.
My memory let me down more and more. I was used to have an almost photographic memory and I could read many hours a day, but it was getting more difficult to concentrate en to absorb all the information from paperwork. I can tell you that it is not really convenient when you are working at the courthouse and need to process cases of 20 files each in short periods of time.
But I had a huge benefit which was really helpful, my spiritual channels. I received the information what was really important for me to read and what was less important because I would hear about that in court. In this way I was able to continue my work for some time. I was able to manage, even though I was in pain, had physical and mental challenges, many emotions of sadness and shame that I was not just like my co-workers, but I managed…. I was living on willpower. It took me a lot of effort, but I was living a kind of socially accepted life and was able to put on a mask and pretend that all was fine.

Breakpoint: 

Until the moment in December 2003, the holiday season started. I had so much work waiting for me on my desk, because the workload was increasing. With fewer people we had to deal with more court cases and my body was on the brink of what it could handle.  During the Christmas holidays, when I finally took the necessary rest, my body collapsed and  I was in bed shivering with fever.

After another week at work the same thing happened in the weekend. When I woke up on January 13 to go to work again I could hardly get out of bed. I was quite cramped and stiff all over my body.
What was going on now? I never experienced that before. I dragged myself out of bed and into the bathroom, hoping a hot shower would help. But when I was finally dressed I realized it was totally crazy to drive to work in that condition. I was a danger on the road…. There was so much pressure in my head en my body reacted so slowly that I really couldn’t drive my car safely.

So I decided to call in sick, hoping that if I would rest for a week or so I would be fine again. To my great sorrow however, it was the first day of many years in bed and on the couch.

Trapped in my body:

Maybe you think right now that it was a pleasure to take some rest. In the beginning I indeed enjoyed it. I closed the doors, closed the curtains, and didn’t have to do anything. No more masks, no more putting a good face on it, no more copying behaviors of others, no more hiding of what I was feeling inside, no more pretending, but just giving in to the fact that this situation was no longer sustainable.
One week later however I started to feel bored and worried, because there was no improvement at all. My body was hurting so much, head to toe, and the pressure in my head was almost unbearable.

Nothing came out of the visits to my doctor. There was no indication of any abnormality in the blood tests my doctor did. And whoever I visited, no one seemed to be able to help me.
Then I had to visit the company doctor. She sent me to a psychologist. I was furious. This sickness wasn’t in my head, there was something really wrong with my body. I didn’t talk myself into this sickness. I was angry, sad, powerless, and so down because of this approach. This truly wasn’t a  psychosomatic disorder…. Who would talk herself into this kind of suffering? I was dreaming of traveling, being outside in nature, having children… not of lying down in bed all day.
Eventually they sent me to a psychiatrist and that man looked at me and said, you are furious and you have the right to be angry, but there is no indication that you are suffering of a mental illness, so I am sending you back to the company doctor. You need another kind of help.
Yes… he was so right, I really needed help, but where could I find the help I needed?

Photo taken by another ME patient in the Netherlands,
who likes to remain anonymous

I visited many people, had many doctor examinations, and received many descriptions of many, many pills. There have been days that I took 48 pills… It costed me a fortune, and if it would only help me, I would have taken all these pills happily, but reality was that I even felt worse….  I eagerly grasped at straws, without any relief.

My symptoms were increasing even further. Nerve pain, incredible nerve pain. I could hardly move. It only took me 7 steps to walk from the couch to the washroom, but those 7 steps felt like running a marathon and it took me a long time to get there, often too much time to get to the toilet in time….
And if I finally was sitting on the toilet I was so exhausted and in so much pain, that I often had to sit there for 2 hours in order to get some strength to walk those 7 steps back. To crawl on the floor was not an option, that was too painful for my legs…
I can tell you, it is not comfortable at all to sit on the toilet for 2 hours….that is not a choice…
And when I was finally back at the couch again, I had to lay down for hours, every part of my body was crashing. So no water, because then I had to use the washroom again. No food, because I was too exhausted to eat and digest food. And most of the time even no sleep, because my body was not able to relax.
Going to the kitchen was even more challenging, that took me 16 steps…. You may understand by now that it was even a bigger effort. There have been many days that I had to eat what was within my grasp, and close to the couch and otherwise I was hungry for the rest of the time. And if I was able to have something to eat, my body most of the time could not digest and absorb it, because my liver, my spleen, my digestive system hurt all the time and most of the food came out as diarrhea. I also developed food intolerance. The result of all of this was of course malnutrition and weight loss. I weighed only 48 kilo, while I am 1.70 meter tall… so you can say I was skinny.

And the doctor still insisted that he had no idea what was wrong with me.

It truly was very dramatic and traumatizing to live a life like this and because of that I slept most of the time, sometimes even 16 hours a day, because the pressure in my head was intolerable. Information was processed incorrectly. Sound and movement around me were very hard to cope with. It all triggered my nervous system even more.
When the pressure in my head was reaching its peak, I was completely disorientated. While I once was used to have that photographic memory, I could now hardly absorb any information. All information came in in a wrong way. It felt like my brain didn’t communicate in a proper way anymore and like the neurotransmitters didn’t function like they used to do.  

Reading became impossible. It was like the letters were moving on the paper. A word of 6 letters was difficult to read. I saw the first two letters, the central two letters and the last two letters, but couldn’t see them together forming a word with any meaning. It was easier to read for me on a computer screen, but still it took lots of energy.
And then there were the issues with sound. Every sound around me was too much, so I used ear plugs 24/7. But it only helped partially. The sound of the television of my neighbors came through every evening and when they banged their front door or the door at the balcony, I had no idea where that sound came from. Was it their door or mine? Did someone enter my house? An alteration in the apartment building where I live, kept me in the same position for hours on the couch, because it wasn’t easy to move.
All those triggers of my nervous system increased the pressure in my head. Sometimes it was so bad, that I could touch my left arm with my right hand not knowing what I was doing. I could feel something was touching my left arm. I could feel I was touching something with my right hand, but the combination that it was my own right hand, holding my left arm, was not perceived in my brain.
On days like that it was also very difficult to eat something. I could watch a strawberry for example for 15 minutes, wondering if it was truly a strawberry, could I eat it or was it moldy. Was it safe to eat it? I didn’t register the correct information. And when I finally received the information, and there was an unexpected sound, my memory was erased again and I could start all over again.
On the worst days it even went one step further. I hardly recognized anything around me. Not the couch I was laying on, not the furniture, not where I was… I was continuously wondering what I was looking at, where I was… Sometimes I only recognized something by its color, or by its shape, sometimes only because of the number of steps I had taken (which I was always counting just to know where in the house I was), sometimes I didn’t register any of the information coming in. So in those moments my brain was functioning a little bit better, I put things away at certain places, just in case the pressure would increase again and I couldn’t recognize things anymore. Then at least I knew where it was.
And that is how my life was, day after day, week after week, year after year. And the doctors would only say to me: Girl we can’t find anything wrong….
Taking a shower, cleaning the house, going outside… I guess you can imagine it simply was a bridge too far.

While everybody was enjoying a day at the beach underneath my window, I was under a blanket on the couch, shivering from the cold, dreaming of what I would do if there would ever come a time when everything would be easier and I could go outside again, experience the seasons and feel the warmth of the sun on my skin.

Emotionally this condition had huge impact too. Your organs are connected to different emotions, so if your organs do not function well, it also has emotional consequences. And vice versa….
I noticed that my body didn’t purify well, my urine looked colorless like water, even after many hours without drinking, my urine was colorless. That is not a good sign… My liver hurt terribly and all the toxins were accumulating in my body, which had a huge impact on my nervous system, my brain and my skin. And of course also on my emotions, I was angry, powerless and afraid.

I sometimes could hardly bare the pain in my central nervous system (including my brain and spinal cord). The pain led to spasms. Painkillers however didn’t bring any relief. They actually only made the situation worse. The only thing that helped me at that time to reduce the pressure was crying…. Only tears brought some relief. But I couldn’t just cry. I needed an occasion.
For years I hardly was able to cry, because to feel emotions, to release emotions, resulted in a loss of energy. And when the energy was depleted it was certain that I wasn’t able to walk, to eat, to drink. So my body protected itself in various ways. The little energy that was left was saved for the vital organs, to breath, to have a heartbeat, to eat and to drink. It felt like all other things were blocked.
I was trapped in a body, with something causing havoc from the inside out. And the four walls of my apartment have been my prison for a long time.

This illness not only affected my physical, mental and emotional body. It also affected me spiritually.
I had my open spiritual channels. But at that time I wasn’t aware at all that I had spiritual channels and that they were open. I grew up with them and I thought everybody had them. I thought everybody received the same information and saw the images that I saw. Well, that was a misconception.
Only a few years ago I learned that not everybody lived with open channels. I now know it is called a “direct knowing channel and an open third eye” but back then I had no idea.
Having open spiritual channels in a situation like that was not really pleasant all the time, because I knew my health was deteriorating and the disease was progressing and also that if nothing would change, I was going to die.
I saw the darkness around me and knew where the problems were inside my body. I also saw what was going on around me.

Every night I saw unpleasant souls bothering me, keeping me awake, I heard the voices.
Many people speak about angels and light beings, but I can tell you that there also are beings with very little light, looking quite dark actually….
One night I was lying down in bed and I saw I was surrounded by those dark beings. I was terrified. I crawled under the blanket, hiding, but of course that was not helpful with an open third eye, because I kept seeing them and the blanket didn’t protect me. To my surprise I also saw a hand on my shoulder, radiating golden light. And because of that hand on my shoulder a circle of light was created. A circle in which I was safe. Those dark beings couldn’t reach me. And I felt so safe.

I didn’t completely understand it, for I couldn’t see who’s hand was on my shoulder, but I was so grateful for that hand. Every time I was scared again, I remembered this moment and it helped me to relax. Fortunately my request for not having to see this again was being fulfilled. I didn’t see them quite often anymore, but I could still feel their presence, every night….

I have lived like this for years, staring at the ceiling. I couldn’t read books. To listen to the radio was no option either. To watch television was also getting more difficult each month because it was very hard to follow conversations. I was missing most of the meaning of the sentences. Subtitling was gone before I was able to read the whole line. So the only thing I could watch in the end were cartoons. Biker Mice, Road Runner, De Fabeltjeskrant… I have watched it hundreds of times, just to have some distraction.
Also the telephone became an issue. The ringing of the phone was too much to bear, listening to conversations was too difficult. I asked the same question over and over again, because I could not remember the answer. To have visitors was even less attractive to me. I didn’t had the strength anymore to appear better than I was. And after the visitor had left, it took me days to recover.  

The journey starts

There is more, but I won’t go deeper into horrible details now. I think you have read enough to realize that it hasn’t been easy to spent 7 years of my life in this way (until the end of 2010 when I met Dr. and Master Zhi Gang Sha). I realize very well, that just because you have some information about what I felt, you will not really understand how it felt, but I hope you came to the point of understanding that ME/CFS is more than just being chronically fatigued…  The fatigue is just a part of it, but not being able to do anything, being completely dependent… and waking up each day without any perspective on improvement was what hurt me the most.
I knew I had to do something, because I would not survive without any interference. It was dark inside me, it was dark all around me, pitch-black maybe even is a better description. I needed light….!

This resulted in keeping the lights on day and night. It of course wasn’t the kind of light I really needed, but it was something to hold on to in the middle of the night when I could feel the darkness and sometimes still saw the darkness, then at least I had a lightbulb to focus on. I still keep a little light on during the night, so it won’t be completely dark when I need to go to the washroom in the middle of the night.

People speak about Heaven on Mother Earth.. well, I lived more in a place like Hell on Mother Earth.
I needed to find a way out, because living with ME in the way I just described for the next decade was not possible for me. And so I started my journey to the light. To find light at the end of the darkness. A journey that led me to an incredible turn in my life and I am still so unbelievably grateful for that, so immensely grateful.
Going back now to those times and writing all of this down makes me even more aware of the difference between then and now and makes me even more grateful. I never want to go back to that time again, those days, those weeks, those months, those years…. never again....

In the next episodes I will share more of this turn in my life, but first I will give you in part 3 more insights of the consequences of this illness: isolation.

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

KAN JE BETER WORDEN? / IS IT POSSIBLE TO FEEL BETTER?

~ for English, please scroll down ~

Pijnlijke ervaringen in het leven zijn niet bedoeld om ons te laten lijden, maar om ons iets over onszelf te leren en om ons sterker te maken.

~ Melanie Moushigain Koulouris ~

KAN JE BETER WORDEN? 

Vandaag stond één van mijn spirituele gidsen, of Shi Fu’s zoals ik ze noem, voor me tijdens één van mijn oefeningen. Ik zag zijn prachtige gouden licht door mijn hele lichaam gaan en hij zei tegen me:

Transformatie van je hele lichaam vindt op dit moment plaats, schade wordt gerepareerd. Gouden licht vult dat wat kapot is op om datgene wat ooit beschadigd was te repareren, te helen en te transformeren. Het licht helpt je vooruit op jouw reis naar Tao. Gebruik dit geschenk van mijn grootste liefde, om diegenen die het nodig hebben te dienen, om ze te helpen en om diegenen die zich verloren voelen te inspireren. Schrijf jouw ervaringen op.

Dus laat me vandaag een nieuwe serie beginnen hier op mijn blog hoe soul healing kan helpen om een aandoening als ME/CVS te verlichten en te helen. Ik zal verschillende inzichten en mijn eigen ervaringen delen, alsmede de boodschappen die ik ontvangen heb en de beelden die mij getoond zijn via mijn derde oog (spirituele oog) tijdens mijn eigen helingsproces.

Ik heb in een eerder blog al eens geschreven dat ik een groot deel van mijn leven ernstig ziek ben geweest. Uiteindelijk leerde ik soul healing kennen zoals dat door Dr. en Master Zhi Gang Sha wordt onderwezen en stap voor stap begon ik me beter te voelen. Afgelopen vier maanden echter, voelde het alsof ik een enorme terugslag had. Vele symptomen kwamen terug. Deze keer was het echter niet een werkelijke terugslag of terugkeer van mijn ziekte, maar bleek het te gaan om heling op een veel dieper niveau. Gedurende die tijd heb ik een dieper bewustzijn gekregen en vele diepe inzichten over de aandoening waar ik al 22 jaar mee te maken heb. Ik wil graag een deel hiervan delen.

Toen ik in 1994 ziek werd, ben ik uiteraard naar de dokter gegaan. De dokter heeft onderzoek gedaan en vertelde me uiteindelijk dat ik een virus had, het Epstein Barr Virus, en dat dat vanzelf moest genezen. Er was op dat moment geen behandeling. Toen het virus anderhalf jaar later eindelijk niet langer aantoonbaar aanwezig was, zei mijn dokter dat ik nu beter was. Ik voelde me echter slechter dan ooit.
Toen ik mijn dokter bleef bezoeken omdat ik me werkelijk niet beter voelde, werd me gezegd dat het allemaal tussen mijn oren zat, of dat ik er maar mee moest leren leven en nog meer van dat soort dooddoeners, die me duidelijk maakten dat de dokter op dat moment geen antwoord had op al mijn vragen en dat er geen behandeling was voor mijn aandoening, die tegenwoordig myalgische encefalomyelitis/ chronisch vermoeidheidssyndroom (ME/CVS) wordt genoemd.
Toentertijd zei hij me zelfs dat ik een jonge meid was en hij de dokter, die had gestudeerd, dus ik moest hem maar geloven. Maar diep van binnen voelde ik dat hij verre van gelijk had en dat er iets ernstig mis was en ik zeker niet gezond was.
Ik weet dat er velen, zeer velen zijn die zich hierin zullen herkennen. Van de ene dokter naar de andere therapeut en geen enkele verlichting of antwoord op je vragen vinden. En je voelt je iedere dag alsof je door een vrachtwagen bent aangereden.

Na vele jaren van ernstig ziek zijn leerde ik soul healing kennen en begon ik me langzamerhand beter te voelen. Veel beter dan ik me in lange tijd had gevoeld. Ik had echter ook nog een lange weg te gaan, voordat ik werkelijk het leven zou kunnen leiden waar ik zo van droom.
Dus vroeg ik mijn Shi Fu’s op een dag wat ik zou kunnen doen om sterker en gezonder te worden. Omdat ik open spirituele kanalen heb, ontvang ik vaak heldere boodschappen, maar ik heb ook geleerd dat je echt voorzichtig moet zijn met wat je vraagt, omdat de zielenwereld altijd luistert en je niet altijd krijgt waar je om gevraagd hebt op een manier zoals je dat had gehoopt.

Toen ik vroeg om sterker te mogen worden, zodat ik meer mensen zou kunnen helpen en bereiken, ontving ik een prachtig geschenk en werden mijn spirituele kanalen verder geopend. Het helend vermogen dat vanuit de zielenwereld door mij heen gaat wanneer ik healings mag geven (ik ben slechts een kanaal, zij doen al het prachtige werk!) is groter geworden, mijn derde oog ontvangt meer beelden en ik krijg meer en gedetailleerdere informatie door. Daar ben ik bijzonder dankbaar voor en heel blij mee, maar mijn lichaam moest zich hier wel aan aanpassen aan al die hoge frequenties. Ik wist dat het nodig was om op een veel dieper niveau te helen.
Healing vindt soms onmiddellijk plaats en is dan heel fijn en prettig, soms is het een proces waar je doorheen moet gaan en wat bijzonder pijnlijk kan zijn. Allebei is goed en waardevol. Ik heb meermalen onmiddellijke verlichting van mijn klachten ervaren, maar ook perioden van pijnlijke transformatie doorgemaakt. Deze perioden zijn soms verre van gemakkelijk, maar ze brengen wel vele diepe inzichten met betrekking tot wat je moet weten, wat je dient te veranderen, wat je diep in jezelf mag helen om zo vooruit te kunnen op jouw helende reis. Want het is werkelijk een reis.

De afgelopen vier maanden vroeg ik dus om sterker en gezonder te mogen worden. Wat ik ontving was een heel diepgaand helend proces dat me tijdelijk weer terug bracht in de dagen waarvan ik dacht dat die tot het verleden behoorden. De dagen dat ik op bed lag, heel ziek en zwak was en heel erg veel pijn had. In het begin was ik bang dat het een terugslag was, dat ik een fase had bereikt waar mijn lichaam niet langer om kon gaan met waar ik om had gevraagd. Maar daarna realiseerde ik me dat ik een geschenk had ontvangen om even terug te gaan naar die tijd, om zo de pijn en alle problemen van toen waar ik op dat moment niet mee om kon gaan, dieper te verwerken en alle herinneringen een plek te geven. Toentertijd wist ik niet hoe en kon ik het dus niet aan.
Nu was ik echter sterker en wijzer. Ik had zo veel kennis vergaard over hoe ik mezelf kon helen. En wellicht nog belangrijker, mijn spirituele kanalen waren nu nog verder open en ik wist dus dat ik niet alleen was, dat er prachtige zielen waren die me zouden helpen.
De symptomen waren dus wel hetzelfde, maar de situatie was compleet anders.
Toch kan ik niet zeggen dat het makkelijk was, maar ondanks dat was ik nu in staat om al die kleine doosjes, dozen van Pandora zoals ik ze noem, te openen. Dozen die ik zorgvuldig had afgesloten in het verleden om zo te overleven. Dozen gevuld met pijn; dozen gevuld met emoties waar ik niet mee om kon gaan; dozen gevuld met herinneringen die ik geprobeerd had te vergeten.
Om mezelf verder te helen moest ik herinneren, terug gaan in de tijd, om al die dingen in die ontelbare dozen te verwerken. Ik moest licht brengen in het donker teneinde mijn gezondheid naar een hoger level te brengen.

In onze lichamen liggen onderdrukte herinneringen op celniveau, oude onverwerkte emoties en problemen waar lange tijd geen aandacht aan is besteed opgeslagen. Je lichaam vraagt je om deze oude blokkades onder ogen te zien en los te laten, opdat je lichaam en je hele wezen op natuurlijke wijze kunnen genezen.  

~ Brandon Bays ~

Het eerste wat ik moest verwerken was het verhaal dat me verteld was, dat ME/CVS tussen mijn oren zat. Dat ik klaagde. Dat het geen werkelijkheid was.
Hoeveel mensen hebben hiermee te maken (gehad), dat ze van de ene naar de andere dokter gaan, het ene onderzoek na het andere ondergaan, de ene naar de andere test hebben, maar zonder enig resultaat.
Velen vertrouwen alleen op wat ze kunnen observeren, wat ze kunnen meten, wat ze kunnen testen of wat bewezen is. Dokters zijn daarvoor opgeleid. En alles wat niet gezien, gemeten en bewezen kan worden, daar wordt dus vaak niet in geloofd.
Het heeft ertoe geleid dat ik in ontkenning moest leven, dat ik lange tijd een masker gedragen heb. Het heeft er ook toe geleid dat ik een diep gevoel van schaamte met me meedroeg. Een gevoel dat de persoon die ik was, met de aandoening die ik heb, niet gezien werd voor wie ze werkelijk was. Ik was ernstig ziek, maar het voelde alsof mijn ziekte niet serieus werd genomen. Alsof ik niet serieus werd genomen. Er werd me verteld dat mijn lijden werd veroorzaakt door het proces wat zich tussen mijn oren afspeelde….
Maar ik heb altijd geweten dat er veel meer aan de hand was. Dat het werkelijkheid was. Dat de dokters alleen geen idee hadden wat nu precies de oorzaak was. Het was een gebrek aan kennis wat het werkelijke probleem veroorzaakte, niet mijn geest die zich van alles inbeelde.
Ik wist dat er een oorzaak was en een manier om op te knappen. En dat het NU beschikbaar was, niet pas in de toekomst. Ik ontving zoveel informatie via mijn spirituele kanalen. Het was alleen nog niet de juiste tijd, waarin dat ook werkelijk begrepen werd.

In de afgelopen maanden heb ik veel op internet gelezen. Ik wilde weten of de wetenschap nu verder was en of er nu een manier was in de medische wereld om met deze aandoening om te gaan. Ik was heel blij om te lezen dat er nu meer erkenning is en dat er meer aanwijzingen zijn voor een fysieke oorzaak dan er 22 jaar geleden waren.
Maar het deed me heel erg veel verdriet om te lezen dat vele mensen nog altijd te horen krijgen (en dat daarom ook zo geloven), dat er nog geen manier is om ME/CVS te helen.
Dat velen nog steeds hopen op een medische doorbraak of op een medicijn. Dat velen heel erg ziek zijn, maar ervan overtuigd zijn dat ze niet op kunnen knappen op dit moment. Heel misschien in de toekomst als de wetenschap verder is en de medische testen voor medicijnen zijn goedgekeurd, maar nu nog niet.
Er zijn toch ook nog steeds veel mensen in gevecht om erkenning te krijgen voor hun klachten.
En de statistieken die ik las, spreken over het verdrietige aantal van waarschijnlijk meer dan 17 miljoen mensen wereldwijd, dat aan deze aandoening lijdt en de meesten van hen krijgen nog altijd geen medische behandeling omdat de dokters nog altijd geen antwoorden hebben. Ik herhaal nog maar eens, 17 miljoen mensen….

Ik vond ook twee citaten, die bijna nog pijnlijker zijn om te lezen:

“Het grootste deel van mijn HIV patiënten is gezond en sterk, dankzij drie decennia van intensief en excellent onderzoek en een investering van miljarden dollars. Veel van mijn CVS patiënten daarentegen zijn verschrikkelijk ziek en niet in staat om te werken of voor hun gezin te zorgen. Ik verdeel mijn klinische tijd tussen deze twee ziektebeelden [AIDS en CVS] en ik kan je zeggen dat als ik moest kiezen tussen deze twee ziektes (in 2009) ik liever HIV zou hebben dan CVS, waar één (tot vier) miljoen mensen in alleen de Verenigde Staten mee te maken hebben en welke aandoening slechts een fractie van de onderzoeksgelden toegewezen heeft gekregen. – Dr. Nancy Klimas, AIDS en CVS onderzoeker en klinisch medicus aan de Universiteit van Miami.

“[CVS patiënten] voelen zich iedere dag zoals een AIDS patiënt zich voelt 2 maanden voor zijn overlijden; het enige verschil is dat de symptomen onophoudelijk door kunnen gaan gedurende decennia” – Prof. Mark Loveless, Hoofd van de kliniek voor AIDS en ME/CVS patiënten aan de Universiteit voor gezondheidswetenschappen in Oregon.

Dat laatste citaat raakte me diep, omdat ik ook in die situatie heb gezeten, onder die omstandigheden heb geleefd, dag in dag uit, zonder me beter te voelen, zonder het vooruitzicht dat het snel zou eindigen,…. want dat deed het niet.

Ik ben heel dankbaar dat deze lijdensweg die ik ben gegaan een afslag heeft en dat ik de antwoorden waar ik naar op zoek was gevonden heb ik het onderricht, zoals dat door Dr. en Master Zhi Gang Sha wordt gegeven.
Ik wil graag mijn ervaringen delen om zo hoop en inspiratie te geven, om je aan te moedigen en om meer bewustzijn te creëren dat er hoop is in spirituele healing. Vele mensen geloven daar (nog) niet in, omdat het niet wetenschappelijk aantoonbaar is. Maar dat betekent niet dat het niet reëel is.
Je kunt liefde ook niet meten. Maar als je diep in je hart voelt, dan kan je liefde voelen. Het is werkelijkheid. Het is daar. Toch kan het niet gemeten of getest worden. Je kunt het alleen zien in de ogen van een persoon of dier of het voelen in je hart.
Voor mij is dat hetzelfde met spirituele healing. Voor mij is het werkelijkheid. Voor vele mensen die open staan en bewust zijn is het werkelijkheid, maar het kan niet gemakkelijk aangetoond worden via de wetenschap. Maar je kunt het zien in mijn gezicht en ik kan het absoluut voelen in mijn lichaam.
Het betekent niet dat ik me afzet tegen de wetenschap. Ik geloof werkelijk dat ze goed werk verrichten. Het is belangrijk om te weten hoe het lichaam functioneert en waar het uit is opgebouwd. En dokters zijn in staat om geweldige dingen te doen voor vele mensen. Maar ze hebben helaas niet alle antwoorden en oplossingen voor het genezen van ME/CVS. Heel veel moet nog ontdekt worden.

Maar ik ben niet bereid om te wachten tot de wetenschap zover is dat ze alle antwoorden gevonden hebben waar ze naar op zoek zijn. Dit is mijn leven! Ik heb iedere dag te maken met de verstrekkende gevolgen van deze aandoening. Ik heb geen tijd om 5, 10, 20 jaar te wachten totdat de wetenschap genoeg fondsen heeft gecreëerd voor onderzoek, of voldoende bewijs heeft gevonden om aan de strikte regels voor het goedkeuren van medicijnen te voldoen.
Ik wil graag nu een beter leven! Niet pas in de toekomst…. Ik heb al 12 jaar binnen en grotendeels liggend doorgebracht. Er is een groot verschil tussen in leven zijn en leven! Ik wil ook graag mijn leven leven! Soul healing heeft mij die keuze voor een beter leven gegeven.
Als jij zou kunnen kiezen, zou je dan nu iets willen doen, of wil je liever wachten op bewijs?
Voor zover ik dat heb ervaren, is spirituele healing veel verder dan wat de wetenschap nu kan aantonen.
Waarom dus niet deze krachtige wijze van healing gebruiken om je dagelijkse leven nu te verbeteren door meer over deze vorm van healing te leren en het toe te passen.

Soul healing draait om het vinden van datgene wat echt ten grondslag ligt aan ziekten en andere problemen die we in het leven ervaren. Als we ziek zijn, twijfelen we soms of ons lichaam in staat is om zichzelf te helen en we verliezen ons vertrouwen in het wonderlijke zelfhelend vermogen van onze ziel, ons hart, onze geest en ons lichaam. Maar als we onze ziel, ons hart, onze geest en ons lichaam geven wat het nodig heeft, kan het doen wat het moet doen en zichzelf herstellen.
Misschien dat je nu een stemmetje hoort dat je zegt dat het onmogelijk is, of riskant is, of zinloos is of vele andere argumenten om het niet te proberen.
Maar ik kan je zeggen dat het de beste beslissing is die ik in mijn leven gemaakt heb. Het heeft me heel erg veel gebracht en het brengt me steeds meer, en ik geloof dat het ook veel voor jou kan doen. Maar het is en blijft uiteraard jouw eigen keuze!

Ik nodig je uit om vaker terug te keren naar dit blog, waar ik mijn ervaringen met Soul Healing en de inzichten die ik verkregen heb tijdens mijn helende reis zal delen. Wellicht helpt het jou ook verder.

In mijn volgende blog zal ik een aantal herinneringen delen uit die dozen van Pandora van hoe een leven met ME/CVS er voor mij uitzag.


In liefde en licht, Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

Soul Healing and ME/CFS - part 1:
IS IT POSSIBLE TO FEEL BETTER?

Painful experiences in life are not meant to cause us to suffer, but to teach us something about ourselves and to make us stronger.  

~ Melanie Moushigain Koulouris ~ 

Today one of my spiritual guides, or Shi Fus like I call them, was standing in front of me during one of my practices. I saw his beautiful bright golden light filling my whole body and he said:

Transformation of the whole body is taking place, damage is being repaired. Golden light fills up the broken pieces to repair, to heal, to transform what was once broken. It is there to bring you forward on your journey to Tao. Use this gift of my greatest love, to serve, to help heal the broken, to inspire the ones who are lost. Write down your experiences.

So let me start a new series on my blog today, how soul healing can help improve and heal a condition like ME/CFS. I will share more of my insights, my experiences, the messages I received and the images which were shown to me through my third eye (spiritual eye) during my own healing process.

I shared in a previous blogpost that I have suffered a great part of my life in a very serious way. Then I learned about Soul healing as it is taught by Dr. and Master Zhi Gang Sha and step by step I started to feel better. The past four months however felt like a huge relapse. Many symptoms came back. Only this time it was not a relapse or return of my sickness, it was actually healing on a much deeper level. During that period I received so much more awareness, so many more deep insights about my condition that I suffer from for over 22 years.
I would like to share a part of it.

At the time that I became sick, in 1994, I of course went to see a doctor. The doctor did many tests and said to me that I had a virus, the Epstein Barr Virus, and that it needed to heal by itself. There was no cure at that time.
By the time that the virus finally couldn’t be detected by the medical tests, 1,5 years later, my doctor told me I was healed.
However I felt worse than before.
When I continued to visit my doctor because I really didn’t feel better at all, I was told it was all in my mind, or that I had to live with it, and so many more things that showed me that at that time the doctor had no answers to my questions, no treatment for the condition I had and which nowadays is called myalgic encephalomyelitis/ chronic fatigue syndrome (ME/CFS).

He even told me that I was just a young girl and he was the doctor, he had studied so I had to believe him. But deep down inside there was this feeling that he wasn’t right at all and that something was seriously wrong and I was far from being healed.

I know many, many people out there, can relate to this. Going to one doctor or therapist after the other, and finding no relief, no answers and still feeling like being hit by a truck each and every day.

After many years of being extremely sick I found out about Soul healing and I slowly started to feel better. Much better than I had felt for a long time, but I still had a long way to go to truly be able to live the life that I am dreaming of.

So I asked my Shi Fus one day what I could do to get stronger and healthier.  Having open spiritual channels I often receive very clear messages, but I also learned that you need to be truly careful what you ask for, because the soul world is listening and you do not always get what you want in the way you are hoping for.

When I asked to be stronger so I could reach out and help more people, I was given an amazing gift of further opening of my spiritual channels. The healing power coming from the soul world that goes through me during offering healings (I am just a channel, they do all the beautiful work!) is more powerful, my third eye is able to see more images, and I am able to receive more detailed information. I am extremely grateful for and happy with this gift, but my body needed to adjust to all these higher frequencies. I knew it was needed to heal on a much deeper level.
Healing sometimes is instant and easy, sometimes it is a process that you have to go through and it can be very painful. Both is wonderful. I have experienced instant relief many times, but I also experienced painful episodes. These episodes are sometimes not easy at all, however they bring lots of deep insights of what you need to know, what you need to transform, what you need to heal, in order to move forward on your healing journey. It truly is a journey.

In the last 4 months I asked for being stronger and healthier. What I received was a very deep healing process which brought me temporarily back to the old days. The days that I was bedridden, very sick and weak and in a lot of pain. First I was very scared to have a relapse. To have entered a stage where my body couldn’t cope with what I had asked for.
Then I realized what a gift has been given to me, to go back to those times, so I could deal with all the pain, all the issues, all the memories that I couldn’t deal with before,  because I had no idea how to handle it, or how to heal it.

Now I was so much stronger, so much wiser, I had so much more knowledge of how to heal myself. And most of all I was extremely privileged to have more open spiritual channels and to understand that I wasn't alone, that tehre were many souls there to help me heal.
The symptoms felt the same, yet the situation was totally different! Still I can't say that it was easy, but I was able to open many of these little boxes inside of me, Pandora's boxes like I use to call them. Boxes that I had carefully closed in the past in order to survive. Boxes filled with pain, boxes filled with emotions I couldn’t deal with, boxes filled with memories that I had tried to forget.
In order to heal, I had to remember, go back and deeply heal what was inside of all these boxes. I had to bring the light to all the darkness in order to bring my health to a higher level.

Stored inside our bodies are repressed cell memories, old unresolved emotions and long-standing unaddressed issues. Your body is asking you to face and release these old blocks, so that your body and being can begin to heal naturally.

~ Brandon Bays ~

First thing I needed to heal was this story I was told, that ME/CFS was all in my head. That I was just complaining. That it was not real.
How many people have gone through this process, going from one doctor to the other, having one test after the other, one examination after the other, without results.
Many people only trust what they can observe, measure, test, and proof. Doctors are trained to do so. And what cannot be seen, measured or proved, they often do not believe.
It has caused me to live in denial, caused me to act for a long, long time. It brought me a deep feeling of shame too. A feeling that the person I was, with the condition I have, was not seen for who she really is. I was seriously ill, but didn’t feel my sickness was taken seriously. I was not taken seriously. My suffering was said to be created by my mind….

Yet I have always known deep in my heart that there was more. That it was real. And that the doctors only had no idea about the root cause. It was the lack of knowledge that caused a problem, not my mind.

I knew there was a rootcause and a way to heal. And that it is available NOW. Not in the future. I received so much information through my spiritual channels. It only wasn’t the time yet, to truly be understood.

In the past few months, I have read a lot on the internet. I just wanted to know if science is more advanced now and if there is a way to heal in the medical world. I was very happy to read there is more recognition now and more indications for a physical cause then there was 22 years ago.
However, it broke my heart to read that many people are still being told and therefore believe, that there is no way to heal ME/CFS yet.
That many of them are still hoping for a medical breakthrough or a medicine. That many of them are very sick, but are convinced they cannot heal right now, maybe in the future, when science is more advanced or the medical tests on medications are approved.
And many still have to fight for recognition of their condition.
And the sad numbers in the statistics show that right now there are probably over 17 million people worldwide suffering from this condition and still most of the people do not get any medical treatment, because the doctors don't have the answers yet. I repeat again, 17 million people….  

I also found two quotes, which were even more painful to read:

“My H.I.V. patients for the most part are healthy and hearty thanks to three decades of intense and excellent research and billions of dollars invested. Many of my C.F.S. patients, on the other hand, are terribly ill and unable to work or care for their families. I split my clinical time between the two illnesses [AIDS and CFS], and I can tell you if I had to choose between the two illnesses (in 2009) I would rather have H.I.V. But C.F.S., which impacts a million [to 4 million] people in the United States alone, has had a small fraction of the research dollars directed towards it.” —Dr. Nancy Klimas, AIDS and CFS researcher and clinician, University of Miami


“[CFS patients] feel effectively the same every day as an AIDS patient feels two months before death; the only difference is that the symptoms can go on for never-ending decades.” —Prof. Mark Loveless, Head of the AIDS and ME/CFS Clinic at Oregon Health Sciences University

The last quote really touched me, because I have been in that situation too, living in these kind of circumstances, day after day, without feeling better, or the perspective that it will end soon….. because it didn’t.

I am very grateful I found a way out of this suffering and I found the answers I was looking for in the teachings given by Dr. and Master Sha.
I would like to share my experiences, to bring hope, to inspire, to encourage you and to create more awareness that there is hope in spiritual healing. Many people do not believe in this (yet) because it cannot be measured by science. Yet it doesn’t mean that it is not real.
You cannot measure love either. But when you feel deep down in your heart, you can feel love. It is real. It is there. But it cannot be measured or tested. You can only see it in the eyes of a person or animal, or feel it in your heart.
For me it is the same with spiritual healing. It is real for me, real for many people who are open and awake, yet it cannot be easily measured by science yet. But you can see it in my face, and I can surely feel it in my body.
It doesn’t mean I am against science. I do believe they do a great job. It is very important to know how the body works and what it is made of. And doctors are able to do great things for many people. However, they unfortunatley do not have all the answers and solutions for healing ME/CFS. Much still needs to be discovered.

But I am not willing to wait for the time that science has found all the answers they are looking for. This is my life! I have to deal with the far-reaching implications of this condition every day. I don’t have time to wait 5, 10, 20 more years until science has created enough funding for research, found enough evidence to pass the very strict rules for approval of new medicines, etc.
I would like to have a better life now! Not in the future….. I already spent 12 years inside, most of the time lying down. There is more in life, There is a big difference between being alive and living a life! I would like to live! Soul healing gave me that choice for a better life.
If you could choose, would you like to do something now, or do you want to wait for proof?

In my experiences, spiritual healing is far ahead compared to what science can do now.
So why not use this powerful way of healing and start to improve your daily life right now by learning more about this kind of healing.

Soul healing is about finding the underlying causes of our illnesses and other problems we experience in life. When we are sick, we sometimes doubt if our body is able to heal, and we lose faith in the miraculous self-healing abilities of our soul, heart, mind and body. But when we give our soul, heart, mind and body what it needs, it can do its job and heal itself.

Maybe you hear a funny voice in your head right now, telling you that it is impossible, or it is risky, or pointless or many more reasons not to try.
But I can tell you that it has been the best decision I have made in my life.  It has brought me great benefits and it still brings more, and I believe you can receive great benefits too. But of course it is and will be your own choice!

I invite you to come back to this blog more often, where I will share my experiences with Soul Healing and the insights I received on my healing journey. Maybe they can help you on your journey as well.

In my next blog I will share some of the memories inside the Pandora's Boxes of what living with ME/CFS looked like for me.

With love and light, Barbara 

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367