#GeenDorHout

lieve lezers,

Verbijsterd lees ik zojuist de nieuwste berichten over de trendy hashtag die er momenteel is:

#GeenDorHout

In een artikel van RTLNieuws staat te lezen:

De hashtag werd in het leven geroepen door Jacqueline. "Er ontstaat de laatste tijd vaak discussie over het leven van de mensen die in de risicogroep vallen. Dat maakt mij boos."
Zo noemt Jacqueline een opiniestuk dat gisterochtend verscheen in Trouw. 'Willen we de zwakkeren blijven beschermen totdat er een vaccin voorhanden is, of zijn we bereid om te accepteren dat zwakkere, oudere mensen eerder overlijden?', staat daar onder meer in.
Ook verscheen er eerder een column van Marianne Zwagerman, waarin zij oudere coronaslachtoffers 'dor hout' noemt. Volgens de columniste is het belachelijk dat alle aandacht is gericht op het redden van levens van bejaarden (in haar woorden 'dor hout') in plaats van focussen op de toekomst van jongeren en de economie.

Volgens dit  bovenstaande stukje val ook ik, vanwege mijn chronische aandoening, in de categorie "Dor Hout".
Dat is dan de tweede keer in mijn leven dat ik zo genoemd word..... 😲

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik geshockeerd thuis kwam toen ik 17 jaar was. Mijn beste vriendin deed belijdenis en vroeg of ik er alsjeblieft bij aanwezig wilde zijn. Zij maakte deel uit van een strenge kerk, terwijl ik zelf atheïstisch opgevoed was. Maar dat maakte voor ons niets uit. Ik accepteerde haar zoals ze was, zij accepteerde mij zoals ik was en we hadden een mooie vriendschap. Dus om haar een plezier te doen ging ik naar die belijdenis toe, wetende hoe belangrijk dat voor haar was. Ze had me vooraf geïnformeerd wat me te wachten stond en ik had me aangepast in kleding en gedrag zodat ik niet teveel op zou vallen daar. Ik had gedacht ergens achterin te gaan zitten, maar het lot besliste anders.
Ik was keurig op tijd maar de kerk was al helemaal vol en ik had alleen nog een plaatsje op de voorste rij. Onder het balkon waar de predikant stond. Nou ja, het is zoals het is dacht ik toen nog en ik ging daar zitten in afwachting van wat er zou gebeuren. Toch wel een beetje zenuwachtig en onwennig. 2 vrienden van mij die ook tot die kerk behoorden hadden een grote glimlach op hun gezicht, wetende hoe ongemakkelijk ik me voelde, maar ze deden hun best om daar wat verandering in te brengen met die grote bemoedigende glimlachen en pretlichtjes in hun ogen.
Even later begon die beste man daar hoog boven mij op dat balkon met zijn preek. Ik luisterde aandachtig en probeerde me te verdiepen in wat zo onbekend was voor mij, maar ineens sprak hij die woorden die ik nooit vergeten ben. Ze staan in mijn geheugen gegrift. Dit had ik nooit verwacht. Die man sprak ineens daar met zeer veel kracht en luide stem, terwijl hij daar boven mij met zijn armen stond te zwaaiend: "De ongelovigen, de heidenen (IK DUS!) moesten als dorre takken verzameld worden, samengebonden worden en over de stadsmuren gegooid worden en verbrand... "
De rest van de woorden en de preek zijn me verder geheel ontgaan. Ik zat daar met een suizend hoofd, in complete shock. Dit was de kerk? Dit predikt naastenliefde? Hebt uw naaste lief gelijk uzelf?
Ik snapte er niets meer van... De emoties zaten me zo hoog, maar ik heb me daar sterk gehouden, heb mijn mond gehouden, mijn best gedaan mijn vriendin een fijne dag te geven, maar eenmaal op weg naar huis kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Ik kwam trillend en huilend thuis bij mijn ouders. Zo zou het niet moeten zijn. Geloven is prima, maar ik was dus "Dor Hout..".en ik moest samengebonden en verbrand worden. Dat was de laatste keer dat ik een kerkdienst bezocht.

En nu, ruim 25 jaar later, nu komt het opnieuw allemaal boven, want in dit artikel word ik opnieuw beschouwd als "Dor Hout". Niet belangrijk genoeg, een ballast voor de samenleving, gezien als  zwakkere. Ongelooflijk...
Maar sterk of zwak is altijd relatief! Het hangt er maar vanaf welke eigenschappen je sterk noemt en welke zwak.
Er zijn zovele chronisch zieken die een geweldige bijdrage leveren aan de maatschappij. Die wellicht niet meedraaien in de economie, maar wel heel veel goeds doen op vele manieren. Die de samenleving een warm hart toedragen, die zorg hebben voor kinderen, kleinkinderen, partners, ouders, naasten, buren, vreemden...
En soms zijn ze zo ziek dat ze niet meer kunnen bijdragen, maar dan zijn ze nog steeds in mijn ogen waardevol. Ze vechten om in leven te blijven, vechten voor hun bestaan. Je hoort ze vaak zelden klagen, ze dragen hun lot. Een lot waar zij niet om gevraagd hebben. Maar wat ze is overkomen. En om dat lot te dragen, tonen ze vaak een kracht die je niet vaak  bij gezonde mensen ziet. Ik heb zo vaak gehoord: Barbara jij bent zo sterk! zoals jij met je situatie omgaat, respect hoor, ik zou dat niet kunnen! En ik zie die kracht die anderen zien in mij, bij velen die ook met een chronische aandoening te maken hebben! Hoezo zwakkere???
Wat zwak wordt genoemd, is volledig ingekleurd door degene die ernaar kijkt, het is een persoonlijke mening, het is relatief en kan alleen bestaan als iets anders sterk genoemd wordt. Maar wat zwak is en wat sterk, is afhankelijk van de eigenschappen en de waarde die je eraan geeft.

Zelf vecht ik al vele jaren tegen een chronische aandoening die in de medische wereld nog altijd geen oplossing kent. Het is hard werken om met al die vooroordelen om te gaan. Het is vechten tegen je eigen lijf om je leven nog leefbaar te houden. Maar binnen mijn mogelijkheden doe ik veel voor andere mensen. Ik zie mezelf dus absoluut niet als zwak. Maar ik behoor in deze tijden van het Corona virus wel tot de risico groep, want als ik te maken krijg met het corona virus loop ik een verhoogde kans op een enorme terugslag. Maar dat is in mijn ogen compleet iets anders dan zwak of dor hout zijn.

Zoals ik gisteren al schreef op mijn blog:

Ik ben me er erg bewust van dat er een virus rondwaart, en ook al luister ik niet veel naar de mainstream media, en ook al weiger ik om in angst te leven, ik ben me toch wel bewust van het feit dat er een risico is. Waarom? Omdat er genoeg informatie voorhanden is, gegeven door dokters, die zeggen dat ze vele symptomen zien bij sommige van hun patiënten die het corona virus hebben gehad en die niet herstellen. Ze vergelijken deze met de symptomen die ze zien bij ME-patiënten en ze weten niet hoe ze hen kunnen helpen.

Vandaag, op 8 augustus, is het een speciale dag waarop stil gestaan wordt bij hen die in extreme mate lijden aan ME (myalgische encefalomyelitis). Deze ziekte komt namelijk voor in verschillende gradaties. Sommigen hebben een milde vorm, anderen een ernstige of zelfs zeer ernstige vorm, wat betekent voor hen dat ze volledig opgesloten zitten in hun lichaam, in hun huis, bedlegerig zijn in donkere kamers, omdat ze geen enkele vorm van licht, geluid of beweging meer verdragen.

Ik weet wat de impact is van deze ziekte, meer dan me lief is. Ik ben zelf bedlegerig geweest voor vele jaren. Ik herinner me maar al te goed hoe het was om dag en nacht te moeten liggen en dat de 7 stappen van mijn bed of bank naar de wc aanvoelde als een marathon lopen. Ik zat dan vervolgens 2 uur op de wc om weer kracht te kunnen verzamelen om die 7 stappen terug te lopen...
En de 16 stappen naar mijn keuken, waren gewoonweg te veel.. de keuken in mijn eigen huis was simpelweg te ver, en iets voor mezelf te eten maken was gewoon onmogelijk.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet meer op die manier hoef te leven en dat ik een uitweg heb gevonden uit die gevangenis waar ik zo lang in zat, maar ik wil dat ook graag zo houden! Ik ben me er zeer van bewust dat als ik dat corona virus krijg dat er dan een verhoogd risico is voor mij om een terugslag te krijgen en om weer in diezelfde situatie terecht te komen. Ik hoop dat je kunt begrijpen dat als ik die risico's kan vermijden dat ik dat dan ook doe.
Ik knuffel nog steeds mijn dierbaren, maar ik vermijd drukke plekken als de supermarkt hier in mijn dorp op zomerse dagen. 

HOE ZO: DOR HOUT? Ik zie een andere manier van floreren! 

En ik stel het op prijs als andere mensen gewoon even stil willen staan bij de mogelijke gevolgen voor mij en vele anderen. Al heel lang voel ik iedere keer een steek in mijn hart als ik lees hoe sommigen over de maatregelen denken. Dat ze het zien als offers die zinloos zijn en dat ze hun leven niet willen beperken voor de zwakkeren die toch al ziek zijn, enkel om hen een maand of jaar langer te geven. Het voelt zo egoïstisch aan deze uitspraken, maar ze doen het overkomen alsof ik egoïstisch ben als ik mijn levenskwaliteit graag wil beschermen.
Niemand die ziek is heeft daar voor gekozen of om gevraagd. Het overkomt je, en het kan jou ook zomaar overkomen denk ik dan. Wijzig je dan wel je mening? Worden de maatregelen dan ineens wel begrijpelijk voor je of  blijf je dan ook vasthouden aan economische belangen? Ook gezonde mensen worden ziek, kunnen corona krijgen en dan heel lang moeten revalideren. Ik wens niemand een leven met ME-symptomen toe. Echt niet!

Dus als we dat kunnen voorkomen door gewoon rekening te houden met elkaar dan blijft het voor iedereen leefbaar. Niet door te polariseren, de tegenstellingen groter te maken, met vingers te wijzen naar zij en wij... Iedereen kent toch wel iemand die ziek is? wellicht iemand in je directe omgeving, je familie, vrienden. Zijn zij dan ook allemaal "dor hout"? Tellen zij niet meer mee? Hebben zij geen hart, geen gevoel, geen rol in deze samenleving.
Zijn zij niet sterk? Zijn alleen zij die volgens de norm veel en hard kunnen werken, veel geld kunnen verdienen en 24 uur kunnen rennen en vliegen, te zien als sterk?
In  mijn ogen mag je dan wellicht een financieel rijker leven hebben, maar als je hart zo gesloten is dat je niet wenst mee te leven met hen die een gezondheidsprobleem hebben, vraag ik me oprecht af of je wel zo rijk bent. Persoonlijk zie ik iemand met een open hart en veel levenservaring die er voor een ander kan zijn als een veel rijker mens, maar ja, wie ben ik denk ik dan. In ieder geval iemand die een ander nooit zal zien als meer of minder. We zijn allemaal geboren in dit lichaam met een vader en een moeder, alleen onze persoonlijke verhalen zijn anders. Maar om dan te gaan zeggen, dat zij die ziek zijn, zwakker zijn en dus maar als Dor Hout verzameld moeten worden....😭

Die term schokt opnieuw. We zijn inmiddels meer dan 25 jaar verder, het is deze keer niet de kerk, maar de krant die deze woorden tot mij brengt, maar de impact is hetzelfde.
Toentertijd hebben deze woorden me echt gevormd. En dat zullen ze nu weer doen. Mijn hart sluit er niet meer van, maar zal zich alleen verder openen. Mijn ogen zijn nog verder geopend dat deze maatschappij liefde en compassie nodig heeft en zij die dat niet kunnen opbrengen die hebben in mijn ogen nog een stuk te leren, een ervaring rijker te worden. Ik wens hen toe dat zij en hun dierbaren verschoond blijven van de mogelijke gevolgen van het corona virus en verder blijf ik me inzetten voor hen die het nodig hebben. En hoop ik dat de kloof die op dit moment steeds groter lijkt te worden, ooit weer overbrugd kan worden.
En ik wil een ieder vragen om het naleven van de maatregelen in het juiste perspectief te zien:
Als ik 1,5 meter afstand houd en de overige maatregelen hanteer, dan wil ik dat je dit weet:

•  
• Ik ben realistisch genoeg om te weten dat je geen symptomen hoeft te vertonen en toch het virus kan verspreiden.
• Nee, ik ''leef niet in angst'' voor het corona virus zoals ik al schreef maar ik heb mijn leven zoals dat nu is en die van mijn naasten lief en wil het graag zo houden en loop derhalve liever geen verhoogd risico.
• Ik heb niet het gevoel dat de overheid mij onheus bejegend; ik heb het gevoel dat ik als volwassene een bijdrage kan leveren aan de samenleving zodat wij allemaal meer vrijheid kunnen krijgen als iedereen gewoon zijn/haar verantwoordelijkheid zou nemen, zowel zij die gezondheidsklachten hebben en zij die die (nog) niet hebben.
• De wereld draait niet om mij. Maar de wereld draait ook niet om jou. We zullen dit samen moeten doen. 

• Is deze situatie niet bij uitstek geschikt om naar elkaar toe te groeien en zorg te dragen voor elkaar en met meer aandacht voor andere mensen, deze wereld een veel betere plek te laten zijn?
• Ik zie niet in waarom het houden aan de maatregelen mij zwak, angstig, dom of ''beheerst” zou maken. Ik zie het meer als bescherming van mezelf en anderen. 
• Als jij vindt dat het jou niet zal treffen en de maatregelen voor jou niet gelden want het virus zal jou niet raken, bedenk dan dat een virus onverschillig is en stel je vervolgens eens voor hoe jij je zou voelen als je ernstig ziek wordt of je familieleden. Mijn ziekte is ook begonnen met een virus, een virus wat niet behandeld kon worden en die me jaren aan bed heeft gekluisterd. Als jou dat zou overkomen, zou je dan niet wensen dat je toch wat meer acht had geslagen erop? Of is het echt een motto, ik leef nu en alleen voor mezelf?
  En waarom mag jij dat dan wel, en mag ik mijn herwonnen levenskwaliteit niet beschermen?

Ik ben geen dor hout. Mijn lotgenoten zijn geen dor hout. Mijn familie is geen dor hout. En deze samenleving zou niet eens kunnen functioneren zonder al die prachtige mensen die ondanks hun eigen situatie zich inzetten met hart en ziel voor velen. Ziek zijn betekent niet dat je minder bent, of zwak bent, het maakt alleen het leven wat anders. Maar ik ken velen voor wie ik de grootste bewondering heb en die in mijn ogen sterker zijn dan wie dan ook, omdat ze ondanks hun ziekte, toch elke dag hun uiterste best doen om de dag zo goed mogelijk door te komen.

Lieve lotgenoten en andere chronisch zieken, laten we alsjeblieft onze stem /toetsenbord gebruiken om deze kille woorden een tegenwicht te bieden.

Dat het ook anders kan bleek afgelopen vrijdag! Zie mijn vorige posting over de barmhartigheid van de politie. En de reacties van honderden dorpsgenoten die mijn blog hebben gelezen en er zoveel opbouwende, liefdevolle, ondersteunende woorden bij hebben geschreven. ZO KAN HET OOK!

#GeenDorHout !!!

Deze samenleving, dat zijn wij allemaal! En zoals het woord zegt, we zullen samen moeten leven en het samen leefbaar moeten houden, voor iedereen!

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

Met hulp van de politie / With help from the police

~ for English please scroll down halfway through this page ~

MET HULP VAN DE POLITIE

lieve lezers,

Deze tijd van de pandemie en het corona virus brengt vreemde situaties voor iedereen met zich mee, maar tot dus ver had het niet zo een enorme impact op me. Tot gisteren...
Ik ben me er erg bewust van dat er een virus rondwaart, en ook al luister ik niet veel naar de mainstream media, en ook al weiger ik om in angst te leven, ik ben me toch wel bewust van het feit dat er een risico is. Waarom? Omdat er genoeg informatie voorhanden is, gegeven door dokters, die zeggen dat ze vele symptomen zien bij sommige van hun patiënten die het corona virus hebben gehad en die niet herstellen. Ze vergelijken deze met de symptomen die ze zien bij ME-patiënten en ze weten niet hoe ze hen kunnen helpen.

Vandaag, op 8 augustus, is het een speciale dag waarop stil gestaan wordt bij hen die in extreme mate lijden aan ME (myalgische encefalomyelitis). Deze ziekte komt namelijk voor in verschillende gradaties. Sommigen hebben een milde vorm, anderen een ernstige of zelfs zeer ernstige vorm, wat betekent voor hen dat ze volledig opgesloten zitten in hun lichaam, in hun huis, bedlegerig zijn in donkere kamers, omdat ze geen enkele vorm van licht, geluid of beweging meer verdragen.

Ik weet wat de impact is van deze ziekte, meer dan me lief is. Ik ben zelf bedlegerig geweest voor vele jaren. Ik herinner me maar al te goed hoe het was om dag en nacht te moeten liggen en dat de 7 stappen van mijn bed of bank naar de wc aanvoelde als een marathon lopen. Ik zat dan vervolgens 2 uur op de wc om weer kracht te kunnen verzamelen om die 7 stappen terug te lopen...
En de 16 stappen naar mijn keuken, waren gewoonweg te veel.. de keuken in mijn eigen huis was simpelweg te ver, en iets voor mezelf te eten maken was gewoon onmogelijk.

Ik prijs mezelf gelukkig dat ik niet meer op die manier hoef te leven en dat ik een uitweg heb gevonden uit die gevangenis waar ik zo lang in zat, maar ik wil dat ook graag zo houden! Ik ben me er zeer van bewust dat als ik dat corona virus krijg dat er dan een verhoogd risico is voor mij om een terugslag te krijgen en om weer in diezelfde situatie terecht te komen. Ik hoop dat je kunt begrijpen dat als ik die risico's kan vermijden dat ik dat dan ook doe.
Ik knuffel nog steeds mijn dierbaren, maar ik vermijd drukke plekken als de supermarkt hier in mijn dorp op zomerse dagen.

Zo vlak aan zee wonen betekent in de zomer, dat er dan lange rijen staan voor de kassa in de supermarkt. Zo is het elk jaar. Boodschappen doen kost dan gewoon meer tijd. Maar nu is er dus een extra factor om rekening mee te houden en ik wil liever niet naar de supermarkt als er te veel mensen zijn en daarmee mezelf onnodig in een verhoogd risico brengen. Dat is namelijk makkelijk op te lossen en te vermijden, door mijn ouders te vragen om boodschappen voor mij te doen in hun zeer rustige supermarkt en om die boodschappen even te brengen. Geen enkel probleem, normaal gesproken....

Maar toen kwam daar ineens de hittegolf. En veel te veel mensen kwamen ineens richting mijn dorp, wat leidde tot een situatie dat de anderhalve meter afstand niet langer gehouden kon worden. Op donderdag besloot de gemeente kennelijk dat dat niet kon, en op vrijdag, wanneer mijn ouders naar mij toe zouden komen, sloten ze het dorp af. Niemand mocht het dorp nog in, omdat er al te veel mensen aanwezig waren.
Mijn vader besloot de gemeente te bellen om te zien of er toch een manier was om de boodschappen bij mij te brengen maar werd verwezen naar de politie. Vervolgens belde mijn vader de politie, legde de situatie uit, dat ik boodschappen nodig had maar deze niet zelf kon halen. De vriendelijke agent aan de telefoon begreep de situatie en bood zijn hulp aan. Hij vroeg mijn ouders om naar het politiebureau in Overveen (vlak bij Zandvoort) te komen en hem daar te ontmoeten, dan zou hij mijn ouders verder helpen naar mijn huis.
En zo geschiedde. 😆

Mijn ouders reden naar Overveen, ontmoetten daar deze behulpzame agent en vervolgens stapte hij in een politiebusje, deed de zwaailichten aan en het bord achterop de auto met de tekst: Politie... volgen alsjeblieft.... En mijn ouders reden achter hem aan.
Mijn moeder zei later, je voelt je net een crimineel zo maar we moesten dat busje maar volgen 🤣
De agent reed langs al die auto's die daar stonden en die het dorp niet in mochten. En hij kon natuurlijk ook over de voetpaden en de fietspaden rijden om zo kris kras door al die drukte te komen en mijn ouders er maar achter aan, de instructies van die politieagent volgend. 😇
Toen ze bij mijn huis aankwamen stopte de agent de wagen en liep naar mijn ouders toe om hen en mij het beste toe te wensen. Hij wilde geen enkele gift accepteren voor de geboden hulp. Hij wilde enkel helpen in deze bijzondere tijden. 🙏

Ik voel me zo dankbaar. Mijn keuken is nu weer gevuld met verse groente en fruit en mijn enige zorg voor nu is hoe ik door deze hittegolf kom op zo goed mogelijke manier, want die hittegolf duurt nog zeker een week. Ook al ben ik niet langer in die situatie dat ik bedlegerig was, en ben ik weer in staat om eten te maken in de keuken, toch heeft mijn lichaam nog altijd moeite met hoge temperaturen en dus moet ik thuis blijven, met alle ramen dicht om zo de ergste hitte proberen buiten te houden. Als ik dan denk aan al die mensen, en ik ken er velen, die helaas nog altijd bedlegerig en heel erg ziek zijn, dan prijs ik mezelf gelukkig.
Zeer gelukkig dat ik nu beter ben dan toen, ook al ben ik nog niet gezond, maar het is mogelijk nu om te leven in plaats van om enkel te bestaan.
En als ik denk aan al de hulp die ik ontvang op zovele manieren, dan prijs ik mezelf nog meer gelukkig. Ik beschouw niets meer als vanzelfsprekend, wetende waar ik vandaan kom en hoe het was, wetende hoe het nu is. Maar ondanks dat, was zelfs ik diep geraakt door deze ongelooflijke service van deze politieagent.

Als ik eraan denk, doet het veel met me om te beseffen dat er iemand is die voldoende om mij geeft om me te helpen om veilig te blijven en ervoor te zorgen dat ik mijn fruit en groente krijg in deze speciale tijd waarin we leven. 

Wie had er nou ooit kunnen denken dat ik op een dag mijn boodschappen via de hulp van de politie zou krijgen. 😲 Ik in ieder geval niet.

Hopelijk kan ik als de hittegolf volgende week weer voorbij is, weer zelf mijn boodschappen doen. Maar tot die tijd zal ik iedere maaltijd bereiden met een speciaal gevoel in mijn hart dat er iemand is die om me geeft. En ik zal er steeds aan herinnerd worden dat ook al leven we momenteel in bijzondere en niet zo makkelijke tijden, dat er nog steeds heel veel goeds is in de wereld! 🍀🌹🌞🌈🦄

Grote dank aan deze politieman! 👮🙏 en natuurlijk ook aan mijn ouders.
Ik houd van jullie 💖


In liefde en dankbaarheid,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

********************************************************************************************** 

WITH HELP FROM THE POLICE

dear readers,

These corona times are creating strange situations for everyone, but so far it didn’t have a lot of impact on me. Until yesterday…

I am very aware that there is a virus out there and even though I do not listen to the mainstream media, and I refuse to live in fear, I am still aware that there is a risk. Why? Because there is enough information coming from doctors, saying they see many symptoms in some of their patients who have had the corona virus, and who do not recover. They compare them with symptoms seen in ME patients and they do not really know how to help them.

Today, Aug. 8, it is a special day to remember those who suffer from ME (myalgic encefalomyelitis) in a very severe way. This illness comes in different degrees. Some have only mild symptoms, some have severe symptoms, and some have very severe symptoms, meaning they are completely locked in, in their bodies, in their houses, being bedridden in dark rooms, not being able to deal with any form of sound, light, or movement.

I know all about this illness. I have been bedridden for 10 years. I remember very vividly the times I had to lay down all day and night, and the 7 steps from my bed or sofa to the washroom felt like a marathon. I had to sit on the toilet for 2 hours, just to gain enough strength to walk those 7 steps back….
And the 16 steps to my kitchen, were way too many… my kitchen in my house was just too far and to prepare myself something to eat, was just impossible.
I consider myself very lucky that I no longer have to live like that and that I found my way out of that kind of prison, but I like to keep it that way! I am very aware that if I might catch the corona virus that there is a higher risk for me to get a huge relapse and go back to that situation. I hope you understand that if I can avoid any risk I will do so.
I still hug my loved ones, but I avoid crowded areas like the supermarket on hot summer days.

Living near the beach means in Summer, that there are long queues in the supermarket. It is like that every year. Doing groceries just takes more time. But now there is an extra factor to consider and I don’t want to go to the grocery store while there are too many people and put myself in any unnecessary danger. It is easily solved, because I just had to ask my parents to do the groceries at their very quiet supermarket and bring them to me. No problem at all. Normally…

because, then the heatwave came. And too any people started to come to my village, leading to a situation that social distancing no longer was a fact. On Thursday the local government made a decision, so on Friday, when my parents would come, they closed my village. No one was allowed to enter anymore, as there were already too many people.
So my father called the local government to see if there was a way to still bring me the groceries, but he was referred to the police station.
When he called the police station and explained the situation that I needed to have my groceries, and I couldn’t do them myself, this kind police officer offered his help. He asked my parents to come to the police station in Overveen, a village near my village and to meet him there. Then he would lead my parents to my house.

And so it happened 😆
My parents drove to Overveen, met this kind police officer and then he got into his police van, turned on the lights and the sign on the car: POLICE…. PLEASE FOLLOW…. And my parents had to follow him.
My mom said, I kind of felt like a criminal but we had to follow that car 🤣

This police officer drove along all these cars, a real traffic jam, of all these people who were not allowed to enter my village. And he was allowed to drive on footpaths and bicycle paths and in this way passed all the cars on the road. And my parents just did the same, following the police instruction to follow 😇
When they reached my house this police officer stopped the car, walked to my parents, and wished them and me all the best. He didn’t want to accept any gift for his huge service. He just wanted to help in these special times. 🙏

I am so grateful. Now my kitchen is filled with fresh fruit and veggies again and my only concern is to deal with this heatwave which will continue for another week. Even though I am no longer in that situation that I am bedridden and I am able to prepare food in my kitchen again, these high temperatures are still something my body has difficulties to deal with so I need to stay at home, closing the windows, trying to keep the heat outside.
When I think about all these people, and I know many, who are bedridden and extremely sick, I consider myself lucky.
Lucky that I am better now , even though I am still not healthy but it is possible to live instead of merely exist.

And when I think about all the help I receive in so many ways, I consider myself even more lucky. I don’t take anything for granted in life anymore, knowing where I have been, knowing how it is now. Yet, even I was deeply touched by this unbelievable act of service from this police officer.

Thinking about it my heart is deeply moved that someone cares enough to help me stay safe and help me to get my fruit and veggies in these special times.


Who would have imagined that one day, I would get my groceries through the help of the police 😲 I certainly didn’t.





Hopefully next week when the heat wave is gone, I am able to do them myself again. But until then I will prepare every meal with this special feeling in my heart that someone deeply cared.
and I will be reminded of the fact that even though these times we are living in are strange times, there still is a lot of good in the world! 🍀🌹🌞🌈🦄

A big thank you to that police officer! 👮🙏 and of course to my parents too. Love you 💖

With love and gratitude,

Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer and Teacher,  certified Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) and Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl/en/pure-light   

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

Het leven is een geschenk / Life is a gift

~ for English please scroll down halfway through this page ~

Lieve lezers,

Vandaag wil ik graag mijn dankbaarheid uitspreken voor JOU. Dank je wel voor jouw aandeel in mijn leven. Voor je vertrouwen en interesse in mij en in wat ik doe. Dat betekent veel voor mij. 

Afgelopen week vierde ik mijn verjaardag. Verjaardagen zijn voor mij niet meer wat het ooit geweest is. Het is geen vanzelfsprekendheid voor mij. Elke verjaardag is speciaal en ervaar ik heel diep en bewust. Ik heb zeker niet wat velen hebben, o jee weer een jaar ouder… Ik voel me juist erg dankbaar dat me nog een jaar gegeven is.
Waarom? Omdat het voor mij niet heel gewoon is om nog in leven te zijn. Het is iets waar ik me heel erg van bewust ben van wat voor gift het is.

In de zomer van 2010 bezocht ik mijn huisarts. Na 10 minuten verliet ik de spreekkamer omdat hij de afspraak met zijn volgende patiënt had. Ik voelde me verdoofd vanwege de woorden die hij zojuist had uitgesproken. Ze galmden in mijn hoofd: "Barbara je bent de ziekste patiënt in mijn praktijk, maar ik heb geen idee wat ik voor je kan doen. Als er echter niets gebeurt, ben ik bang dat je nog een paar maanden te gaan hebt. Als jij een idee hebt wat ik voor je kan doen, zeg het dan alsjeblieft en ik help je, maar ik ben door mijn opties heen."
En dat was het dan…

Ik wist diep van binnen dat hij gelijk had. Ik wist dat ik nog slechts een paar maanden had, daarom ging ik ook naar de arts toe, er moest iets gebeuren…. Maar ja, daar liep ik dan de praktijk weer uit,  zonder ook maar enige houvast. Had hij me zojuist mijn doodvonnis gegeven? Het voelde zo onwerkelijk....
Ik herinner me dat ik naar de boulevard liep. Het was een zonnige zomerdag. Ik ging op mijn favoriete terras zitten en bestelde een jus d'orange en staarde uit over de zee voor me. Dit kon het toch niet zomaar zijn?
Diep in mezelf maakte ik vervolgens de beslissing dat ik dan maar mijn eigen dokter moest worden. Ik kon niet opgeven…🔥💪

Ik voel me rijk en gezegend dat ik geboren ben met open spirituele kanalen en ik zei alleen maar: "Help me alsjeblieft, leidt me.. Ik heb geen idee meer wat ik moet doen. Ik heb jullie hulp nodig."🙇

Dat was het moment dat mijn leven veranderde in een nogal buitengewone reis.
De zielenwereld hoorde daadwerkelijk mijn verzoek en reageerde door me te leiden. Ik voelde me beschermd en ik voelde diep van binnen dat het nog niet mijn tijd was om over te gaan. Ik had hier nog iets te doen. Het was tevens het moment dat ik van moment naar moment ging leven, volledig vertrouwend op de boodschappen die ik doorkreeg via mijn spirituele kanalen. Mijn dokter kon me geen medische oplossing aandragen en ik had ook geen idee wie dan wel… dus de zielenwereld was mijn enige optie. 

Ze leidden me naar een informatieavond van een Chinese arts in oktober 2010. Ik had geen idee wie deze arts was, of wat hij kon doen, maar als de boodschap zo luid en duidelijk doorkomt dat ik naar die avond moet gaan, dan weet ik dat ik er moet zijn.
De ontmoeting met dr. en master Zhi Gang Sha was het begin van mijn helingsproces. Met zijn hulp, zijn wijsheid en technieken knapte ik op. Langzaam.. dag voor dag, stap voor stap… Maar ondanks dat het mijn intentie was om fysiek gezond te worden, bleek al snel dat dit een veel omvattender doel had. Mijn hele leven veranderde. Het kreeg een betekenis die het nog niet eerder had gehad. Ik kreeg een reden waar ik elke dag voor opstond, waardoor ik door kon gaan, vast kon houden, de volgende stap kon nemen op mijn reis.

Dr. en master Zhi Gang Sha beschrijft in een aantal van zijn boeken, waaronder het Tao 1 boek: Het fysieke leven is beperkt, maar de zielenreis in onbeperkt.
De Tao van iemands fysieke leven is om de zielenreis te dienen.

De Tao van iemands zielenreis is om je zielenstand te verhogen en reïncarnatie te stoppen. 

Dat raakte me diep. Iedere dag kreeg zo een heel diepe betekenis die verder ging dan een ziekte helen. Elke dag in dit fysieke leven was ik in staat om mijn ziel te vormen, te helen, te laten groeien. Ook in al die jaren dat ik aan huis/bed gebonden was. De pijnlijke kant van die periode kreeg ineens een andere kant erbij. Ik had meer dan genoeg tijd en ruimte om diep naar binnen te gaan en me te verbinden met mijn ziel. En achteraf gezien zijn die ongeveer 13 jaar van huisgebonden zijn, de jaren dat ik eigenlijk de meeste groei heb ervaren. 😇 Ik heb de pijn en de kracht van schaduwzijde ervaren, maar ook de zegeningen en de kracht van de lichtzijde.
Ik kreeg niet alleen meer inzicht in waarom ik ziek was en de medische wereld (nog) niets kon doen, maar ook wat ik dan wel kon doen! Iedere ziekte begint immers vanuit de ziel. Alleen de informatie die we in onze ziel dragen kan zich manifesteren op fysiek level. Als er op fysiek level iets gemanifesteerd is, dragen we dus ook een boodschap mee in onze ziel. De artsen wisten niet hoe ze mijn fysieke aandoening konden aanpakken, dus moest het maar op andere wijze.
Ik leerde mijn ziel te helen. De informatie op zielenniveau te transformeren, waardoor er iets anders gemanifesteerd kon worden op fysiek level en het lichaam kon helen!
En ik leerde hoe ik anderen daarbij kon helpen dat ook te doen.

Mijn fysieke lichaam en de chronische aandoening die ik heb, geven me tot op de dag van vandaag nog altijd uitdagingen. Ik ben (nog) niet gezond, maar... ik ben nog steeds hier! Die paar maanden die ik in de zomer van 2010 leek te hebben, zijn inmiddels jaren geworden. En ik ga nog altijd tegen alle prognoses van die paar maanden in en verleng mijn reis hier op Aarde dag na dag. …
De technieken die ik geleerd heb in Tao Healing en Soulfulness, tezamen met de hulp van de zielenwereld, hebben me zoveel transformatie gebracht, zoveel effectieve en krachtige manieren om om te gaan met de uitdagingen dat het niet langer een uitzichtloos leiden is. Er is hoop! Er is uitzicht op verbetering! Er is een doel om voor te leven! Mijn leven heeft nu zoveel betekenis!
Eerlijk gezegd, zoveel meer dan het voorheen had toen ik nog zo’n beetje op de automatische piloot leefde en deed wat iedereen deed, meebewegen in de zogeheten “rat race”.

Ik ben dankbaar voor ieder dag dat ik leef.
Vanwege mijn fysieke aandoening kan ik niet “een normaal leven” leiden zoals zovelen doen, maar ik voel me oprecht bevoorrecht om met zo een sterke connectie met de zielenwereld te mogen leven. Een verbinding die niet veel gezonde mensen hebben. 

Ik leef nu al bijna 9,5 jaar in “extra tijd”. 9,5 jaar waarin het niet altijd even makkelijk is geweest, maar die het zo waard waren! Ze hebben me zoveel gebracht. Iedere dag zijn mijn eerste woorden: Dank je wel! Dank je wel voor nog een dag. Omdat in leven zijn niet iets is wat ik als een vanzelfsprekendheid zie. En ik zie uit naar iedere nieuwe dag, en alle cadeautjes die het kan brengen iedere nieuwe seconde.
Wat de ene minuut totaal hopeloos lijkt, kan van het ene op het andere moment totaal veranderen…. Met de hulp van de zielenwereld is alles mogelijk. Niet alleen voor mijn eigen leven. Ik hoor het ook van cliënten terug die de hulp van de zielenwereld mochten ervaren via mij. De hulp die deel uitmaakt van mijn dagelijkse leven, maar vaak nog nieuw is voor hen. En als ik dan naar hun feedback en ervaringen luister, ben ik vaak diep ontroerd en geraakt. Dan vult mijn hart zich met dankbaarheid dat ik een kanaal kan en mag zijn en zoveel verschil mag brengen naar velen en levens mag helpen veranderen. Dan ben ik dankbaar dat ik datgene wat ik heb ervaren en geleerd en wat mij zo helpt, mag delen met anderen die ook op zoek zijn naar een oplossing voor hun situatie.
Dan ben ik dankbaar voor het vertrouwen dat mensen hebben in mij door hun verhaal met mij te delen en dankbaar dat ik iets mag doen. 

Het gevoel verschil te kunnen maken is iets wat niet went. Het raakt me keer op keer. Het maakt dat mijn leven betekenis heeft gekregen die zoveel dieper gaat dan het leven wat ik voorheen leefde. En zo krijgt zelfs ziekte een betekenis waar ik dankbaar op terug kan kijken. Want laten we heel eerlijk zijn. Als ik niet zo ziek was geworden, was ik nooit aan deze reis op deze manier begonnen. Mijn ziekte bracht me de grootste uitdagingen en diepste pijn, tegelijkertijd het grootste geschenk wat ik me wensen kan. Ik ben me daar iedere dag van bewust.
Toen ik net ziek was, was mijn verjaardag een dag van verdriet. Weer een jaar voorbij, weer zieker geworden... en geen uitzicht op herstel. Maar de laatste jaren is dat anders. Het is een dag waarop ik heel bewust ben dat ik die dag mag beleven. Dat het leven me nog altijd gegeven is. Dat me een nieuw begin van weer een nieuw jaar gegeven is.
Juist op de dag van mijn verjaardag verbind ik me daar dieper mee. We komen immers op onze geboortedag met een bepaald doel in dit leven. Op de dag van mijn verjaardag verbind ik me opnieuw met dat doel om meer en meer in lijn daarmee te leven.

Vele mensen hebben me gevraagd of ik een fijne verjaardag had en of ik het gevierd heb.
Om eerlijk te zijn is mijn verjaardag een dag van naar binnen gaan geweest.
Een dag van reflectie; Terugkijkend naar hoe het was en wat het afgelopen jaar had gebracht. Een overheersend gevoel van dankbaarheid dat ik opnieuw een jaar extra had ontvangen, met zoveel mooie momenten om op terug te kijken. Een dag ook voor het zetten van intenties voor het nieuwe jaar.
En wanneer alle verjaardagswensen die ik mocht ontvangen allemaal uitkomen, dan ben ik er zeker van dat het een magisch nieuw jaar zal gaan worden.

Dit leven van mij met al zijn ups en downs is geen voorspelbaar leven wat zich makkelijk laat beschrijven, maar het is een GIFT, waarvan de ware betekenis me steeds meer wordt toont. 💝

Waar het eerst een missie op zich was om het leven te kunnen blijven leven, wordt het meer en meer een leven met een missie om anderen te helpen. En dat.. dat is een prachtig gevoel.

Ik ben dankbaar voor ieder van jullie (familie, vrienden, kennissen, collega's, cliënten, lezers, bekenden en onbekenden) die deel uitmaakt van deze zeer bijzondere reis, de reis van mijn leven. 
Dank je wel ook voor je tijd om mijn blog te lezen.
Ik hoop dat het je inspireren mag om je heel bewust te zijn/worden van de waarde van ieder moment en dat het je hart vult met dankbaarheid voor wat ieder van ons hier op aarde is gegeven: Leven.

Het leven is een dierbaar geschenk. Gebruik de tijd die je hebt zo zinvol mogelijk en focus je op het helen, voeden en groeien van je ziel. Alleen je ziel zal je mee kunnen nemen naar gene zijde. Vandaar dat vele spirituele leraren vaak zeggen: een leven geleefd op zodanige wijze dat de ziel niet heeft kunnen groeien, is een verloren leven.
Dat is niet hoe ik later op dit leven wil terugkijken 😉. Daarom sta ik elke dag dankbaar op voor een nieuwe dag die gegeven is om mijn ziel te helen, voeden en laten groeien.

HET LEVEN IS EEN GESCHENK, 

en het brengt ons 
het voorrecht, 
de mogelijkheid, 
en de verantwoordelijkheid 
om iets terug te geven door 

MEER TE WORDEN.

~ Tony Robbins ~

Sterker nog, ik heb het gevoel dat ik niet 1 maar 2x een geschenk heb gekregen. Eerst bij mijn geboorte, en vervolgens bij mijn "tweede kans". Het voelt alsof het leven toen pas echt begonnen is. En iedere dag worden mijn leven en mijn wezen meer.
Dank je wel dat je onderdeel bent van dit bijzonder leven, alleen al door dit blog te lezen.

In liefde en dankbaarheid,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

********************************************************************************************** 

LIFE IS A GIFT

Dear readers,

Today I would like to express my gratitude to YOU.
Thank you for being part of my life. For your trust and interest in what I do. That means a lot to me.

Last week I celebrated my birthday.
My birthdays are no longer what it has always been. I don't take my birthday for granted at all. They truly are special to me and I experience them consciously. I certainly don’t have the issue that so many people have that they became older again. I just feel grateful that I was given another year.
Why? Because for me it is not so normal to be alive these days. It is something I am very aware of and it truly is a gift.

In the summer of 2010 I visited my doctor. After 10 minutes I left the doctor’s office because he had to see another patient. I felt numb because of his words ringing in my ears: “Barbara, you are the most sick patient I have in this practice, but I have no idea how to help you. However, if nothing changes I am afraid you only have a few months left. If there is anything you know that I can do for you, please let me know and I will help you, but I am out of options.”
And that was it….

I knew in every part of my being that he spoke the truth. I knew I only had a few months left, that is why I went to see him in the first place, something needed to change… but there I was, leaving the practice without any straw in the wind to hold on to, and with no help from my doctor. Did he just gave me my deathsentence? It felt so surreal...
I remember I walked to the boulevard. It was a sunny summer day. I sat down on my favorite terrace, ordered an orange juice and stared at the sea in front of me. This couldn't be it, just like that, right?
I made a clear decision in my heart that I had to become my own doctor. I could not give up…. 🔥💪

I feel very fortunate and blessed that I was born with open spiritual channels and I just said: Please help me, guide me.. I don’t know what to do anymore. I need your help."🙇
That is the moment when my life transformed into an extraordinary journey.
The soul world truly heard my request and started to guide me. I felt protected, I felt deep in my heart that I was not supposed to die yet and I had something to do here. It was the moment that I started to live moment by moment, fully trusting the messages I received through my spiritual channels. My doctor couldn't offer me a medical solution and I had no idea who could… so the soul world was my only option.

They guided me towards an informational evening with a Chinese doctor in October 2010. I had no idea who he was, what he could do. But when the message was so clear and loud that I had to go to that evening, I knew in my heart, I had to be there.
Meeting Dr. and Master Zhi Gang Sha was the start of my healing process. With all his help, his knowledge, his wisdom and techniques I started to heal. Slowly.. day by day, step by step… but even though my intention was to heal my physical illness, it turned out to be that it had a much bigger goal than just that. My whole life transformed. It got a meaning I never had before in my life.
A reason to get up every day, and to just move forward, hold on, taking the next step on this journey.

Dr. and master Zhi Gang Sha describes in many of his books, including the Tao I book: the physical journey is limited, but the soul journey is forever.
The Tao of one's phyiscal journey is to serve the soul journey.
The Tao of someone's soul journey is to uplift your soul standing and to stop reïncarnation.




That truly touched me deeply. Every day got a new and deep meaning in this way, which was beyond healing a physical illness. I was able to form my soul, to heal my soul and to grow my soul every day of this physical life. Also in all those years I was housebound/bedridden. The painful side to this period in my life suddenly had a whole new perspective and side added to it. I had plenty of time and space to go deep within and to connect with my own soul. And looking back now on all those approximately 13 years that I was housebound. these are actually the years that I experienced the most intense growth. I have experienced pain and power of the shadowside, but I have also felt the blessings and the power of the lightside.
I not only received deep insights in why I was sick, and why modern medicine was not able to offer any kind of solution (yet), but also insights in what I could do instead! Every illness starts from the level of the soul. Only the information we carry in our soul can be manifested in physical form. When something has manifested on the physical level, it means that we carry certain information on the soul level. Doctors didn't know how to treat the physical body, so I had to approach it in a different way.
I learned to heal my soul. I learned to transform the information on the soul level, so something else could be manifested in physical form and the physical body could start to heal!
And I also learned how to help others to do this too.

My physical body and the chronic illness I have are still challenging me up until today. I am not healthy (yet), but..... I am still here!  I am still alive. Those few months I was suppose to live in the summer of 2010, have transformed to years. En I am still going on, against all odds and extending this journey here on Mother Earth day by day…
The practical techniques I learned in Tao Healing and Soulfulness, together with the help of the soul world, have brought me lots of transformation, many effective and powerful ways to deal with the challenges and changed the hopeless suffering I was in. There is hope now! There is a prospect of improvement! There is a goal in my life! My life has deep meaning now!
To be honest, so much more than it used to have when I was kind of living on “automatic pilot” and doing what everybody else is doing. Living the so called Rat Race.
I am grateful for every day that I am alive.
Because of my physical situation I am not able to live a “normal human life” like so many, but I feel privileged to live with such a strong connection with the soul world. A connection that most healthy human beings do not have.

I am living in "extra time" now for almost 9,5 years! 9,5 years which have not been easy, but which have been so very worth it. These years have brought me so much. Every day my first words are Thank you! Thank you for another day. Because being alive is not something I take for granted. And I am looking forward to each new day, and all the gifts it can bring in just a new second.
What seems to be hopeless in one minute can just change in the next…. With the help of the soul world everything is possible. Not only for my own life, but I also hear it from clients who experienced the help from the soul world through me. The help which is part of my daily life, but which is still new to them. And when I listen to their feedback and experiences, I often am moved to tears. My heart fills with gratitude, that I am able and allowed to be a channel and to bring such a difference to so many and to help change lives. I am grateful that I can share, that which I have experienced and learned and which helps me so much, with those who are looking for a solution as well. I am grateful for the trust that people have in me by sharing their stories with me and it feels good to be able to do something for them in return.

That feeling of being able to make a difference is something I never get used to. It touches me again and again. It makes my life worth living. My life has so much more meaning than it used to have. And in this way even illness becomes something to look back at with gratitude. Because, let's be honest about it, when if I had not become so sick I would never have started this journey at all. My illness brought me the greatest of challenges and deepest of pain, yet at the same time, it brough me the biggest gifts that I could wish for. I am aware of that every day.
In the beginning, when I just got sick. my birthdays were sad days. Another year gone, even more sick than the year before... and no prospect of any improvement at all.
But in recent years that has changed. It now is a day that I am aware that I am still able to have this birthday. That life is still given to me. That it is a new start of a new year.
Specifically on this day of my birthday I connect deeper. We all come into this life on our birthday with a certain goal/task in this life. On the day of my birthday I connect with that original plan again and do my best to align more with it.

Many people asked me, did you have a beautiful day on your birthday? Did you celebrate?
To be honest, my birthday was a day that I went deep inside my self .
A day of reflection; looking back at what has been and what that last year has offered me. A day of overwhelming gratitude that I was given another year, with so many beautiful moments to look back to. A day of setting intentions for the new year.
And when all the beautiful birthday wishes that I have received will come true, I am sure it will be another magical year ahead.

This life of mine with all its ups and downs is not very predictable and it is not easy to describe it, but it is a GIFT, which true meaning is being revealed to me more and more. 💝
Where it was first a mission in itself to continue to live this life, it transforms more and more into a life with a mission to help others. And that... that is an amazing feeling.

I am grateful for each and everyone of you (family, friends, acquintances, collegues, clients, readers, people I know and total strangers) who is part of this extra ordinary journey called my life. Thank you for being here.
Thank you for your time to read this blog.
I hope it may inspire you to be/become aware of the true value of each moment and to fill your heart with gratitude for something each and everyone is given here on Mother Earth: Life.

Life is a precious gift. Use your time in a valuable way and focus on healing, nourishing and growing your soul. Your soul is the only thing you can bring with you to the other side. That is why many spiritual teachers often say: A life lived in a way that doesn't grow your soul, is a wasted life.
That is not how I would like to look back upon this life 😉. That is why I get up every day with gratitude for being given another day to heal, nourish and grow my soul.

LIFE IS A GIFT, 

and it offers us 
the privilege, 
opportunity, 
and responsibility 
to give something back by 

BECOMING MORE.

~ Tony Robbins ~

In fact, I have this feeling that I didn't receive this gift once, but twice. First when I was born, and then with the second chance I got. To me it feels that my life actually only started after my second chance. And every day my life and my being become more.
Thank you for being part of this extraordinary life, just by reading this blog.

With love and gratitude,

Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer and Teacher,  certified Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) and Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl/en/pure-light   

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

"Het Nieuwe (Normaal) ANDERS" / "The New (Normal) DIFFERENT"

~ for English please scroll down halfway through this page ~

"Het Nieuwe Normaal ANDERS" 

Lieve lezers,

7 weken lockdown...en dan komt deze week het bericht dat er een versoepeling komt. Een versoepeling waar velen naar hebben uitgekeken, maar bij anderen angst creëert.
De corona tijd en de genomen maatregelen zijn intens voor iedereen. Het raakt iedereen. Niemand uitgezonderd. Maar iedereen gaat er anders mee om, omdat iedereen een ander verhaal heeft, andere ervaringen, andere uitdagingen.

Ik lees veel verschillende berichten van anderen op social media. Invalshoeken van vele verschillende kanten. Meningen, soms gebaseerd op frustratie, veelal gelukkig meer genuanceerd. Eén ding is zeker, deze tijd wordt door iedereen op zijn of haar eigen wijze beleefd.

Zo ook door mij.
Ik leef mee met al die mensen die zo getroffen zijn door de hele situatie, of het nu fysiek is, emotioneel, financieel of op andere wijze.
Ook voor mij heeft het gevolgen, maar om heel eerlijk te zijn, heeft het ook een positieve kant.
Wellicht komt dat door mijn persoonlijke verhaal, door mijn verleden, waarin ik door ziekte jaren aan huis gekluisterd ben geweest. Een tijd waarin ik geleerd heb om altijd de andere kant van de situatie te zoeken, het lichtpuntje in het duister. Er zijn namelijk altijd twee kanten. Er is licht in de duisternis, er zijn problemen in de mooie tijden.
Ik heb mezelf getraind hierin en deze hele lockdown situatie brengt voor mij vele herinneringen naar boven.

💭 VERLEDEN 💭

Het is vreemd om te constateren dat al deze geschreven stukjes tekst met zovele verschillende emoties en invalshoeken nu een spiegel vormen en me enorm tot steun zijn. Want in al die jaren dat ik gedwongen binnen zat, aan huis / aan bed gekluisterd was en niet alleen gevangen zat in een situatie, in een huis, maar ook in een lijf, al die tijd was er weinig ruimte om emoties te delen want ze werden niet begrepen.
Emoties van pijn die ik diep heb weggestopt en waar ik mee heb leren leven, maar die nu door de huidige situatie ineens naar boven komen om losgelaten te worden. Nu ervaren velen wat ik al eerder heb meegemaakt. Nu wordt het collectief ervaren. Er wordt collectief over geschreven. En omdat het nu door velen wordt ervaren, daardoor wordt het ineens zoveel beter begrepen, erkend, het mag er zijn... en nu kan ik het eindelijk zoveel beter loslaten.

Ik heb vele jaren in huis doorgebracht als gevolg van chronische ziekte die ernstig invaliderend was. Geen 6-7 weken, maar jaren...
Geen mogelijkheid meer om deel te nemen aan de maatschappij,
geen mogelijkheid meer voor sociale contacten,
geen mogelijkheid om "even" een boodschap te doen,
geen mogelijkheid voor mensen dichtbij of voor een aanraking.
Maar ook geen uitzicht of houvast dat er een moment komt dat het zou stoppen, zoals velen nu reikhalzend uitkijken naar het versoepelen van de maatregelen.
Geen fysiek lijf dat ondanks de maatregelen en alle beperkingen om buitenshuis het leven te leven, toch nog kon wandelen of voortgaan met leven in vrijheid binnenshuis. Meer en meer opgesloten zijn niet alleen in huis, maar ook in een lichaam.
Niet alleen het gevaar van een virus wat buiten rond waart, maar een virus wat in mijn lijf rondwaarde en wat niet te vertrouwen of voorspellen was.
Meer en meer viel weg... en de eenzaamheid nam toe, want velen gingen gewoon door met hun leven en ziekte is confronterend.

Ik heb ervaren dat mensen letterlijk bij me wegsprongen en op afstand bleven, want ik was ziek door een virus... maar.... ik was niet besmettelijk en ik kon mijn aandoening niet overdragen op een ander. Die anderhalve meter afstand houden, wat nu zin heeft, had dat bij mij echt niet...
Toch was de angst in de ogen van anderen zichtbaar. Ik zag het, ik begreep het wel, maar kon niet voorkomen dat de pijn in mij diep wortelde.
Ik was ineens anders, eng wellicht...., en hoorde er niet meer bij.
Het sociale wezen wat ik altijd was geweest, zat in dit zieke lichaam vast en kon ineens niet meer doen wat het zo graag deed: leven in vrijheid en samen met anderen.

💛 HEDEN 💛

Als je ziek wordt dan blijkt dat anderen ineens minder geïnteresseerd zijn in contact, in communicatie. Het is kennelijk moeilijk, want wat moet men zeggen? Terwijl als je fysiek zo beperkt bent, je daar wel gewoon behoefte aan hebt. 6-7 weken is slechts het topje van de ijsberg... het begin van vele emoties die nu zo breeduit op social media gedeeld worden. En velen mensen weten zich er nu al geen raad mee... ik herken ze, begrijp ze.

Maar onder de oppervlakte, onder dat topje, zit nog een heel groot deel van die ijsberg. En hoe langer de situatie duurt hoe meer je lijkt af te dalen in de diepte en dan spelen er meer en meer emoties mee. Emoties die niet makkelijk zijn om mee om te gaan als je niet gewend bent om dat te doen. Ik heb het ook allemaal moeten leren, wat me gelukkig is gelukt. Ik hoop dus van ganser harte dat deze maatregelen niet nog weken/maanden nodig zijn met alle gevolgen van dien.

Ik ben al die jaren van ziekte gezien als "anders". Ik kon niet meer mee in de maatschappij en toen ik opknapte was ik alsnog "anders", want ik had een ervaring die me voor altijd een andere blik op het leven had gegeven.
De maatschappij vol focus op materialisme, geld, naam, faam, afleiding, daar had ik geen behoefte meer aan. Ik had behoefte aan meer diepgang, meer bewustzijn, meer liefde, meer contact, meer harmonie, meer rust, meer natuur, meer aandacht voor elkaar, vrijheid, mijn waarheid leven etc.
Ik was een ervaring rijker die niet veel mensen hebben doorleefd, en dat maakte dat ik niet zomaar terug kon naar mijn oude leven.
Wat zo normaal was vóór ik ziek werd, was ineens niet meer normaal.
Doorgaan en een "nieuw normaal" creëren zoals ik had gedacht toen ik weer meer en meer kon, zat er echter ook niet in...
Het werd nieuw, maar wel anders... Het werd "het nieuwe anders".

De huidige maatschappelijke situatie, is vreemd genoeg helend voor mij. Nu is alles waar ik zo lang mee te maken heb gehad eindelijk niet zo anders meer. Nu ervaren zovelen het. En nu ben ik niet degene die zich moet aanpassen aan het "normaal" in de maatschappij, maar nu lijk ik juist degene met meer ervaring hoe met zo een uitzonderlijke situatie om te gaan.
Het vraagt van mij geen enorme omschakeling. Het is meer zo van: ohhh dat heb ik al eens gedaan, maar toen onder veel zwaardere omstandigheden... Dat kon ik toen, dan kan het nu ook. Laat ik al mijn ervaring gebruiken niet alleen voor mezelf maar ook voor anderen. Ik weet waar ze doorheen gaan, ik ken de fases, ik weet wat mij hielp. Nu is het van nut. Nu kan ik er zijn voor anderen. Mijn ervaring delen. En dat... dat voelt fijn. Deze keer voelt het fijn om anders te zijn 😀

Je komt de term overal tegen: het nieuwe normaal... laten we niet gaan wennen aan wat niet normaal is en het normaal maken...
Mijn ervaring is dat terug gaan naar wat normaal was niet werkte voor mij. Voor mij was het meer een kwestie van "het nieuwe anders". Met al waar ik doorheen gegaan ben, met mijn open spirituele kanalen die het mij mogelijk maakte om door mijn situatie te gaan en eruit te komen, met mijn ervaring, sta ik nu eenmaal anders in de wereld dan velen.
En ik denk ook dat het nu in de maatschappij ook niet goed meer mogelijk is om terug te gaan naar hoe het was. Daarvoor is er te veel gebeurd denk ik.
Daarom zou ik willen oproepen om dat ook niet te proberen. Laten we voorwaarts gaan in een nieuwe richting.

💖 TOEKOMST 💖

Wat ik hoop is dat als straks vele dingen weer worden opgestart, dat we dan niet terug gaan naar wat ooit normaal was. Maar dat we naar iets nieuws toewerken.
- Dat we niet vergeten wat de impact van een lockdown is.
- Dat we niet terugkeren naar de materialistische wijze van leven, en "de schade gaan inhalen".
- Dat al wat er gebeurd is een aanleiding is om onze harten te openen. Onze harten te openen voor onszelf, voor elkaar, voor hen die het ook na de versoepeling nog steeds moeilijk hebben.
Want er zijn zovele mensen, chronisch zieken, ouderen, die te maken hebben met een situatie waarbij ze door wat voor omstandigheden dan ook aan huis, aan bed gebonden zijn. Zij hebben niet hun vrijheid terug als de maatregelen versoepelen. Hun "lockdown" situatie blijft voortduren.
- Dat er ook begrip zal zijn voor mensen die wel verandering krijgen nu de maatregelen zijn versoepeld maar die de gevolgen ervan nog steeds met zich  meedragen, of dat nu emotioneel, financieel, relationeel is. Laten we aardig zijn, begripvol zijn, liefdevol zijn en elkaar steunen. Ook als het er allemaal weer "normaal" uitziet kan er van binnen nog veel leed meegedragen worden. Laten we dat vooral niet vergeten.

Laten we er zijn voor elkaar. Laten we van niemand emotioneel afstand nemen. Iedereen heeft een primaire behoefte om te ervaren dat we deel uit maken van een groep. Dat we welkom zijn, gezien worden, gehoord en begrepen worden én geliefd zijn. Dit gaat om meer dan contact, dit gaat om de fundamentele behoefte aan erkenning en gewaardeerd worden. Laten we onze ogen, onze harten, onze zielen open houden voor het leed wat er ook na de versoepeling van de maatregelen is en wat wellicht niet zo duidelijk zichtbaar is als 1,5 meter afstand houden.

De maand MEI is de maand waarin aandacht wordt gevraagd voor een zeer invaliderende ziekte, ME (Myalgische Encefalomyelitis). 12 mei is officieel de Internationale Dag voor ME.
Mijn hart huilt voor hen. Ook zij voelen de pijn van het verlies van aanraking, het verlies van contact, het verlies van werk, hobby's, inkomsten, zekerheid. Ook zij hebben te maken met de emoties die altijd maar binnen zitten en het verlies van vrijheid veroorzaakt.
Maar voor hen is er geen uitzicht op verandering op korte termijn.
Wat ik hoop is dat zij meer begrip zullen ontvangen voor waar zij dagelijks mee te maken hebben. Dat er meer aan hen gedacht wordt. Meer uitgereikt wordt. Er meer hulp komt. Dat ze niet langer als paria gezien worden.

De Corona maatregelen brengen bij mij een gevoel van: het is nu even andersom. De zieken en zwakkeren worden niet weggestopt zoals dat van oudsher al gebeurt. Nu is het de maatschappij in zijn geheel die zorg moet dragen voor elkaar. Het zijn de gezonde mensen die nu anders moeten leven om de kwetsbaren te ontzien. En voor mij voelt dat goed!
Als ik zie wat sommige mensen op internet plaatsen dat ze niet van zins zijn om hun leven te veranderen omdat ouderen of zieken wat langer willen leven... en ze dus zeer gefrustreerd zijn over de te nemen maatregelen, dan breekt mijn hart. Ik lees die stukken met zoveel pijn en zovele tranen in mijn ogen. Want dat is wat ik ervaren heb... mensen willen niet iets anders doen om zich aan te passen aan mensen die niet meer mee kunnen in het normale leven.
Ziek? Oud? Je kan niet meer mee in wat normaal is? .....  Jouw probleem.... Doe maar normaal en anders dan heb je pech.
Het ziek zijn zelf is al pijnlijk genoeg, de reacties van de maatschappij maakten het nog vele malen erger.
Dus ik hoop oprecht dat de afgelopen 7 weken verandering hebben gebracht. Al is het maar een beetje, een begin van meer begrip en aandacht voor hen die het al zwaar genoeg hebben.

Daarnaast is met het versoepelen van de maatregelen alles echt niet zomaar voorbij.
7 weken zijn er om nu om de zwakkeren te beschermen, om de zorgmedewerkers te beschermen, om een overcapaciteit op de IC te voorkomen.
Dit gaat niet om de aantallen die overleden zijn. Dit gaat om de mensen die blijven leven.
Zij die een tijd op de IC hebben doorgebracht hebben naar verwachting zeer lange tijd nodig om te revalideren. Gezondheidsorganisaties hebben zelfs hun zorgen geuit over het feit dat vele mensen die het corona virus hebben gehad, mogelijk langdurige ME-symptomen kunnen ervaren.
Sta daar eens bij stil als je weer eens je frustraties uit over de 1,5 meter afstand voor een paar weken. Wat is nu een paar weken op een mensenleven, als je daarmee kan voorkomen dat meer en meer mensen voor zeer lange tijd zeer beperkt zijn... Dat zie ik als zorg voor elkaar, als liefde voor je medemens. Jezelf even opzij zetten voor het welzijn van een ander.
Wellicht waan jij je helemaal gezond, maar een virus maakt geen onderscheid. Iedereen kan het treffen. En wellicht ben jij niet bang voor de dood, maar er zijn velen met mij die weten wat het is om in alles beperkt te zijn voor lange tijd, en dat is in mijn ogen erger dan de dood...
Dat wil ik graag een ander besparen en daarom neem ik met alle liefde de nodige maatregelen voor zolang als nodig is. Situaties als Italië, Spanje, New York worden er door voorkomen... Wat is nu 7 weken? of een paar maanden?

7 weken waarin velen het hebben ervaren wat het is om beperkt te zijn. Neem alsjeblieft deze ervaring mee.
Laat het je hart openen.
Laat het je bewuster in het leven gaan staan.
Laat het een stap zijn naar een spiritueel ontwaken. Een stap naar een nieuwe manier van samenleven waarin er meer besef is voor het belang van liefde, compassie, vergeving, zorg, aandacht, luisterend oor, zorg voor de natuur, harmonie, vrede, vrijheid, waarheid, en zo veel meer.
Laat deze chaotische tijd een aanzet zijn om een stap te zetten naar een nieuwe wereld.

Laten we niet terug gaan naar het oude, niet naar wat toen normaal was.
Laten we ook niet naar een blijvende 1,5 meter samenleving gaan. Laten we daar zeker ook niet het  normaal van gaan maken.
Laten we toewerken naar een andere vorm van het nieuwe normaal. Of zoals ik het zelf liever benoem: Het Nieuwe Anders:
Een samenleving waarin liefde en leven vanuit het hart en in verbinding met de ziel het nieuwe normaal worden.

Ik vind het heerlijk om op die manier te leven. Er was bij mij een crisissituatie nodig om me dichter bij mijn ziel te brengen. Het gebrek aan fysiek contact, of sociaal contact met anderen, leidde ertoe dat ik een dieper contact ontwikkelde met mijn eigen ziel en met de zielenwereld om me heen. In de stilte, in de rust ontving ik de antwoorden die ik nodig had. Ik ontving de ondersteuning die ik nodig had. Het naar binnen gaan heeft me door al die crisisjaren heen geholpen. Het heeft me sterker gemaakt. Het heeft me ongelooflijk veel gebracht als ik er nu op terug kijk.

Geen of minder contact met anderen is niet altijd een slecht iets. Het hoeft je niet gefrustreerd te maken. Het hoeft je hart niet te sluiten. Het kan ook betekenen dat je je hart (meer) opent voor jezelf, (zelf liefde), voor de zielenwereld (spiritueel bewuster maakt).
Je bent niet langer afgeleid door de meningen van anderen, maar je kan luisteren naar je eigen ziel. Wat jouw ziel je te zeggen heeft en wat het daadwerkelijk wil manifesteren in dit leven zonder mee te draaien in wat hoort, sociaal geaccepteerd is, vanuit hokjes-denken is aangeleerd.
Ik hoop derhalve van ganser harte dat de huidige crisis situatie tot een grotere awakening leidt...

Mijn nieuwe leven werd mijn "nieuwe anders...". Wat nu als we collectief naar het nieuwe anders toewerken?

Dat we straks gezamenlijk kunnen zeggen: die hele crisis situatie heeft me veranderd, heeft me sterker gemaakt. Me bewuster gemaakt. Mijn hart geopend, me (dieper) in verbinding gebracht met mijn ziel, me creatiever gemaakt en ook al heeft het me ook veel ontnomen, wat er voor in de plaats is gekomen is me eigenlijk dierbaarder. Mijn leven is anders... waarde-voller, liefde-voller, compassie-voller, creatiever, zorgzamer, rustiger, bewuster, gelukkiger etc.

Laten we samen voorwaarts gaan naar een socialere samenleving. Laten we vertrouwen hebben dat de chaos van nu zal leiden naar een betere toekomst. Laten we het nieuwe normaal, het nieuwe anders maken.

🙏💖🙏💖🙏💖🙏

✨ WIL JIJ ____ ? ✨

- Ook graag anders gaan leven?
- De crisissituatie gebruiken om met meer bewustzijn en in diepere connectie met je ziel door het leven te gaan.
- Leven met een open hart en aandacht voor iets anders dan het materialisme wat zo vaak de boventoon voert?
- hulp ontvangen bij het verwerken van alle emoties die zijn ontstaan of zijn verdiept in deze tijd?
- de huidige extra tijd thuis gebruiken om oude pijn of fysieke klachten in het licht te brengen?
- graag een bestaande uitdaging via healing en krachtige soulfulness technieken transformeren?

Kijk dan eens op mijn website of mijn verhaal /mijn ervaring / datgene wat mij zo heeft geholpen resoneert met jou. En zo ja, en mocht je hulp willen, voel je dan vrij om uit te reiken. Tao Healing geef ik al jaren op afstand (en met veel resultaat voor cliënten) en persoonlijke consulten kunnen heel gemakkelijk per telefoon, dus de corona maatregelen vormen geen enkele belemmering tot het verkrijgen van de gewenste spirituele hulp.

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer and Teacher,  Gecertificeerd Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/

**********************************************************************************************

"The New Normal DIFFERENT"

Dear readers, 


We have had 7 weeks of lockdown (in the Netherlands)... and a few days ago we heard in the news that some things are allowed again. Something many people have been waiting for, while others are experiencing an increase of fear. These times with the corona virus and all the restrictions are intense for everyone. It affects everyone, nobody excepted. But everyone is dealing with the circumstances in their own way, because everyone has his/her own personal story, different experiences and different challenges. 

I have read many postings on social media. So many different points of view. Opinions, some based on frustration, some expressed in a more balanced way. One thing is for sure, these days we are living in now are unique and everyone is dealing with the situation in a different way.

Including me.
I feel compassion for all those who are deeply affected by this situation, whether it is physically, emotionally, financially or any other way.
These circumstances have consequences for me as well, but to be honest, I also see a positive side to it. It might be because of my personal story, my past. I have been housebound for years because of my illness. It has been a period in my life in which I have learned to look at a situation from both sides, to see the light in any difficulty. There are always two sides to it. There is light in darkness, there are difficulties in beautiful times.
I have trained myself to see things like that all the time and this situation of the lockdown brings up many memories.

💭 PAST 💭

It is strange to realize that all the postings on social media, reflecting many emotions and points of view are a kind of mirror to me now, and they actually truly help me. In all those years that I had to stay at home, and I was housebound and bedridden, I was not only trapped in the situation, or locked in the house, but also in my body and during that period of time there was not really an opportunity to share or express emotions, because hardly anyone understood them.
Emotions of pain I have buried deep down inside of me. I have learned to live with them, but they are coming to the surface now because of all which is expressed openly on the internet. And they come up to be released. Now many people are experiencing what I have been through. Now it is a collective experience. People are writing about it collectively. And because it is experienced by so many now, many people understand more now how it feels like, and it is acknowledged. It is allowed to be there. And therefore I now am able let it go so much easier.. finally...

I have spent many years inside my house because of a chronic illness which has been extremely debilitating. Not 6 or 7 weeks, but years...
No possibility to be part of society,
no possibility to have a social life,
no possibility to go out quickly to the supermarket,
no possibility to be near people or to touch them/or be touched.
But also no solution in sight, nothing to hold on to that there will be a moment that all of this will be over, like many are looking forward now to the moment the goverment will announce the end of the lockdown.
no physical body that is able to go out for a walk or to live a normal life inside, despite all the restriction of a normal life outside. More and more locked in, not only inside the house, but also in my body.
Not only a dangerous virus going around in society, but a virus wrecking havoc inside my body. A virus which couldn't be trusted or predicted.
More and more aspects of a normal life were affected, and the loneliness increased. People just moved on in life because it is hard to deal with an illness which is very confronting.

I have experienced people literally jumped away from me and stayed at a distance, because I was sick due to a virus.... however... I was not contagious and I couldn't transmit it to any other person. So social distancing, which is affective now, was not necessary with me. But it happened.
I could see the fear in other people's eyes. I saw it, I understood it, but it didn't prevent me from feeling such a deep pain.
I suddenly was different, scary even... and I didn't belong to society anymore.
This social person I had always been, was trapped in a sick body and couldn't do what it so longed for: to live in freedom together with others.

💛 PRESENT 💛

When you get sick, many people are suddenly not so interested anymore in reaching out or contacting you, or to communicate with you. It seems to be difficult for many, because they don't know what to say. While on the other hand, when life is so limited, you long for connection or a conversation. 6-7 weeks is just the top of the iceberg... the beginning of many emotions. Emotions so clearly expressed on the internet these days during the lockdown. Many people now already don't know anymore how to handle all these emotions. I recognize them, understand them.

But underneath the surface, under the top, there is a large part of the iceberg... And the longer the situation continues, the more you will go down in the depths of all emotions. Emotions which are not always easy to handle if you are not used to dealing with them. I had to learn it all as well, but I am grateful I managed to do so. So I really hope that all these measures taken because of COVID-19 with all the consequenses, won't last for many more weeks/months.

I was seen as "different" in all these years of living with an illness. I couldn't be part of society anymore for a long time, and when I started to feel better, I continued to be seen as "different" because I had a life experience which brought me a total different perspective on life. Society was so focussed on materialism, money, name, fame, distraction, and that no longer was what I was looking for. I was more in need of depth in sense of purpose and spirituality, more love, more connection, more harmony, more peace, more nature, more attention for eachother, more freedom, more living my truth etc.
Life had given me an experience, not so many people had gone through and that made it difficult for me to go back to the life I once knew.
What had been so normal before I got sick, suddenly was no longer normal and didn't feel good anymore.
To continue life and create a "new normal" like I thought I would do, wasn't possible either...
It was new, but it was also different. It became "the new different"...

The current circimstances due to the COVID-19 pandemic, are strangely enough kind of healing for me. Everything I had to go through suddenly is not so different anymore. Many are experiencing similar circumstances now. I am no longer the one who had to adjust to what was being seen as "normal", but suddenly I am more like the one with experiences how to deal with such exceptional circumstances.
For me, it doesn't require creativity, flexibility or adjustment to deal with these current circumstances. It is more like: ohhhh I have been there, done that before, but even under more difficult circumstances... If I could do it back then, I can do it now too. Let me use all my experiences, not only for myself, but also for others. I know what they are going through, I know the stages, I know what helped me and what didn't. Now I can be of service to others. Share my experiences. .. and That... that feels good! This time it feels good to "be different". 😀

You hear and read about "the new normal... don't let us get used to what isn't normal and make it normal..."

My experience is that it wasn't possible for me to go back to what once had been normal. For me it was more like the "the new different". With all the things I had gone through, with my open spiritual channels which made it possible for me to get out of the situation I was dealing with, with all my experiences, I came out of it in a completely different way. Looking at life differently.

And I truly believe that nowadays, society is going through such an experience that it is difficult to go back to what once had been normal. I think too much has happened.
Therefore I would like to call upon everyone, not to even try to go back. Let us move forword to something new! 

💖 FUTURE 💖

What I am hoping for is that when many things will restart again, that we will not go back to what once was normal. But that we will move on to something new.
- That we won't forget the impact of a lockdown. 

- That we will not go back to the materialistic way of living a life and do some catching up.

- That everything that has happened, will be a reason to open our hearts further. To open our hearts for ourselves, for eachother, for those who will still be in difficult situation when the lockdown will come to an end.
There are many people, people with chronic illnesses, elderly people, dealing with a situation of being housebound/bedridden. They will not experience their freedom again when there will be a relaxation of all the COVID-19 Measures. Their " lockdown" will continue.

-That there will be understanding for those who will have a transformation after the relaxation of the measures, but nevertheless will continue to suffer consequences, emotionally, financially or in relationships. Let us all be kind, understanding and loving towards eachother and support eachother. Even when everything looks "normal" on the outside again, there could be a lot of suffering underneath the outer appearence. Let us not forget about that.

Let us all be there for one another. And not take any emotional distance from anyone. Everyone has primal needs to be part of a group. To experience that feeling that we are welcome, that we are being seen, being heard, being understood and being loved. This is about more than just being near to someone, this is about the need of recognition and being valued. Let us all open our eyes, our hearts, our souls for all the suffering that continues after the COVID-19 situation is less severe. There might be a lot of consequences still, which are not as visible as 1,5 meter social distancing.

In the month of May there is a day created to bring more awareness to a very debilitating disease, ME (myalgic encefalolyalitis).  May 12th officially is International ME/CFS Awareness Day.
My heart cries for them. They all feel the pain of losing touch, losing connection, losing jobs, hobbies, finances, security. They all experience emotions because of the need to stay inside most of the time and the loss of freedom. But for them there is no prospect of change in the near future.
What I truly am hoping for is that they will receive more understanding for what they have to deal with daily. That more people will think about them, reach out to them, help them. That they are no longer seen as pariah.

These COVID-19 measures bring me a feeling of: now the world is the other way around for a while. The sick and weak no longer are hidden, like it has been since history. Now it is society in general who needs to take care of each other. The healthy people need to make a change in their lives in order to protect the vulnerable people. And for me that just feels good! 
When I read what some people wrote on the internet, that they are not willing to make any change in their lives just to help old and/or sick people to live a few months longer.... and how frustrated they are because of the measures, then my heart breaks. I am reading these kind of postings with so much pain and many tears in my eyes. Because that is what I have experienced too... people who didn't want to adjust, not even a little bit, to help those who can't keep up with the normal things in society.
"Sick? Old? You can't be normal?... your issue... your bad luck."
To be sick already is painful enough, but these kind of responses in society makes it even worse.
So I truly hope that the past 7 weeks will create a transformation. Even if it is only a little bit, and the start of more understanding and acceptance of those who are dealing with difficult circumstances. 

Besides all of this, even with a relaxation of the measures, this situation is for from over.
7 weeks in which the vulnurable people have been protected, those working in healthcare have been protected, to prevent an overload on the ICU. This is not about all those who sadly enough, lost their lives. This is about those who survived. Those who have been seriously ill or have been on the ICU, probably will need a long time to fully recover. Health organisations even expressed their concerns that many of the people who suffered from COVID-19 could experience ME symptoms for a long time. Please think about that, when you are expressing your frustrations about social distancing for a few weeks. What is a few weeks compared to a human life, if you are able to prevent in this way that more and more people suffer from debilitation for a long time. I look at it as taking care of each other, as showing your love for others. To forget about yourself for a while for the wellbeing of humanity.
Maybe you are fully healthy now and you see yourself as totally safe. But a virus doesn't exclude anyone. Everyone can get it. Maybe you are not afraid to die. But there are many people who like me, know very well what it is to be debilitated for a long long time and in my opinion that is worse than death...
I would like to do whatever I can to spare someone from that experience, and therefore I take all the measures I can for as long as needed. Situations like in Italy, Spain, New York could be prevented in this way. So please ask yourself, what is 7 weeks? or a few months?

7 weeks in which many people have experienced what it feels like to live with restrictions. That is not even the same as living with debilitations. Please take that into your heart.
Let it open your heart further.
Let it make you more conscious.
Let it awaken you further. Help you to move forward to a new way of living with more awareness on the importance of love, compassion, forgiveness, care, attention, a listening ear, care for nature and Mother Earth, harmony, peace, freedom, truth and so much more.
Let these chaotic times we are living in now be a first step to a new world.

Let us not go back to what was, not go back to what used to be normal before the COVID-19 situation started.
Let us also not get used to a permanent social distancing. Please don't let that become the new normal. 
Let us work together towards a new way of being, a new normal. Or like I prefer to call it, The new different. A society that is based on love and living from the heart and fully aligned with the soul. How wonderful that would be if that would become the new normal.

I love to live in that way. For me a crisis was needed to get closer to my own soul. The lack of physical contact and social contact, forced me to connect deeper with my own soul and the soul world. In the stillness I received many answers to questions I had. I received so much support from the soul world. To go inside truly helpt me through all these difficult years. It made me stronger and when I look back now, I can truly say that it has brought me many, many things.

To have no contact or less contact with other people, doesn't have to be a bad thing. It doesn't have to make you frustrated. It doesn't have to close your heart. It can also help you to open your heart (further) for yourself (self-love), for the soul world (awaken you).
You are no longer distracted that much by the opinions of other people, instead you can listen to your own soul more.
What does your soul have to say and what is it that it likes to manifest in this life if it doesn't have to adjust to what is socially accepted, what is considered to be normal and fully fitting into the box.
So.. I truly hope from the bottom of my heart that this current crisissituation will lead humanity towards more awakening...

My new life became my new "being different"... What if we, as humanity will work together towards a new "being different"?

What if over time many of us will be able to look back and say: "This crisis situation changed me, it made me stronger. It made me more conscious. It opened my heart, it aligned me (more) with my soul, made me more creative, and even though I have experienced loss in certain ways, what I received in return actually means more to me. My life is different now... more meaningful, more loving, more compassionate, more creative, more caring, more peaceful, more conscious, more happy... etc."

Let us move forward towards a more compassionate society. Let us have confidence that these chaotic times will lead us all to a better future. Let us take the opportunity to make the new normal... the new being different.

🙏💖🙏💖🙏💖🙏

✨ WOULD YOU LIKE TO____ ? ✨

- live your life differently?
- use this crisissituation to move forward with more awareness and in more alignment with your soul?
- live with an open heart and with a focus on different things than the materialism which is so dominant in society these days?
- receive support to transform all the emotions that came up or increased during these challenging times?
- use this current situation of the lockdown and the extra time at home to bring light to old pain or existing physical issues?
- transform your life through healing and powerful soulfulness techniques?

Then I invite you to visit my website and read my personal story / my experiences / about all the things which helped me to see if that resonates with you. And if it does, feel free to reach out to me. Tao Healing is being offered remotely (with many beautiful results for many clients) and personal consultations are possible over the phone, so all these corona measures and the social distancing are no problem at all to receive the spiritual help you would like to receive.

With love and light,

Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer and Teacher,  certified Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) and Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl/en/pure-light   

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.com/