Blokkades in de energiehuishouding van het lichaam / Blockages in the energy metabolism of the human body.

~ for English, please scroll down ~

Blokkades in de energiehuishouding van het lichaam

Deel 3 eindigde ik met de woorden: "Daar waar artsen, therapieën en medicijnen niet het gewenste resultaat brachten, gaf soul healing me wat ik zocht: een nieuw begin en een beter leven!"

Waarom kon soul healing doen wat de artsen niet konden? Wat is er zo anders?
De reguliere aanpak momenteel bij ME/CVS is, dat je verteld wordt, dat je er maar mee moet leren leven....
Er wordt gekeken naar symptoombestrijding (in plaats van de oorzaak aan te pakken) en naar manieren om de huidige situatie leefbaar te maken.
Maar velen wordt verteld dat er geen remedie is, waarmee iedere vorm van hoop ontnomen wordt.
En hoop doet leven! Dus ik heb me nooit bij deze uitspraak kunnen en willen neerleggen.
Hoe kun je nu de hoop opgeven ooit weer een normaal leven te hebben. Ik kon het niet...

There was never a night or a problem 

that could defeat sunrise or hope. 

~ B. Williams ~ 

Ik heb altijd geloofd dat er wél een oplossing was en het niet de bedoeling was om ermee te leren leven. En symptoombestrijding was geen oplossing, omdat het de oorzaak niet weg neemt.
De huidige medische testen zijn momenteel helaas ontoereikend en geven vaak onvoldoende duidelijkheid in geval van ME/CVS.
En de cognitieve training, gebaseerd op mind over matter, had bij mij (net als bij vele anderen) onvoldoende resultaat.
Maar uiteindelijk werd mijn niet-aflatende zoektocht naar de waarheid beloond :)

Toen ik het onderricht van Dr. en Master Zhi Gang Sha in oktober 2010 voor het eerst hoorde, vond ik eindelijk de antwoorden, die ik al zo lang zocht.
Soul Healing zoals dat onderwezen wordt door Dr. en Master Zhi Gang Sha, is gebaseerd op de eeuwenoude wijsheid dat het lichaam en het immuunsysteem een groot zelf-helend vermogen hebben. Wanneer je je bijvoorbeeld snijdt, of wanneer je de griep hebt, weet het lichaam precies wat het moet doen om zichzelf te herstellen. Het lichaam zal altijd zijn best doen om te helen. Het heeft alleen de juiste omstandigheden nodig om dat ook inderdaad te kunnen.
Soul Healing Technieken maken gebruik van dit zelf-helend vermogen van het lichaam. Soul Healing versterkt en verdiept dit vermogen, door de aandacht te richten op de ziel als de grootste kracht om jezelf te helen.
Als mens heb je 5 belangrijke lichamen: het spirituele lichaam, het emotionele lichaam, het mentale lichaam, het energetische lichaam en het fysieke lichaam.
Je ziel, hart, geest, energie en materie tezamen, maakt jou tot wie je bent en hoe je je voelt. Daarbij is je ziel het belangrijkste en het krachtigste. Je ziel stuurt via het hart, je geest aan. Je geest stuurt de energie aan en daar waar de energie naartoe stroomt daar volgt het lichaam.

Gebaseerd op het feit dat de ziel de baas is, richt soul healing zich op het helen en het krachtiger maken van de ziel.

Heel de ziel eerst, dan zal healing van geest en lichaam volgen. 

~ Dr. en Master Zhi Gang Sha ~

In onze huidige maatschappij is de aandacht voornamelijk gericht op materiële zaken, op dat wat we kunnen zien, kunnen bewijzen, op dat wat we kunnen aanraken.
Daarnaast zijn we ons bewust van de kracht van onze geest en dat we met de juiste gedachten ons lichaam kunnen aansturen. Dat noemen we Mind over Matter: de kracht van de geest om controle te hebben over en invloed te hebben op het lichaam en de materiële wereld in het algemeen.
Er bestaat echter ook een spirituele wereld. Een niet-tastbare doch reële wereld, met een enorm helend vermogen. Een wereld die voor de meeste mensen niet zichtbaar is en waar de huidige wetenschap nog niet ver genoeg voor ontwikkeld is om veel bewijs hiervan te leveren. Toch is deze wereld er ook. En onze ziel maakt deel uit van die spirituele wereld en heeft de universele wetten te volgen.
Wanneer we geboren worden komt onze ziel in ons lichaam en daarmee maakt het ook deel uit van de fysieke wereld. Er is op deze wijze een verbinding tussen de spirituele wereld en de fysieke wereld. Het aardse leven en het spirituele leven staan op zichzelf, doch zijn tevens verbonden.

De ziel heeft de kracht om systemen, organen en cellen te helen. Wanneer je leert hoe je deze kracht van de ziel kunt aanspreken en gebruiken om jezelf te helen, is er veel meer mogelijk dan wat er via de reguliere weg mogelijk lijkt te zijn.
Soul Healing richt zich op de eeuwenoude wijsheid om via de kracht van de ziel, healing en transformatie te brengen in de fysieke wereld, in de gezondheid, in alle aspecten van het leven.
De theorie die daaraan ten grondslag ligt is simpel en eenvoudig te begrijpen, doch draagt zeer diepgaande wijsheid in zich.
Het geeft antwoord op de vraag waarom mensen ziek worden en hoe je kunt herstellen.

Ik zal je nu een korte introductie geven van een van de theorieën uit Soul Mind Body Medicine, de cel-theorie, waar ik diep door geraakt werd.

Een lichaam bestaat uit verschillende systemen, zoals bijvoorbeeld het zenuwstelsel, het spijsverteringsstelsel en het immuunsysteem. Ieder systeem bestaat uit enkele organen. Ieder orgaan bestaat uit cellen en iedere cel kan weer onderverdeeld worden in onder meer de celkernen, de mitochondriën, DNA/RNA en meer.
Iedere cel heeft zijn eigen functie en rol in het lichaam. Gezonde cellen zijn continue in beweging. Ze trillen, zetten uit en trekken samen, waardoor er een energieveld ontstaat om de cel heen.
Binnenin de cel bevindt zich materie. In de ruimte rondom de cel is er energie.
Wanneer een cel uitzet, zal de energie transformeren naar materie in de cel. Wanneer een cel samentrekt, zal de materie in de cel naar buiten gaan en transformeren tot energie rondom de cel.
Dat is zoals het hoort te zijn. Het is een constante beweging, een balans. Wanneer deze balans, om wat voor reden dan ook verstoord wordt, ontstaat ziekte.

De westerse geneeskunde richt de aandacht voornamelijk op de materie: op bacteriën, virussen, trauma, genetische factoren, stress, etc. Al deze factoren kunnen van invloed zijn op de cellulaire vibratie.
De traditionele Chinese geneeskunde richt zich op de balans tussen Yin en Yang, op de energie, op natuurlijke omstandigheden als wind, hitte, vocht; de invloed van de emoties, zoals woede, verdriet, angst. Ook die beïnvloeden de cellulaire vibratie.

Er zijn vele redenen waardoor de balans tussen de materie in de cel en de energie rondom de cel verstoord kan raken. Wanneer de balans verstoord raakt, kunnen er 2 dingen gebeuren:
1) De cellen worden overactief, waardoor er te veel energie rondom de cel ontstaat. De energie kan niet snel genoeg weg en de meridianen/energiebanen raken geblokkeerd.
2) De cellen worden te traag, onder-actief. Ze geven te weinig energie af op deze manier, waardoor er een tekort aan energie ontstaat rondom de cel en een blokkade in de cel.
In 85-90% van de ziekten, is er sprake van te veel energie rondom de cel, wat kan leiden tot pijn, ontsteking, kankercellen, en nog veel meer. Maar ook tot emotionele problemen als depressie, woede, angst en meer.
In 10-15% van de ziekten is er sprake van een tekort aan energie rondom de cellen. Dit is het geval bij chronische vermoeidheid, degeneratieve aandoeningen als Alzheimer en osteoporose en meer.

Zoals je zult begrijpen staat een cel echter niet op zichzelf. Cellen maken deel uit van organen.
Iedere cel heeft zijn eigen energieveld om zich heen.  Ieder orgaan heeft zijn eigen energieveld. En het lichaam als geheel heeft zijn eigen energieveld. Dit noemen velen het aura van een persoon.
De energievelden van de organen onderling kunnen ook uit balans zijn. Net zoals cellen, kunnen ook organen over- of onder-actief zijn.

Energie stroomt door de kleine ruimtes tussen de cellen en de grotere ruimtes tussen de organen. Deze energie behoort vrij te stromen door deze ruimtes. Het transformeren van blokkades en het promoten van deze energiestroom is zeer belangrijk om de balans te herstellen.

De ultieme oplossing voor elke vorm van ziekte is de balans in het lichaam te herstellen waarbij de cellen op de juiste wijze vibreren, er een balans is tussen de materie in de cel en de energie rondom de cel en in de organen en rondom de organen en de energie vrij stroomt.

Soul Healing geeft meerdere technieken om de balans weer terug te brengen en een overvloed aan energie af te voeren en een tekort aan energie weer aan te vullen. Zelfs als er geen sprake is van een diagnose of een duidelijk aanwijsbare oorzaak dan nog kun je met deze technieken aan de slag! Dat is waar ik nog het allerblijst van werd :) Niet langer moedeloos worden van een dokter die geen oorzaak kon geven en niet nóg meer pillen slikken met alle bijwerkingen die ik er steeds van had. Ik kon gewoon met deze technieken aan de slag, zelfs vanuit mijn bed en het hielp me werkelijk om te herstellen.

De ziel speelt in al deze technieken een doorslaggevende rol.
De materie in de cel en de energie rondom de cel zijn beiden dragers van een boodschap, wat een ander woord is voor de ziel. Een ander woord voor ziel is levens-essentie, boodschap, informatie.
De ziel kan de transformatie van materie in energie en vice versa beïnvloeden en herstel van de balans bevorderen.
De ziel stuurt, zoals ik al eerder zei, de boodschap via het hart naar de geest, die het vervolgens doorgeeft aan de energie en de materie.
Het gaat daarmee een stap verder dan mind over matter!
Mind over matter is krachtig, maar brengt voor velen met ME en Chronische Vermoeidheid niet de gewenste verbetering.
Soul over Mind over Matter, gaat veel dieper, en heeft bij mij (en vele anderen) wel het gewenste resultaat gebracht. Het kon de spasmes stoppen, mijn energie terugbrengen, mijn slaapritme weer normaliseren, mijn brainfog laten verdwijnen, de stresslevels in mijn lichaam weer normaliseren en nog veel meer.

Er zijn vele simpele technieken om je cellen, organen en systemen te helen, om je energiecentra te versterken, om emoties te balanceren, om je mentale vermogens te versterken en je ziel meer licht te laten uitstralen.
In het volgende deel zal ik meer informatie hierover geven.

Ik heb de kracht mijzelf te helen.
Jij hebt de kracht jezelf te helen.
Samen hebben we de kracht de wereld te helen.
~ Dr. en Master Zhi Gang Sha ~

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Blockages in the energy metabolism of the human body. 

Part 3 of this series I ended with the words: “Where doctors, therapies or medicines couldn’t help me to get the results I was hoping for, soul healing did just that: It offered me a new beginning and a better life!”.

Why could soul healing bring me the results the doctors couldn’t offer to me. What is so different about soul healing?

The mainstream approach at this moment regarding ME/CFS, is that you are being told that you have to learn to live with it…. They try to treat the symptoms, not the cause. And they try to help you to deal with the situation. Many patients are told that there is no solution, and in this way they take away every little piece of hope.
But some of us live in hope! So I have never been able to accept this approach. How could they expect me to give up hope of having a normal life again one day. I really couldn’t do it…

There was never a night or a problem 

that could defeat sunrise or hope. 

~ B. Williams ~ 

I have always believed that there ís a solution. That we are not supposed to learn to live with a disease like this. And we should not talk about only treating symptoms for that is not a solution either, as it doesn’t take away the cause of the illness.

The medical tests they use nowadays, unfortunately are not able to give enough clarity about the root cause of ME/CFS. Cognitive psychology treatments, based on mind over matter, didn’t work for me, as for many others.

But in the end, my relentless pursuit of the truth was successful J

When I first heard about the teachings of Dr. and Master Zhi Gang Sha in October 2010 , I finally got the answers I was looking for.
Soul healing, as it is taught by Dr. and Master Zhi Gang Sha, is based on ancient wisdom that the body and immune system have an enormous potential to heal itself. When you, for example, cut yourself, or when you have a flu, your body knows exactly what to do to heal itself. Your body will always do it’s best to heal. But it needs the right circumstances to actually be able to do so.
Soul Healing Techniques work with the body’s own healing ability, expanding and deepening the potential of your own body to heal itself. Soul Healing Techniques focus on the soul as the greatest power to heal yourself.

A human being can be divided in 5 different bodies: a spiritual body, an emotional body, a mental body, an energy body and a physical body.
Your soul, heart, mind, energy and matter all together, define who you are and how you feel. Your soul is the most important and most powerful part of who you are. Your soul gives a message through your heart to your mind. Your mind directs your energy and where energy goes, matter will follow.

Based on the fact that your soul is the boss, soul healing focusses on healing and empowering your soul.

Heal the soul first, then healing of the mind and body will follow.
~Dr. and Master Zhi Gang Sha ~

In society today most of the attention goes to the material world. To what we can see, what we can prove, what we can touch.
In addition to that,  we also are aware of the power of the mind and that we can direct our bodies with the right thoughts. It is what is called Mind over Matter: the power of the mind to control and influence the body and the physical world generally.

However, there is also a spiritual world. A non-tangible world, but that doesn’t mean it is not real. It does exist. And there is a huge healing potential in the spiritual world.
This spiritual world is not visible for most people and scientist are not able yet to deliver lots of scientific proof of its existence. But the spiritual world does exist. And our soul is part of this spiritual world and must follow the universal laws.
When we are born our soul comes in our physical body and therefore also is part of this physical world. In this way there is a connection between the spiritual world and physical world. Physical life and spiritual life are distinct yet united.

The soul has the potential and the power to heal your systems, organs and cells. When you learn how to apply the power of the soul to heal yourself, there are more possibilities than the mainstream approach has to offer.
Soul Healing focusses on the ancient wisdom of using the power of the soul to bring healing and transformation in the physical world, in health and in every aspect of life.

The basic theory is simple and easy to understand, however it carries profound wisdom. It brings answers to many questions of why people get sick and what they can do to heal themselves.

I will now give you a very short introduction to one of the theories in Soul Mind Body Medicine, the cell theory, which has touched me very deeply.

A physical body consists of many systems, like the nervous system, the digestive system and the immune system. Every system in turn consists of many organs. Every organ consists of many cells and every cell is made up of various units, mitochondria, DNA/RNA and more.
Every cell has its own particular function and role in your physical body. Healthy cells are constantly vibrating, expanding and contracting. In this way an energy field is created around each cell.
There is matter inside the cell. There is an energy field around the cell.
When a cell expands, the energy around the cell will transform to matter inside the cell. When a cell contracts, the matter inside the cell will transform to energy around the cell. That is how it is supposed to be.

It is a constant vibration, a balance. When this balance is broken, and there could be various causes for this broken balance, sickness occurs.

Modern Medicine focusses on matter. It identifies many causes of illness via bacteria, viruses, trauma, genetic factors, stress and more. All these factors can affect cellular vibration.

Traditional Chinese Medicine focusses on Yin-Yang Balance, energy, natural factors like wind, heat, damp and more; on emotional factors like anger, grief, fear and more. All these factors also affect cellular vibration.

There are many factors which affect the balance between the matter inside the cell and the energy around the cell. When the balance is broken, two things can happen:
1) The cells become overactive, causing too much energy around the cells. This energy then cannot flow quickly enough through the meridians, resulting in an energy blockage.

2) The cells become underactive, radiating little energy and in this way causing an insufficiency of energy around the cells and a matter blockage within the cell.

In 85-90% of all sicknesses there is too much energy around the cells, which can cause pain, inflammation, cancer and much more. It also could cause emotional imbalances like depression, anger, fear and more.

In 10-15% of all sicknesses there is not enough energy around the cells. This happens in cases as chronic fatigue syndrome, degenerative diseases as Alzheimer and osteoporosis and more.

As you will understand, a cell is surrounded by other cells. Every cell has its own energy field around it. Cells are part of organs. Every organ has its own energy field. The body as a whole has its own energy field. Many people call this field an aura.

There can also be an imbalance in the energy around the organs. Just like cells, organs can be over- or underactive.

The ultimate healing solution for all illnesses is to restore the balance in the energy fields around the cells and around the organs and to bring all energy fields into relative balance with each other and to bring balance between the matter inside the cells and the organs and the energy around the cells and the organs.

Soul Healing gives you multiple techniques to restore that balance and to dissipate energy where there is too much energy or to increase the energy where there is too little. Even when there is no proper diagnosis or an obvious cause for the issues, you can still apply these techniques! That was what made me most happy  J No longer disappointed because a doctor could not tell me the cause of the issues, and no prescriptions for taking more pills, with all the side-effects I had. I could apply these techniques, even from my bed, and it actually helped me to heal!

The soul plays a major role in all of these techniques.
The matter inside the cell and the energy around the cell are both carriers of a message, which is another word for the soul. The soul can also be called spirit, or message or information.

The soul can directly affect the transformation from matter into energy and vice versa and promote the balance.

Like I said before: Your soul gives a message through your heart to your mind. Your mind directs your energy and where energy goes, matter will follow. In this way it goes further than Mind over Matter.
Mind over Matter is powerful, however many patients, suffering from ME and CFS, do not get the results they are hoping for.

Soul over Mind over Matter goes further and much deeper, and has brought me (as well as many others) the improvements we were hoping for. Soul Healing could stop my spasms, bring back my energy, normalize my sleep patterns, make my brainfog disappear, normalize the stresslevels in my body and much more.

There are many simple techniques to heal your cells, your organs, your systems; to boost the power of your energy centers; to balance your emotions; to increase your mental clarity and to bring more light to your soul.

In the next part I will reveal more information.

I have the power to heal myself.

You have the power to heal yourself.

Together, we have the power to heal the world.
~ Dr. en Master Zhi Gang Sha ~

with love and light, Barbara 

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Waar besteed jij je tijd en aandacht aan? / What do you devote your time and attention to?

~ for the text in English, please scroll down ~

Een tijdje geleden werd mijn aandacht getrokken door een artikel wat ik in mijn inbox ontving. Meestal wis ik de marketing emails, maar deze keer had ik het idee dat het belangrijk was om het te lezen.

De email ging over succes hebben in je werk, over hoe je een miljonair kunt worden. Niet iets waar ik mee bezig ben, maar de vraagstelling in het artikel was interessant.

Het ging niet om de gebruikelijke tips; het ging niet om geld. De vraag die aan deze miljonair gesteld werd was: 

Waar besteed jij je tijd en aandacht aan?

Het antwoord was nog interessanter. Deze persoon antwoordde:

Stap 1: Ik maak eerst een lijst met 25 doelstellingen die belangrijk zijn, zowel grote als kleine.

Stap 2: Dan zet ik de vijf belangrijkste doelen op de A-Lijst. De andere twintig op de B-Lijst.

Stap 3: Vervolgens besteed ik alleen tijd en aandacht aan de prioriteiten op de A-Lijst en pas als die volledig gerealiseerd zijn ga ik over op de B-lijst.

Dit triggerde mij om zelf een lijst te maken met waar ik allemaal mijn tijd aan besteed en wat mijn eigenlijke prioriteiten zouden moeten zijn om succesvol te zijn in mijn leven.
In plaats van de top 5 met mijn mind te bepalen, was ik voornamelijk geïnteresseerd in de antwoorden van mijn ziel en mijn spirituele gidsen. Dus ik vroeg hen die top 5 voor mij te bepalen.
De antwoorden die ik via mijn spirituele kanalen ontving over wat er op die A-lijst moest staan, voelde zo logisch en goed aan, al was het anders dan ik had verwacht!
Hoe langer ik er over nadacht, hoe meer ik tot de conclusie kwam dat mijn tijd voornamelijk besteed werd aan andere dingen. Zeer belangrijker dingen, maar niet de meest belangrijke dingen! Dingen waarvan mijn mind zei dat het belangrijk was, of waarvan anderen vonden dat het belangrijk was, of omdat het nu eenmaal een gewoonte was om daar tijd en aandacht aan te besteden, of omdat ik het idee had, dat het nog niet het juiste moment was, of dat ik eerst dit of dat gedaan moest hebben voordat ik aandacht kon besteden aan... (maar dan was de dag meestal al voorbij) met als gevolg dat de daadwerkelijke prioriteiten op de A-lijst simpelweg te weinig tijd en aandacht kregen.
Kortom, dit was een interessant inzicht waar ik iets mee moest doen.

Hoe meer ik er op ging letten, hoe meer signalen ik kreeg wanneer ik iets deed van de B-lijst. Ik werd chagrijnig, mijn energie ging omlaag, alle rode lichten en alarmbellen gingen aan, er was zo’n stemmetje in mijn hoofd wat telkens riep “tweede keus…!” En niet alleen over het heden, maar ook terugkijkend in het verleden kreeg ik steeds meer inzicht hoeveel tweede keuzes ik had gemaakt om allerlei verschillende redenen, waardoor ik datgene wat het meest belangrijk was voor mij onvoldoende aandacht kon geven… Best confronterend!

Ik werd aangemoedigd om andere keuzes te maken. En het ene leidde tot het andere. Hoe meer ik bezig was met de eerste keuzes en de dingen geschreven op de A-Lijst, hoe blijer ik me voelde, hoe minder zin ik had in die tweede keuzes en dat werkte natuurlijk door op anderen, want ik zei vaker NEE….

De weerstand werd groter en groter. Groter in mij om me bezig te houden met dingen die voor mij geen prioriteit (meer) hadden, en groter om mij heen, want ik deed dat toch altijd, ik had in het verleden toch JA gezegd, het moest toch gebeuren, wie moest het anders doen… Het was en is een uitdaging om bij jezelf te blijven wanneer andere mensen andere belangen hebben J

Maar wat mijn gidsen aangaven was heel duidelijk. Als ik die Top 5 geen aandacht zou geven, maar alleen bezig was met andere dingen, zou ik niet komen waar ik zijn moest. Het is van het grootste belang om mijn aandacht te richten op die A-lijst. En dat is dus wat ik sindsdien doe en wat is er veel veranderd…. J

“Creëer een innerlijke harmonie waarin je liefhebbende ziel je fysieke gedrag leidt in plaats van je ziel altijd op de tweede plaats te laten komen.” ~ Wayne Dyer

We komen allemaal met een bepaald doel hier op Aarde. Onze ziel weet die opdracht voor dit leven en het contract wat we hebben getekend. De vraag is alleen of wij onze ziel de ruimte geven om ons te leiden die taak uit te voeren, en of we bereid zijn om te handelen naar de signalen van onze ziel en van onze gidsen (want iedereen heeft een prachtig team wat hem of haar begeleidt), of dat onze mind de boventoon voert of dat we ons door anderen laten leiden.

Wat zou er op jouw A-Lijst staan en waar besteed jij daadwerkelijk je tijd aan?
En nog belangrijker, wat is de reden daarvoor en hoe kun je het, indien nodig, verbeteren?
Ik nodig je graag uit om wat tijd te maken en zelf een A-Lijst en B-Lijst te creëren en eens te zien wat dit jou te zeggen heeft. Mijn leven is er enorm door beïnvloed en ik ben blij dat ik dit artikel en de spirituele leiding ontving, vandaar dat ik deze informatie graag met je deel in dit blog.

Leef jij conform de wensen van jouw ziel?
Vele mensen leven op basis van Mind over Matter, maar de beste manier is leven op basis van Soul over Mind over Matter. Jouw ziel draagt de ware kennis in zich en kan je hart, je geest en je lichaam aansturen om dat leven te leven waar het voor gekomen is.
Kun jij eerlijk tegen jezelf zeggen “I lived my life (did it) my soul's way?”

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

What do you devote your time and attention to? 

A little while ago my attention was caught by an article which I received in my inbox. Most of the time I delete those marketing emails,  but this time it felt important to read this one. The email was about how to be successful in work, and how to become a millionaire. Not something  I am focused on, but the question asked in the article was very interesting.

It wasn’t about useful tips or about earning money. The question asked to this millionaire was:

What do you devote your time and attention to?

The answer was even more interesting. This person said:

Step 1: I write down 25 goals which are important to me, big and small.

Step 2: I put the top 5 items in “List A” and the other 20 items go in “List B”.

Step 3: I only pay attention to and spend time on the priorities on List A. Until all priorities on List A are completed,  I do not spend time on List B.

This triggered me to make a list for myself and write down all the things I devote my time to and what actually should be my top priorities to be successful in my life. Instead of prioritizing the top 5 with my mind, I was curious about the answers of my soul and my spiritual guides, so I asked them to determine what should be put on List A.
The answers I received through my spiritual channels felt so natural and good, however it was different than what I had expected!

The more I thought about it, the more I came to the conclusion that I spent most of my time on other things. Still very important things, but not the MOST important things. Things of which my MIND told me that it was important, or things other people said it was important, or things I did out of a habit, because I was so used to spend time and energy on it, or even because I told myself that it was not the right time yet, or that I needed to do this or that first, before I could do the other things I wanted to do…. (but then most of the time the day was already over), resulting in a situation in which the main priorities on List A didn’t get the attention, time and energy they needed.

This was a very interesting insight. And I had to act upon it.

The more I paid attention to this, the more signals I received, when I was doing something, written on List B, I got cranky, my energy levels went down, there were all kind of red lights and alarm bells ringing, there was this voice in my head constantly repeating “second choice...”  En not only about the things in the present, but I also received lots of insights about the past, when I actually was making second choices as well, because of all kind of different reasons, preventing me to truly pay attention to what was so important for me in life. That was truly confronting.

I was encouraged to make different choices. And one decision lead to the next. The more I focused on my first choices, and those things written on list A, the happier I felt. But it also caused a decrease in interest in doing things from List B and that made me say “NO” to others more often.
The resistance became bigger and bigger. More resistance inside of me, to do things which (no longer) had priority for me. And more resistance around me, because I said NO, while I had said YES before; because it should be done and if I was no longer going to do it, who else would be able to do it….  It was and is a challenge to stay true to yourself when other people have other interests J

But my spiritual guides were very clear. If I wouldn’t pay attention to the top 5 priorities on List A, but mostly would focus on other things, I wouldn’t get where I was supposed to be. It was truly important to focus mostly on the things on List A. So that is what I have been doing since then, and so many things in my life have changed… J

"Create an inner harmony where your loving soul guides your physical behavior, rather than having your soul always come in second place” ~ Wayne Dyer

We all come here with a specific purpose in life. Our soul knows about this purpose and knows the contract we signed for this life. The question is if we are willing to give space to our soul to guide us to fulfill this task and whether we are willing to act upon the signs our soul  and our guides (because everyone has  a beautiful team guiding him/her) are giving or that we are listening to our MIND or other people’s opinions.

What would be written on your List A and what are you actually devoting your time to?
And even more important, what is the reason for doing this and how can you change this situation for the better, if needed?

I would like to invite you to make some time and create a list A and list B and to see what this has to say to you.

My life truly changed and I am very grateful for the email and the spiritual guidance I received. Therefore I like to share it with you in this blog.

Are you living according your soul’s wishes?
Many people are living their lives based on Mind over Matter. But a better way to live your life would be based on Soul over Mind over Matter. Your soul carries all the wisdom and knowledge and knows how to direct your heart, your mind, your body and therefore guide your life and live it the way it came here for.
Can you truly be honest with yourself and say “I lived my life/did it my soul’s way?

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

NOOIT ALLEEN / NEVER ALONE

~ for English, please scroll down ~

NOOIT ALLEEN

Na het lezen van deel 2 zal je, denk ik, wel begrijpen dat ik dagelijks in gevecht was met mezelf en mijn lichaam om de dag door te komen en in leven te blijven. Dat was al zwaar op zichzelf. Maar dat was niet het enige waar ik mee in gevecht was. Ik was ook een groot deel van de tijd bezig met de mensen om me heen en het vele onbegrip dat er was.

Er waren een heleboel symptomen, maar geen goede diagnose, geen effectieve behandeling en er waren zoveel verkeerde aannames. Dat leidde tot het verkrijgen van vele stigma’s en labels van goed bedoelende mensen met allemaal een eigen mening. Een mening die vaak niet op feiten was gebaseerd. En dat was heel moeilijk om mee om te gaan. Ik moest vaak dingen uitleggen of mezelf keer op keer verdedigen. Het heeft me heel wat negatieve emoties van frustraties, boosheid, verdriet en onmacht bezorgd. Maar tegelijkertijd wist ik ook wel dat het voor hen moeilijk was om het juiste te zeggen, want hoe konden ze nu weten hoe het was, als de ziekte zo onbegrepen en onbekend was en ze er zelf niet mee te maken hadden. Soms dacht ik wel eens: "iemand met kanker krijgt meer begrip en steun dan iemand met ME." Hierdoor raakte ik langzamerhand steeds meer sociale contacten kwijt.

Het begon met vrienden en familieleden. Omdat je niet meer deelneemt aan sociale activiteiten en steeds minder op verjaardagen komt raakt het contact verwaterd.
Door het verliezen van mijn baan raakte ik ook de contacten met collega’s kwijt.

En naarmate de tijd vorderde en ik steeds minder energie had, had ik ook steeds minder behoefte aan al die goedbedoelde maar zo pijnlijke vragen.

Hoe gaat het nu met je? Gaat het al beter?... WAT? nog niet???

Je ziet er zo goed uit, dan kan je toch ook wel werken?

Wat doe je dan zoal de hele dag? Je kan toch niet de hele dag niets doen….?

En als je dan eens naar die en die gaat, want ik ken iemand die daar zo goed geholpen is…. Of als je dat nu eens probeert, want ik weet zeker dat dat je gaat helpen om al je problemen op te lossen.
Ga eens wat vaker naar buiten, want van al dat liggen word je ook niet beter....

Waarom kom je niet meer, je wilt het zeker niet? Want als je het echt wilt, dan kan je het ook…
En meer van dat soort opmerkingen. Ik had geen energie meer om me te verdedigen. 

Het enige wat ik heel graag wilde was begrip en compassie, maar toentertijd was dat heel moeilijk te vinden.
Onderstaande (Engelstalige) video vind ik een mooie passende illustratie. 

De enige die me echt steunde was mijn vriend toentertijd. 6 jaar lang heeft hij me door alles heen geholpen en alles van heel dichtbij meegemaakt. Daar waar velen overtuigd waren dat het allemaal tussen mijn oren zat, was hij met mij ervan overtuigd dat er iets heel anders aan de hand was, omdat hij me had zien veranderen van een super sociaal persoon naar iemand die niet eens meer een conversatie kon volgen en niet meer buiten kwam.
Hij bracht me naar vele artsen en therapeuten, hielp me met boodschappen, het huishouden, douchen en alles wat van belang was om het voor mij iets makkelijker te maken. Maar het ging ten koste van onze relatie. Naarmate mijn situatie verslechterde, maakte mijn ziekte me zo afhankelijk dat er van een relatie weinig over was. We waren niet langer vriend en vriendin, maar eerder zorgverlener en patiënt.

Ik zag wat het met hem deed en hoe hij er langzaamaan aan kapot ging. Toch wilde hij niet luisteren naar me dat het beter was om voor zichzelf te kiezen want hij wilde me niet aan mijn lot overlaten. En eerlijk gezegd had ik ook niet de kracht om de relatie te stoppen, want ik was te afhankelijk.
Tot het moment dat hij een black-out kreeg, iets wat ik al heel lang had zien aankomen, maar niet kon voorkomen. Toen hij zich nadien realiseerde wat er gebeurd was, is hij vertrokken en niet meer teruggekomen.
Dat was een enorme tweestrijd voor mij. Ik was ineens alle hulp die ik had kwijt, tegelijkertijd was er een zorg van me afgevallen omdat ik me niet langer verantwoordelijk voelde voor zijn lijden. 

De verhouding met mijn ouders kwam daarmee nog meer onder druk te staan. Ze wilden me heel graag helpen maar konden weinig doen, omdat de emoties waar zij mee te maken hadden als ouders van een ziek kind, mij vaak veel te veel waren om te zien, te voelen en ook nog te dragen. Het resulteerde in veel verdriet, veel spanning, veel onmacht en de situatie verslechterde.
Nadat mijn ouders een arts hadden bezocht escaleerde het totaal. Deze arts had ze verteld dat het allemaal psychisch was, dat ik het me inbeeldde en dat ik moest worden opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis en dat als ze me ook maar enigszins tegemoet zouden komen en zouden helpen dat het dan nog slechter met me zou gaan. Ik was tenslotte in zijn ogen niet fysiek ziek... (ik ben zo dankbaar dat er tegenwoordig meer medisch bewijs is voor een aandoening aan het centrale zenuwstelsel en de hersenen).  Dus kreeg ik dat keer op keer te horen: Barbara je moet het zelf doen, je kunt het best, we willen dat je beter wordt en anders moet je maar worden opgenomen.
Ik geloof dat ik nog nooit zo boos ben geweest op een arts. Die man had me nog nooit gezien, gesproken of onderzocht, maar plakte wel een label op me en zorgde ervoor dat ik totaal geen hulp meer kreeg. En dat noemde zich een arts?
Ik wou dat ik toen de mogelijkheid had gehad om me uit te spreken, maar de naam van die arts kreeg ik niet, en misschien was dat maar beter ook.... Ik had waarschijnlijk opnieuw te horen gekregen dat ik niet alleen psychisch gestoord was maar ook nog eens geen recht had om boos te zijn, nog een reden voor hem om me naar een psychiater te sturen. De vrouw in onderstaande video verwoordt het goed, we hebben allemaal recht op liefde, zorg en compassie en we horen niet zo behandeld te worden. Het heeft me jaren gekost om de woede die ik voelde jegens de vele artsen die me verkeerd hadden beoordeeld om te zetten in vergeving en in te zien dat het weliswaar dokters met een zorgplicht zijn, maar ook mensen.. en mensen maken fouten. Vergeven was niet makkelijk, maar wel beter voor mijn gezondheid. 

De stress en spanning tussen mij en mijn ouders liep zo hoog op dat ik er alleen maar zieker van werd en uiteindelijk voor de moeilijkste keuze ooit stond. Ik zal die dag denk ik nooit meer vergeten. Toen ik mijn ouders weer zag, heb ik ze gevraagd of ze die adviezen van die arts konden negeren en eindelijk konden gaan zien wat er werkelijk aan de hand was en ik heb ze de keuze gegeven tussen die dokter of mij.

De pijn in de ogen van mijn ouders staat nog op mijn netvlies geprint, maar ze wilden maar 1 ding en dat was dat ik gezond zou worden en hij was een arts, dus die mening konden ze niet zomaar negeren…..

Ik heb me omgedraaid en ben weggelopen met de laatste kracht die ik op dat moment voelde…..
Het was een zonnige dag en ik ben op het terras gaan zitten bij mij op de boulevard en heb over de zee uit zitten staren. Verdoofd en vol ongeloof. Hoe had het zover kunnen komen, en wat nu?

Toch wist ik dat ik geen andere keuze had dan voor mezelf te kiezen. Mijn ouders waren niet in staat te begrijpen wat er aan de hand was en hun keuzes kwamen voort uit hun eigen pijn en verdriet en de hoop dat ik ooit weer beter zou worden.  Het contact zou pas weer goed komen, als ik in staat zou zijn om te bewijzen wat ik diep van binnen wist…alleen hoe, dat was de grote vraag. (het is uiteindelijk ruim anderhalf jaar wel weer goed gekomen en ze steunen me nu waar ze dat kunnen, maar daar ging wel een lange periode zonder contact aan vooraf)
Al die tijd op dat terras bleef er maar 1 zinnetje door mijn hoofd gaan, uit één van mijn lievelingsliedjes.

`Als dit het is, is dit het

En we zullen het wel zien'

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Enige tijd later kreeg ik telefoon van een psychiatrische hulpverlener die het nogmaals probeerde. Nu kwam mijn juridische achtergrond goed van pas, want ik wist dat ze me niet tegen mijn wil konden laten opnemen zolang ik geen gevaar was voor mezelf en anderen. Ook wist ik dat als ik in die instelling zou belanden en ik verplicht werd die zware medicatie te nemen dat mijn lever nog meer onder druk zou komen met alle gevolgen van dien. Na een lang gesprek met deze mevrouw concludeerde ze dat ik nog sterk genoeg was om mijn eigen beslissing te nemen en heb ik niets meer van haar vernomen.

Toen ik een tijd later voldoende kracht had om weer naar buiten te gaan, ben ik teruggegaan naar mijn huisarts. Mijn huisarts is open-minded maar had ook geen idee meer wat hij voor me kon doen. Hij was daar echter wel eerlijk over en dat op zich deed me goed.
Hij zei eerlijk dat hij het niet meer wist en als ik een verwijzing wilde dat hij me die zou geven, als ik hem zou aangeven waar ik naartoe wilde. Maar op dat moment wist ik het ook niet. Hij zei me dat hij me graag wilde helpen, dat ik de ziekste persoon in mijn praktijk was en dat als er niets zou gebeuren ik op korte termijn zou overlijden. Met zijn laatste woorden in mijn hoofd, ben ik de spreekkamer uit geschuifeld, wetende dat me een zware taak te wachten stond. Ik moest mijn eigen arts worden als ik wilde overleven.

In die periode werd ik geconfronteerd met mijn grootste angst: Alleen zijn. Mijn hele leven was ik bang geweest om alleen achter te blijven, alsof ik toen al wist wat me ooit te wachten stond. Jaren had ik er alles aan gedaan, me vastgehouden aan de mensen om me heen, gedaan wat ze wilden, gehoopt net zo te zijn als zij.. en niets had kunnen voorkomen dat mijn grootste angst waarheid geworden was; ik was doodziek en ik stond er alleen voor.

Maar zoals vaker is gebleken, blijkt op die bodem van de put het grootste geschenk te liggen. Er was niemand meer om me aan te conformeren, niemand meer om me schuldig voor te voelen. Ik hoefde me niet langer te verantwoorden of groot te houden en ik had niets meer te verliezen.

Het werd tijd dat ik die stem in mij ging vertrouwen, dat ik me open ging stellen voor alle informatie die ik had maar waarvan ik niet begreep waar die vandaan kwam. Het werd tijd dat ik me opende en de persoon ging zijn die ik lang geleden had verlaten, omdat ik niet anders wilde zijn dan anderen. Ik had me zo laten beïnvloeden door alle meningen en gebeurtenissen dat ik me mezelf steeds verder had verloren.
Ik was nu dan weliswaar de mensen om me heen kwijt en voelde me dus behoorlijk eenzaam, maar ik ging steeds meer beseffen dat jezelf kwijt zijn een nog grotere eenzaamheid brengt. En dat het tijd werd om mezelf te zijn en het contact te leggen met hen in de zielenwereld die er altijd waren. Ik was zo lang bang geweest voor dat contact, omdat die gave me zo anders maakte. Het was tijd dat te veranderen...  

Vanaf dat moment werd het alleen zijn mijn grootste bondgenoot. En de vier muren van mijn huis die ooit voelden als mijn gevangenis en die contact met de maatschappij verhinderden, werden nu de vier muren rondom de enige plek waar ik zonder inmenging van anderen mezelf kon zijn en mijn hart en spirituele kanalen veilig kon openen.
En zo begon een prachtig nieuw hoofdstuk in mijn leven waarin ik mezelf beter leerde kennen en ontdekte dat je nooit alleen bent, omdat er zoveel hulp is vanuit de zielenwereld. Het enige waar zij op hadden gewacht was het moment dat ik eindelijk klaar was om hun hulp te vragen en te ontvangen.
En die hulp kwam…..Daar zal ik later meer over schrijven.

Ik ben gewend geraakt aan het alleen zijn, ben ervan gaan houden en zoek het nu ook bewust op wanneer het daar de tijd voor is, zodat ik zelf sterk en krachtig blijf en zo meer voor anderen kan betekenen.
Er zijn sindsdien vele mensen geweest die me uit mijn isolement (zoals zij het noemen) hebben proberen te halen, me terug in de maatschappij hebben willen helpen. Maar vaak betekende dat, dat ik op plekken of in situaties kwam die ik helemaal niet fijn vond. Dat paste in hun leven, niet in de mijne... En hoewel ik geniet van mensen om me heen, ga ik regelmatig toch mijn eigen weg, zeker wanneer ik merk dat ik in een bepaald contact mezelf verlies. Het is mooi om te constateren dat ik het alleen zijn, waar ik vroeger zo bang voor was, nu zo ben gaan koesteren dat ik het niet snel meer opgeef :) Want zonder mensen om me heen, wat velen mensen eenzaamheid noemen, kan ik helemaal mezelf zijn en me openen voor de zielenwereld, en zo ben ik nooit alleen!

Ik hoop dat je door deze achtergrond informatie meer bent gaan begrijpen van de situatie waarin ik zat, hoe moeilijk en levensbedreigend het was. En dat het je helpt om in te zien wat de kracht van soul healing is. Ik zal daar vanaf nu meer over schrijven. Want mijn leven nu is totaal anders dan toen, enkel en alleen door het gebruik van deze soul healing technieken en de vele healings die ik ontvangen heb. Daar waar artsen, therapieën en medicijnen niet het gewenste resultaat brachten, gaf soul healing me wat ik zocht: een nieuw begin en een beter leven! Als je meer wilt weten, lees dan verder in de volgende blogposts, want als het mij uit zo'n situatie kan helpen, is er heel veel mogelijk! Daar ben ik van overtuigd! 

In liefde en licht,
Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

NEVER ALONE

If you read part 2 I guess you will understand, that it has been a struggle each and every day to get through the day and to keep myself alive. That in itself already was hard. But it was not the only thing I was struggling with. I also had to deal a large part of the time with the people around me and the huge misunderstanding there was. 

I had a lot of symptoms, but no adequate diagnosis or effective treatment. Instead I had to deal with a lot of wrong assumptions. The result was that I was stigmatized by good-hearted people with their own strong opinions. An opinion which most of the time was not based on true facts.  And that was really difficult to deal with. I had to explain things constantly and had to defend myself over and over again. It has caused me many negative emotions of frustration, anger, sadness and made me feel powerless very often. Yet at the same time I knew that it was very difficult for them also to say the right words, because how could they know what I was going through, if the illness itself was so misunderstood and unknown and those people or their close family members were not affected. Sometimes I thought: “someone diagnosed with cancer receives more support and understanding than someone with ME.” Because of that I slowly started to lose social contact.

It started with friends and family members. Because I didn’t  participate in social activities and didn’t show up as often as before at family gatherings or birthday parties, people were getting out of sight.
Because I lost my job, I also lost the connections with my co-workers.
And as time went by, I had lesser energy and therefore less need of all kind of well-intentioned however very painful questions.

How are you? Are you feeling better? What? You still are not feeling better???
You are looking perfectly healthy, so why are you no longer working?

What are you doing each and every day? You can’t do nothing… can you?

I really recommend you to visit this particular therapist, because I know someone who has been helped so perfectly… Or…. if you just try this, I am sure it will solve all of your problems.
You have to go outside more often, because lying down all day is not going to help you.

Why don’t you come any longer, you probably don’t want to anymore.. Because if you truly want it, you can ….
And there are many more comments… I simply didn’t have the energy anymore to defend myself.

The only thing I truly wished for was some understanding and compassion, but that was difficult to find then.
I guess the next video is a beautiful example.

The only one who was really supportive at that time was my boyfriend. He stood by my side for 6 years and helped me through the most difficult things and therefore he experienced this disease very closely. Where many people were convinced it was all in my mind, he supported me in my belief that something more serious was going on, because he had seen me changing. He knew me as a very social being and now I was no longer able to have a normal conversation en couldn’t go outside anymore.
He drove me to doctors and therapists, helped me with groceries, housekeeping, taking a shower and everything else which brought some comfort and relief. But all his support was at the expense of our relationship. Over time my illness progressed and made me so dependent, that there no longer was a normal healthy relationship. We no longer were boyfriend and girlfriend, but more like caretaker and patient.
I saw how all of this affected him very much and how he was slowly going down. But he didn’t want to listen to the advice to choose for himself, because he didn’t want to abandon me to my fate. And to be honest, I didn’t had the courage to end the relationship either, because I knew I was too dependent of him.
Then the moment came that he had a black-out, something I had foreseen was coming, but couldn’t prevent. When he realized afterwards what had happened he left me overnight and never came back.
That was kind of a bifurcation for me. Suddenly I lost all the help I had, yet at the same time so much stress and concern slipped away, because I no longer felt responsible for his suffering.

My relationship with my parents was coming under pressure even more then. They really wanted to help me, but there was so little they could do, because their emotions as parents of a sick child, caused me too much tension. I could hardly bare to see and feel their emotions. It caused so much sadness, tension, and feelings of being powerless, that the situation got worse and worse.

After my parents had visited a doctor it totally escalated. This man had told them that it was all in my mind, a psychological issue, that it was my imagination. He told them I had to go to a mental hospital and if they would only give in a little bit to help me, I would only get worse. After all it was no physical condition in his opinion…. (I am so grateful that nowadays there is so much more proof for a physical condition of the nervous system and the brain) So every time I saw my parents they told me the same thing: Barbara, you have to do it by yourself, you can do it if you want, we want you to get healthy and otherwise you need to go to that mental hospital so you will get the help you need.
I guess I have never ever been so angry as I have been with that doctor. This man had never met me, never spoken with me, never examined me. Still he stigmatized me, put these labels on me, and created a situation in which I didn’t get the help I was asking for. And that man called himself a doctor?
I wish I had the opportunity to speak out what I had to say at that time to him, but I never received the name of that man, and that is perhaps for the best…  I probably would have been told that I not only was mentally disturbed but also had no right to be so angry… another reason for him to send me to a psychiatrist. The woman in the video below says it all I guess: We all have the right to receive love, care and compassion and we don’t deserve it to be treated like that. It has taken me many years to let go of the anger I felt for all the doctors who misdiagnosed me and to forgive them. Doctors have a  duty to take care of patients, yet they are human beings too, and human beings make mistakes. 
It wasn’t easy to forgive, but forgiveness was so much better for my health.

The stress and tension between me and my parents was increasing so much because of this situation, that it only increased my symptoms. It came to the point that I had to make the most difficult decision ever. I probably will never forget that day. When I saw my parents again, I asked them to let go of the advices that doctor had given them and to finally open their eyes for the truth of what was really going on with me. I gave them a choice between that doctor or me.

The pain in the eyes of my parents is still at the forefront of my mind, but they only wanted one thing, they wanted me to be healthy again and he was a doctor, so they couldn’t ignore his opinion…
I slowly turned around and walked away with the last strength I had in me…
It was a beautiful sunny day and I went to a pavement café on the boulevard close to my home and sat and stared in front of myself, watching the sea. Numb and in disbelief. How could this happen? And what was I supposed to do now?

But deep down inside I knew I had no other choice than to choose for myself. My parents were not able to understand what this illness was all about and their choices were based on their own pain and suffering and the hope to see me healthy again. I knew that this relationship would only be healed again if I was able to prove what I intuitively knew. The only question was, how to prove it. (after more than 1,5 years the contact between us was restored and they now support me in every way they can, but a period of silence and no contact was needed first)
All the time when I was sitting there staring at the sea, there was one sentence going through my mind. It is part of the lyrics of one of my favorite Dutch songs

`Als dit het is, is dit het (But if this is it, this is it)

En we zullen het wel zien' (And we'll see what happens next)

Acda & De Munnik - Het Regent Zonnestralen

Shortly after, I received a phonecall of a psychiatric social worker, who tried again. I was so grateful to have a legal background and to be familiar with the laws and prerequisites. I knew she couldn’t send me to a mental hospital against my will, as long as there was no risk of danger to myself or others. I also knew that if I would end in that hospital and I was required to take the heavy medication, my liver would be in huge trouble and it would have many consequences. After a long conversation with this lady she concluded that I was capable to make my own decisions and I never heard from her again.

After some time, when I had gained some strength to go outside again, I went to see my general practitioner. He is a very open-minded man, but he also had no idea what he could do for me to help me. But he was honest about it and that meant so much to me.
He honestly told me he had no idea anymore what to do and if I wanted a referral to a specialist he would give it to me, but I needed to tell him which specialist I wanted to visit. At  that time however, I also had no idea anymore where to go to. He told me he really wanted to help me, because I was the most sick person in his practice and that if this situation would not change for the better, I would probably die soon. With these last words on my mind I slowly left the doctor’s office.

I realized very deeply that I had a heavy task on my shoulders. I needed to become my own doctor if I wanted to survive.   

During that period I had to face my deepest fear: being all alone. My whole life I was scared to be left alone, like if I had always known what was going to happen. For years I had done everything I could. I had hold on to people as much as I could, done what they wanted me to do, hoping to become just like them. And nothing could prevent my biggest fear to become reality; I was very ill and all by myself.

However, as demonstrated in the past, there is a beautiful treasure to be found when you hit rock-bottom.  There was no behavior of others to comply to, no reason to feel guilty anymore because I was ill or different. I was no longer required to account for my behavior or decisions. And most importantly, I had nothing to lose.

It was about time to start to listen to and trust that voice inside of me and to open myself for all the information I received, without understand where that information came from. It was time to open myself for the person I was, and who I had left a long time ago, because I didn’t want to be different. I got so influenced by the opinions of others and the circumstances I was in that I had completely lost myself.

So even though I now had lost all the people around me, and felt pretty lonely, I also realized more and more that the greatest loneliness is experienced when you have lost yourself. I needed to find myself again and connect with the soul world more often, because those souls had always been there. But for too long I had been too scared to connect with them, because this gift made me feel so different. It was time to make a change…

From that moment in time, my aloneness became my companion. The four walls of my house, which used to feel like a prison, preventing me to be part of society, now became the four walls of the only place where I could be myself without interference of any other human being. A place where I could open my heart and spiritual channels safely.

A new chapter in my life had begun. A period in which I got to know myself and found out that I was never alone, because there is always help from the other side. The only thing they had been patiently waiting for was the moment that I was ready to ask for help and to receive their help.
And they indeed helped me. I will write more about that later.

I am used to be alone now, have learned to love the solitude, and consciously choose to be by myself when I feel it is time again. In this way I give myself the opportunity to stay strong, so I can be of service to others.
There have been many people who have tried to get me out of my isolation (as they use to call it), to help me be part of society again. But very often it brought me to places or in situations that I didn’t like at all. It fitted their lives, not mine…. And even though I love to be among people, I often go my way, especially when I notice that I loose myself in connection with certain people. It is so beautiful to notice that what I once feared the most, being alone, I nowadays really treasure. And I won’t give that up very easily anymore J
When there are no other humans to be with, other people often call that loneliness. But I don’t see it that way. When I am all by myself I can be who I really am and open myself fully to the soul world, and in this way, I am never alone!

I hope this background information helped you to understand the situation I was in, and how difficult and life-threatening this situation was. I hope it will help you realize the power of soul healing even more. From now on I will focus on that part of my journey. My life now is totally different compared to how my life was then, only through the use of these soul healing techniques and the many soul healing blessings I received. Where doctors, therapies or medicines couldn’t help me to get the results I was hoping for, soul healing did just that: It offered me a new beginning and a better life! If you want to know more, please read more in my next blogposts, because if it can help me out of this situation, so much is possible! I am sure of that!

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

LEVEN MET ME-CVS / A LIFE WITH ME-CFS

~ for English, please scroll down ~

SOUL HEALING en ME/CVS - deel 2:

LEVEN MET ME / CVS

Ik geloof dat ik dit het moeilijkste blog vind om te schrijven ooit, maar hoe kan ik je nu duidelijk maken wat soul healing voor mij heeft gedaan, zonder eerst te beschrijven hoe het was...in wat voor zwart gat ik zat voor ik eindelijk een uitweg vond. Heel lang heb ik hierover gezwegen, zelden details verteld, niemand toegelaten, want iedere keer als iemand ook maar iets hoorde kreeg ik al die kritiek en negativiteit, onwetendheid, goed bedoelde maar zo pijnlijke opmerkingen, pijn van de ander erbij of van die gezichten die boekdelen spraken: die griet spoort niet.... maar ze moesten eens weten dat ik wel degelijk alles op een rijtje had, maar gevangen zat in een lichaam dat me steeds verder in de steek liet. Dus leerde ik te zwijgen, leerde ik te doen of het wel meeviel, leerde ik te verbergen (voor zover dat ging) maar hier thuis, waar de maskers af konden, daar vond het werkelijke gevecht met al de ondraaglijke pijn en het onmenselijke lijden, drama, onmacht, woede en zo veel meer plaats. Ik zal je een glimp geven van hoe het was in die tijd, zodat je wellicht zult begrijpen dat ME/CVS niet zomaar moe zijn is... niet zomaar je aanstellen is.... niet zomaar profiteren van een uitkering is. Nee het is veel meer dan dat, hoewel er uiteenlopende gradaties zijn. Hieronder zal ik je een glimp geven van hoe het voor mij was. Ik wens niemand een leven met ME toe... 

Hoe het begon:

Het begon in 1993 met opgezette lymfeklieren, alsof er met spelden onder mijn oren werd geprikt. Hoofdpijn, iedere dag weer die hoofdpijn en van pijnstillers werd het alleen maar erger. Misselijkheid, onophoudelijke misselijkheid, hoeveel liter kruidenthee ik ook dronk en zó moe... Ik had nergens meer zin in, alsof alle levenslust uit me weggesijpeld was. Toen werd in mijn bloedonderzoek het EB-Virus gevonden en had ik officieel de ziekte van Pfeiffer, wat vanzelf over moest gaan.
Nou nee dus. Ik zat maanden als een zoutzak op die bank en werd gillend gek van het niets doen, maar mijn klachten veranderden niet van al die rust. Ik werd er alleen maar down en verdrietig van, want ik was altijd zo actief. Sportte 3x per week, speelde wedstrijden, was graag buiten maar was ook erg creatief en las vele boeken. Was één van de besten van mijn klas en miste het lezen en studeren zo...
Dus ben ik van pure ellende maar weer wat gaan doen want na maanden thuis zitten was er fysiek nog niets verbeterd maar ik ging er psychisch aan onderdoor als ik op die bank bleef hangen.

Tussenfase:

Jarenlang heb ik met hangen en wurgen een zo normaal mogelijk leven proberen te leiden. Ik studeerde maar volgde niet alle vakken van het trimester en had dus meer tijd nodig om af te studeren. Ik woonde op kamers en had dus een eigen huishouden te runnen. Ging af en toe uit om de sociale contacten te behouden, maar het was altijd alsof een deel van mij er niet echt bij was. Alsof een deel van mij niet meer leefde. Ik negeerde de hoofdpijn, dronk liters kruidenthee per dag maar die misselijkheid nam niet af. Probeerde te leven zoals mijn arts me had aangeraden, maar toch..... de klachten namen toe in plaats van af.

Toen ik was afgestudeerd en als jurist op de rechtbank ging werken hoopte ik dat het beter zou gaan, maar helaas... ik was goed in mijn werk, deed de moeilijkste zaken, maar ik was me er erg van bewust dat ik niet zo kon genieten van het werk als mijn collega's deden. Mijn collega's leek het geen moeite te kosten, terwijl ik na afloop van een dag werken kapot op de bank belandde en soms niet eens meer de energie had om eten te koken.
Hoezo... dit gaat vanzelf over als je maar een normaal leven gaat leven?
Dus zocht ik hulp bij een orthomoleculair diëtiste en slikte velen pillen per dag. Hielp het? nou niet echt, het hield me op de been, maar verbetering? Ho maar... Gedurende de jaren erna bezocht ik een acupuncturist en een homeopaat, ik probeerde bio-resonantie en bio-fotonen, oosterse geneeskunde en massages en noem het maar op... niets bracht verbetering van blijvende aard. Langzaam maar zeker ging ik achteruit tot ik in de volgende fase terecht kwam.
Ik kreeg er nog meer klachten bij. Mijn spieren werden stijf. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn rug, mijn heup, mijn knieën. En ik nam dus vaker de lift in plaats van de trap om zodoende energie te sparen.
Mijn bloedsuiker ging fluctueren. Ik had om de zoveel tijd eten nodig want anders ging ik trillen en werd ik duizelig.
Mijn geheugen liet me in de steek. Waar ik gewend was om uren per dag te lezen en een bijna fotografisch geheugen te hebben, werd het steeds moeilijker om me te concentreren en om de informatie op het papier op te nemen. Dat is erg lastig als je op de rechtbank werkt en dossiers van 20 ordners te verwerken hebt in korte tijd.
Maar ik had één groot voordeel wat me werkelijk hielp, mijn spirituele kanalen. Ik kreeg precies door wat belangrijk was om te lezen en wat minder belangrijk was omdat ik dat wel op de zitting zou horen. Zo heb ik mijn werk nog lange tijd vol kunnen houden. Met pijn, met fysieke en mentale uitdagingen, met vele emoties van verdriet en schaamte dat ik niet net zo als een ander was, maar het ging nog....Ik leefde op wilskracht, het kostte moeite, maar ik leefde een enigszins sociaal geaccepteerd leven en kon het nog opbrengen om een masker op te zetten dat het allemaal nog wel ging.

Breekpunt:

Tot het moment in december 2003 dat het kerstvakantie was. Ik had zo een ongelooflijke hoeveelheid werk op mijn bureau liggen want de werkdruk nam toe op de rechtbank. Met steeds minder mensen moesten we meer zaken afhandelen en mijn lichaam zat op het randje van wat het aankon. In de kerstvakantie, toen ik eindelijk rust nam, stortte ik in en lag ik in bed te klappertanden.
Na een week werken in het nieuwe jaar, lag ik het weekend weer ziek op bed, maar toch dacht ik op 13 januari weer een nieuwe werkweek te beginnen. Toen de wekker echter ging kon ik bijna niet uit bed. Ik was volkomen verkrampt en stijf, van top tot teen. Wat was dit nu weer? Dit had ik nog niet eerder gehad. Ik sleepte me naar de douche in de hoop dat een hete douche me zou helpen, maar toen ik eenmaal aangekleed was besefte ik dat het gekkenwerk was om zo naar het werk te rijden. Ik was een gevaar op de weg.... Ik had zo een druk in mijn hoofd en mijn lichaam was zo traag dat ik echt niet kon autorijden zo.
Dus besloot ik me ziek te melden, in de hoop dat als ik nog een weekje rust zou nemen ik wel weer in orde zou zijn. Helaas.... het was de eerste dag van jaren in bed en op de bank.

Gevangen in mijn lichaam:

Nu denk je wellicht dat het fijn was om even uit te rusten. Ja, in eerste instantie was dat ook zo. Deuren dicht, gordijnen dicht en even helemaal niets meer moeten. Geen maskers, niet mezelf groot houden, niet doen zoals een ander doet, niet verbergen hoe ik me van binnen echt voelde, niet doen of het wel meevalt, maar gewoon even toegeven dat het niet meer vol te houden was zo.
Maar na een week begon ik me te vervelen en me ook zorgen te maken want er zat geen verbetering in. Mijn lichaam deed zo zeer en de druk in mijn hoofd was zo groot.
Doktersbezoeken draaiden op niets uit. Bloedonderzoeken waren oké volgens de berichten van mijn huisarts. Dus dan maar verder zoeken. Het hele scala aan therapeuten heb ik gehad.
Ik moest van de bedrijfsarts naar de psycholoog, maar dat maakte me alleen maar woedend. Dit zat niet tussen mijn oren, er was iets grondig mis en het ondermijnde mijn lichaam. Dit was niet iets wat ik mezelf aanpraatte. Ik voelde me zo boos, verdrietig, machteloos, down van deze benadering. Dit was echt geen psychosomatische aandoening, iets wat ik mezelf aandeed...Wie doet zichzelf nu zo iets aan? Ik droomde juist van reizen, buiten zijn, kinderen...niet van hele dagen in bed liggen.
Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar de psychiater en die man keek me aan en zei, je bent woest..... maar daar heb je alle reden toe. Ik heb echter geen enkele aanwijzing dat jij een psychiatrische aandoening hebt, dus ik stuur het dossier zo terug. Jij hebt andere hulp nodig.
Tja.... maar welke hulp dan?

Foto genomen door een lotgenootje in NL
die anoniem wenst te blijven. 

Ik heb vele mensen bezocht, onderzoeken gehad, vele pillen voorgeschreven gekregen en er op sommige dagen 48 geslikt. Het heeft me een vermogen gekost en als het nou zou helpen dan zou ik al die pillen met plezier hebben geslikt, maar ik voelde me er eigenlijk alleen maar slechter door. Ik klampte me aan strohalmen vast, maar zonder succes.

De klachten namen nog verder toe...Immense zenuwpijnen, ik kon me bijna niet meer bewegen. Van de bank tot aan het toilet waren letterlijk 7 stappen. Die 7 stappen voelden als een marathon en daar deed ik lang over..... vaak te lang en dan haalde ik het toilet te laat....
Als ik dan op het toilet zat was ik zooooo uitgeput en alles deed zoveel pijn dat ik er vaak 2 uur zat om kracht te winnen voor ik weer op kon staan en die 7 stappen terug kon. Kruipen was geen optie dat deed veel te veel pijn in mijn benen....
En ik kan je zeggen 2 uur op een toiletbril zitten is geen comfortabele positie...
En dan als ik eindelijk weer op de bank lag, moest ik uren liggen.. totaal uitgeput. Dus geen drinken, want dan moest ik weer naar die wc... geen eten want daar was ik te uitgeput voor. En vaak ook nog geen slaap, omdat mijn lichaam niet in staat was om te ontspannen.
Naar de keuken lopen was 16 stappen.... je snapt wel dat dat een nog grotere opgave was. Er waren dagen dat ik het moest doen met wat er binnen handbereik van de bank stond en anders had ik honger... En als ik kon eten dan werd het vaak nog niet opgenomen ook, want mijn lever, mijn milt, mijn spijsverteringssysteem deden chronisch pijn en het meeste voedsel kwam er via diarree weer uit. Ook ontwikkelde ik voedsel intolerantie. Gevolg was ondervoeding en ik woog uiteindelijk nog maar 48 kilo, met een lengte van 1.70 meter. Ik was mager....
En de dokter maar volhouden dat hij het niet wist....

Het was een drama om zo te leven en ik sliep dan ook het grootste deel van de tijd, soms wel 16 uur per dag, want die druk in mijn hoofd was niet mee te leven.
Alle informatie kwam verkeerd binnen. Geluid en beweging rondom waren een groot probleem voor mij. Het triggerde mijn zenuwstelsel nog meer.
Toen die druk in mijn hoofd het ergst was, was ik volledig in de war. Waar ik zo gewend was aan een fotografisch geheugen kon ik nu bijna niets meer opnemen want alles kwam verkeerd binnen. Het leek wel of mijn hersenen niet meer met elkaar communiceerden en de neurotransmitters niet meer naar behoren werkten.
Lezen werd onmogelijk. De letters dansten op papier. Een woord van 6 letters zag ik bijvoorbeeld in drie delen, de eerste twee letters, de middelste twee letters en de laatste twee letters, maar een woord met betekenis kreeg ik er niet uit. Op beeldscherm was het iets beter om te lezen maar toch, het kostte zo veel energie.
En dan was er nog zo iets als geluid. Ieder geluid om me heen was teveel dus leefde ik 24/7 met oordoppen. Toch hielp dat maar deels. De TV van de buren kwam er de hele avond dwars doorheen en als zij de voordeur of de balkondeur dicht knalden wist ik niet waar het geluid vandaan kwam: was het bij hun of bij mij? Kwam er soms iemand binnen? Een verbouwing in de flat hield mij urenlang in dezelfde positie op de bank want bewegen was niet te doen.
Al die triggers op mijn zenuwstelsel maakten dat de druk steeds groter werd in mijn hoofd.
Soms was het zo erg dat ik met mijn rechterhand mijn linkerarm kon aanraken en niet wist wat ik deed. Ik voelde dat iets mijn linkerarm raakte. Ik voelde dat ik iets met mijn rechterhand beet had, maar de combinatie werd niet meer gemaakt.
Op dagen zoals deze, was eten heel lastig. Ik kon dan bijvoorbeeld een kwartier naar een aardbei staren. Was het een aardbei? was hij goed of was hij geschimmeld. kon ik dit eten? het drong niet tot me door. En als ik het dan eindelijk als veilig had herkend, en er kwam een onverwacht geluid, dan werd alles weer gewist en kon ik opnieuw beginnen, want ik wist niet meer wat ik vast had.
Op de ergste dagen ging het zelfs nog een stap verder. Ik herkende bijna niets meer. De bank waarop ik lag, de meubels, waar ik ook was.. continue die vraag, wat is het, waar ben ik...Soms herkende ik het aan de kleur, soms aan de vorm, soms aan het aantal stappen dat ik had gezet (wat ik dus altijd telde om een houvast te hebben), soms aan helemaal niets, dan kwam niets door zoals het zou moeten en dus zette ik dingen weg op vaste plekken op momenten dat ik helder was, zodat ik wist waar ik iets kon vinden als die druk weer te heftig was. Ik kon alleen iets onthouden in heldere momenten.
En zo leefde ik dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit. En de artsen maar zeggen: Meisje we kunnen niets vinden....
Douchen, het huis schoonmaken, naar buiten toe... Je snapt dat dat echt een brug te ver was.
Terwijl iedereen fijn beneden op het strand onder mijn raam van de zomer genoot, lag ik klappertandend op de bank onder een deken. Dromend over wat ik zou willen gaan doen als alles makkelijker zou worden en ik ooit ook weer buiten kon leven, de seizoenen kon beleven en de warmte van de zon op mijn huid kon voelen.

Emotioneel had deze ziekte dus ook grote effecten. Je organen zijn verbonden met verschillende emoties, dus als die organen niet meer goed functioneren, heeft dat ook emotionele gevolgen. En andersom....
Ik merkte dat mijn lichaam niet meer ontgiftte zoals het moest, mijn urine was kleurloos als water, zelfs na uren niet drinken was het kleurloos. Geen goed teken...... Mijn lever deed ook ontzettend veel pijn en al die gifstoffen hoopten zich op, vandaar dus het neurologisch effect en het effect op mijn hersenen en mijn huid. En ook op mijn emoties, ik was woedend, machteloos, bang.

De zenuwpijnen in mijn centrale zenuwstelsel (mijn hersenen, mijn ruggenmerg), waren soms niet vol te houden, met spasmes tot gevolg, maar geen pijnstiller hielp me. Medicatie maakte het alleen maar erger. Het enige wat toen nog hielp was de druk verlichten door huilen... alleen die tranen brachten verlichting. Maar huilen kon ik niet zomaar. Er is een aanleiding nodig.
Jaren heb ik amper kunnen huilen, want emoties voelen, emoties laten gaan, betekende energieverlies. En dan kon ik zeker niet meer lopen, niet meer eten, niet meer drinken. Dus mijn lichaam hield zichzelf op alle manieren in stand. Alle energie ging naar de vitale functies van ademen, hartslag, eten en drinken en het voelde of de rest werd geblokkeerd. 

Ik zat gevangen in een lijf waarin iets mij van binnenuit verteerde. En tussen die vier muren zat ik in een diep donker gat.

Deze ziekte beïnvloedde me echter niet alleen fysiek, mentaal en emotioneel, maar ook spiritueel.
Ik had namelijk ook nog mijn spirituele kanalen open. Toentertijd wist ik dat echter niet. Ik was zo opgegroeid en dacht dat iedereen dat had en de informatie doorkreeg en de beelden zag. Nee dus.... Pas een paar jaar geleden leerde ik dat niet iedereen dit heeft. Nu weet ik dat het helderwetendheid wordt genoemd en een geopend derde oog, maar dat wist ik toen nog niet.
Maar het was niet bepaald bevorderlijk voor mijn situatie, want ik wist hoe mijn lichaam stap voor stap achteruit ging en dat als er niets zou gebeuren dat ik dood zou gaan.
Ik zag hoe donker het was en wist waar de problemen in mijn lichaam zaten. Ik zag ook wat er om me heen gebeurde.

Iedere nacht zag ik hoe minder fijne zielen me lastig vielen, me wakker hielden, ik hoorde de stemmen.
Vele mensen spreken over engelen en lichtwezens, maar ik kan je zeggen dat er ook wezens zijn met minder licht, die tamelijk donker zijn op zijn zachtst gezegd...
Op een nacht lag ik in bed en ik zag hoe ik omringd was door die donkere wezens. Ik was doodsbang... Ik kroop weg onder de deken, maar ja, dat helpt niet zo bij een geopend derde oog, want ik bleef het zien en die deken beschermde me echt niet. Tot mijn grote verbazing zag ik ook een hand op mijn schouder die gouden licht uitstraalde. En door die hand op mijn schouder ontstond er een cirkel waarin ik veilig was. Die donkere wezens konden me niet bereiken. En ik voelde me zo veilig.

Ik snapte er niet zo veel van, kon niet zien van wie die hand was, maar wat was ik die gouden hand dankbaar. Iedere keer als ik me weer zo bang voelde, moest ik daaraan terug denken en dat hielp me om te ontspannen.Gelukkig werd mijn verzoek om dat niet meer te hoeven zien gehonoreerd. Maar die donkerte niet meer zien, betekende niet dat ik het ook niet meer voelde. Ik voelde de donkerte als het weer aanwezig was, iedere nacht...
Jarenlang heb ik zo geleefd. Starend naar het plafond. Boeken lezen ging niet meer, de radio was geen optie, de televisie werd ook steeds lastiger want een conversatie volgen ging niet meer, dat drong niet meer tot me door. De ondertiteling was vaak te snel weer verdwenen voor ik het had kunnen lezen, dus ging ik over op tekenfilmpjes als de broodnodige afleiding. Biker Mice, Road Runner, De Fabeltjeskrant... ik heb het honderden keren gekeken.
Telefoneren werd ook een probleem. Die bel van de telefoon was te veel, gesprekken voeren steeds moeilijker. Ik vroeg wel tientallen keren hetzelfde... want het antwoord drong niet altijd door. En je snapt wel dat bezoek in zo'n situatie me echt niet aantrok, want ik had niet meer de kracht om me beter voor te doen dan ik was, en na afloop van het bezoek had ik dagen nodig om weer enigszins te herstellen.

De reis begint.

Er is meer, maar ik zal niet verder in details treden. Ik denk dat je zo genoeg gelezen hebt om te beseffen dat het niet makkelijk was om zo meer dan 7 jaar door te brengen (tot ik eind 2010 Dr. en Master Zhi Gang Sha leerde kennen). Ik ben me er ook van bewust dat je ondanks dat je nu enige informatie hebt, je niet werkelijk zult weten hoe het voelt, maar ik hoop dat je zult begrijpen dat ME/CVS meer is dan "chronisch moe zijn...". Die moeheid is slechts een deel, maar niets meer kunnen, volledig afhankelijk zijn... en zonder enig vooruitzicht op verbetering weer wakker worden, dat was wat me het meeste pijn deed.
En ik wist dat ik iets moest doen, want als ik niets deed, zou ik het niet overleven.
Het was donker in mij, het was donker om me heen, pikzwart is misschien wel beter verwoord. Ik had licht nodig....!
Gevolg was dat ik dag en nacht het licht aanliet. Het was uiteraard niet het licht wat ik nodig had, maar het was iets.... een houvast als ik midden in de nacht weer al die donkerte om me heen voelde en soms zag, dan had ik een lamp om me op te richten. Nog steeds laat ik 's nachts een lamp aan, zodat het niet helemaal donker is als ik naar het toilet moet in de nacht.
Mensen spreken wel eens van Hemel op Aarde... nou ik leefde meer in Hel op Aarde.
En ik moest een uitweg vinden, want een leven met ME op deze wijze voor de komende decennia dat hield ik niet vol. En zo begon mijn zoektocht naar het licht. Licht aan het einde van deze donkere tunnel. Een zoektocht die resulteerde in een ongelooflijke wending in mijn leven en wat ben ik dankbaar... zo intens dankbaar. En nu ik weer even terug ga in de tijd en dit allemaal opschrijf en me nog meer bewust wordt van het verschil tussen toen en nu, hoe dankbaarder ik ben. Ik wil nooit meer terug naar die tijd, die dagen, weken, maanden en jaren.... nooit meer. 

In de komende delen zal ik je meer vertellen over die wending maar eerst zal ik je in deel 3 meer inzicht schenken in het gevolg van deze ziekte: Isolement.


In liefde en licht, Barbara

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Gecertificeerd Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akasha Kronieken) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/

Telephone: 0031 (0) 6400 35 367

Soul Healing and ME/CFS - part 2:

A LIFE WITH ME

I believe this has been the blog that was most difficult for me to write so far, but how can I make you understand what soul healing has given me, without giving you a description of the situation I was in… the black hole I was in before I found a way out. I have been silent for a long time, hardly shared details with anyone, let nobody in, because every time somebody heard a part of it, I was facing so much criticism, so much negativity, so much unawareness and I received so many benign but for me painful advices and I took over so much pain from the other person. Their faces often were telling me: This girl has lost her mind, she doesn’t mesh completely….

If only they had known that I hadn’t lost my mind, but was trapped in a body which was failing on me more and more. I learned the hard way to keep my mouth shut, to act like everything was fine, to hide (to the extent that this was possible). However, I could let go of the masks whenever I was alone at home and that was the place where the real battle was taking place. All the incredible pain, inhuman suffering, the drama,  the inability to get to grips with the real issues, the anger, the powerlessness and so much more was kept hidden for most of the people. But I will give you a glimpse now on how it was during these years, so maybe you will understand that ME/CFS is not just being tired… not just affectation… not just enjoying social benefits. No, it is much more than that, however there are varying degrees. Below I will give you a glimpse of how it has been for me. I would not wish anyone to experience a life with ME….

How it all started:

It started in 1993 with swollen lymph nodes and the feeling of needle pricks under my ears. Headache, incredible headache each and every day and pain medication only made it worse.  Nausea, constant nausea, no matter how many liters of herbal tea I drank, and sooo tired… I didn’t feel like doing anything, it felt as if all the life force seeped away. Then in the blood test the Epstein-Barr Virus was found, so I officially was diagnosed with mononucleosis and was told it had to heal by itself. 

Well… NO it didn’t heal by itself. I was transforming into a couch potato, and over time felt  more depressed because I was not capable of doing the things I loved to do.  My illness however didn’t heal at all, no matter how much rest I took. It only made me feel down and sad, because I used to be so active. I used to play sports 3 times a week, was part of a team playing matches, loved to be in nature, but was also very creative and was reading lots of books. I used to be one of the best students of my class and I missed studying so much….
Out of sheer misery I picked up some activities, because being at home for months doing nothing had not bring any physical improvement at all. But I was mentally and emotionally broken by doing nothing. So I needed to turn this situation around.

Intermediate:

I succeeded by the skin of one’s teeth to live a life as normal as possible. I went to university but didn’t attend all courses in each Trimester, so I needed more time to to graduate from Law school.  I lived in lodgings, so also needed to take care of housekeeping. Occasionally I went a night out, to keep in touch with friends and to have some fun, but it always felt like a part of me was missing, as if a part of me was no longer living. I ignored the headache, drank lots of herbal tea but it didn’t take the nausea away. I tried to live, like my doctor had told me to do, but…. the number of disease symptoms only increased instead of decreased, like I was hoping for.

When I graduated and started my job at the courthouse, I was hoping that it would get better, but unfortunately….
I was good at my job, was taking care of very difficult cases, but I was also very aware of the fact that I couldn’t enjoy my work in the way my co-workers did. It took my co-workers no effort at all, while I was completely exhausted at the end of the day and sometimes there was no energy left to cook diner.
My doctor had told me this disease would disappear by itself, as long as I would live and have fun. Really??
I thought it was time to seek for professional help. I visited someone trained in orthomolecular medicine and took many supplements during the day. Did it help me? Not really…. It kept me going, but I didn’t experience any improvement. So over the years I visited an acupuncturist, a homeopath. I tried bioresonance therapy, biophotonen therapy, Traditional Chinese Medicine, massage therapy, and so much more…. Not one of the treatments brought me permanent relief. Slowly I was going down until I entered the next stage.

The number of symptoms were increasing. My muscles got very stiff. I got more and more backpain, pain in my hips, my knees. I started to take the elevator instead of the stairs so I could save my energy.
I started to experience fluctuating blood sugar levels and needed to eat every few hours to prevent trembling and dizziness.
My memory let me down more and more. I was used to have an almost photographic memory and I could read many hours a day, but it was getting more difficult to concentrate en to absorb all the information from paperwork. I can tell you that it is not really convenient when you are working at the courthouse and need to process cases of 20 files each in short periods of time.
But I had a huge benefit which was really helpful, my spiritual channels. I received the information what was really important for me to read and what was less important because I would hear about that in court. In this way I was able to continue my work for some time. I was able to manage, even though I was in pain, had physical and mental challenges, many emotions of sadness and shame that I was not just like my co-workers, but I managed…. I was living on willpower. It took me a lot of effort, but I was living a kind of socially accepted life and was able to put on a mask and pretend that all was fine.

Breakpoint: 

Until the moment in December 2003, the holiday season started. I had so much work waiting for me on my desk, because the workload was increasing. With fewer people we had to deal with more court cases and my body was on the brink of what it could handle.  During the Christmas holidays, when I finally took the necessary rest, my body collapsed and  I was in bed shivering with fever.

After another week at work the same thing happened in the weekend. When I woke up on January 13 to go to work again I could hardly get out of bed. I was quite cramped and stiff all over my body.
What was going on now? I never experienced that before. I dragged myself out of bed and into the bathroom, hoping a hot shower would help. But when I was finally dressed I realized it was totally crazy to drive to work in that condition. I was a danger on the road…. There was so much pressure in my head en my body reacted so slowly that I really couldn’t drive my car safely.

So I decided to call in sick, hoping that if I would rest for a week or so I would be fine again. To my great sorrow however, it was the first day of many years in bed and on the couch.

Trapped in my body:

Maybe you think right now that it was a pleasure to take some rest. In the beginning I indeed enjoyed it. I closed the doors, closed the curtains, and didn’t have to do anything. No more masks, no more putting a good face on it, no more copying behaviors of others, no more hiding of what I was feeling inside, no more pretending, but just giving in to the fact that this situation was no longer sustainable.
One week later however I started to feel bored and worried, because there was no improvement at all. My body was hurting so much, head to toe, and the pressure in my head was almost unbearable.

Nothing came out of the visits to my doctor. There was no indication of any abnormality in the blood tests my doctor did. And whoever I visited, no one seemed to be able to help me.
Then I had to visit the company doctor. She sent me to a psychologist. I was furious. This sickness wasn’t in my head, there was something really wrong with my body. I didn’t talk myself into this sickness. I was angry, sad, powerless, and so down because of this approach. This truly wasn’t a  psychosomatic disorder…. Who would talk herself into this kind of suffering? I was dreaming of traveling, being outside in nature, having children… not of lying down in bed all day.
Eventually they sent me to a psychiatrist and that man looked at me and said, you are furious and you have the right to be angry, but there is no indication that you are suffering of a mental illness, so I am sending you back to the company doctor. You need another kind of help.
Yes… he was so right, I really needed help, but where could I find the help I needed?

Photo taken by another ME patient in the Netherlands,
who likes to remain anonymous

I visited many people, had many doctor examinations, and received many descriptions of many, many pills. There have been days that I took 48 pills… It costed me a fortune, and if it would only help me, I would have taken all these pills happily, but reality was that I even felt worse….  I eagerly grasped at straws, without any relief.

My symptoms were increasing even further. Nerve pain, incredible nerve pain. I could hardly move. It only took me 7 steps to walk from the couch to the washroom, but those 7 steps felt like running a marathon and it took me a long time to get there, often too much time to get to the toilet in time….
And if I finally was sitting on the toilet I was so exhausted and in so much pain, that I often had to sit there for 2 hours in order to get some strength to walk those 7 steps back. To crawl on the floor was not an option, that was too painful for my legs…
I can tell you, it is not comfortable at all to sit on the toilet for 2 hours….that is not a choice…
And when I was finally back at the couch again, I had to lay down for hours, every part of my body was crashing. So no water, because then I had to use the washroom again. No food, because I was too exhausted to eat and digest food. And most of the time even no sleep, because my body was not able to relax.
Going to the kitchen was even more challenging, that took me 16 steps…. You may understand by now that it was even a bigger effort. There have been many days that I had to eat what was within my grasp, and close to the couch and otherwise I was hungry for the rest of the time. And if I was able to have something to eat, my body most of the time could not digest and absorb it, because my liver, my spleen, my digestive system hurt all the time and most of the food came out as diarrhea. I also developed food intolerance. The result of all of this was of course malnutrition and weight loss. I weighed only 48 kilo, while I am 1.70 meter tall… so you can say I was skinny.

And the doctor still insisted that he had no idea what was wrong with me.

It truly was very dramatic and traumatizing to live a life like this and because of that I slept most of the time, sometimes even 16 hours a day, because the pressure in my head was intolerable. Information was processed incorrectly. Sound and movement around me were very hard to cope with. It all triggered my nervous system even more.
When the pressure in my head was reaching its peak, I was completely disorientated. While I once was used to have that photographic memory, I could now hardly absorb any information. All information came in in a wrong way. It felt like my brain didn’t communicate in a proper way anymore and like the neurotransmitters didn’t function like they used to do.  

Reading became impossible. It was like the letters were moving on the paper. A word of 6 letters was difficult to read. I saw the first two letters, the central two letters and the last two letters, but couldn’t see them together forming a word with any meaning. It was easier to read for me on a computer screen, but still it took lots of energy.
And then there were the issues with sound. Every sound around me was too much, so I used ear plugs 24/7. But it only helped partially. The sound of the television of my neighbors came through every evening and when they banged their front door or the door at the balcony, I had no idea where that sound came from. Was it their door or mine? Did someone enter my house? An alteration in the apartment building where I live, kept me in the same position for hours on the couch, because it wasn’t easy to move.
All those triggers of my nervous system increased the pressure in my head. Sometimes it was so bad, that I could touch my left arm with my right hand not knowing what I was doing. I could feel something was touching my left arm. I could feel I was touching something with my right hand, but the combination that it was my own right hand, holding my left arm, was not perceived in my brain.
On days like that it was also very difficult to eat something. I could watch a strawberry for example for 15 minutes, wondering if it was truly a strawberry, could I eat it or was it moldy. Was it safe to eat it? I didn’t register the correct information. And when I finally received the information, and there was an unexpected sound, my memory was erased again and I could start all over again.
On the worst days it even went one step further. I hardly recognized anything around me. Not the couch I was laying on, not the furniture, not where I was… I was continuously wondering what I was looking at, where I was… Sometimes I only recognized something by its color, or by its shape, sometimes only because of the number of steps I had taken (which I was always counting just to know where in the house I was), sometimes I didn’t register any of the information coming in. So in those moments my brain was functioning a little bit better, I put things away at certain places, just in case the pressure would increase again and I couldn’t recognize things anymore. Then at least I knew where it was.
And that is how my life was, day after day, week after week, year after year. And the doctors would only say to me: Girl we can’t find anything wrong….
Taking a shower, cleaning the house, going outside… I guess you can imagine it simply was a bridge too far.

While everybody was enjoying a day at the beach underneath my window, I was under a blanket on the couch, shivering from the cold, dreaming of what I would do if there would ever come a time when everything would be easier and I could go outside again, experience the seasons and feel the warmth of the sun on my skin.

Emotionally this condition had huge impact too. Your organs are connected to different emotions, so if your organs do not function well, it also has emotional consequences. And vice versa….
I noticed that my body didn’t purify well, my urine looked colorless like water, even after many hours without drinking, my urine was colorless. That is not a good sign… My liver hurt terribly and all the toxins were accumulating in my body, which had a huge impact on my nervous system, my brain and my skin. And of course also on my emotions, I was angry, powerless and afraid.

I sometimes could hardly bare the pain in my central nervous system (including my brain and spinal cord). The pain led to spasms. Painkillers however didn’t bring any relief. They actually only made the situation worse. The only thing that helped me at that time to reduce the pressure was crying…. Only tears brought some relief. But I couldn’t just cry. I needed an occasion.
For years I hardly was able to cry, because to feel emotions, to release emotions, resulted in a loss of energy. And when the energy was depleted it was certain that I wasn’t able to walk, to eat, to drink. So my body protected itself in various ways. The little energy that was left was saved for the vital organs, to breath, to have a heartbeat, to eat and to drink. It felt like all other things were blocked.
I was trapped in a body, with something causing havoc from the inside out. And the four walls of my apartment have been my prison for a long time.

This illness not only affected my physical, mental and emotional body. It also affected me spiritually.
I had my open spiritual channels. But at that time I wasn’t aware at all that I had spiritual channels and that they were open. I grew up with them and I thought everybody had them. I thought everybody received the same information and saw the images that I saw. Well, that was a misconception.
Only a few years ago I learned that not everybody lived with open channels. I now know it is called a “direct knowing channel and an open third eye” but back then I had no idea.
Having open spiritual channels in a situation like that was not really pleasant all the time, because I knew my health was deteriorating and the disease was progressing and also that if nothing would change, I was going to die.
I saw the darkness around me and knew where the problems were inside my body. I also saw what was going on around me.

Every night I saw unpleasant souls bothering me, keeping me awake, I heard the voices.
Many people speak about angels and light beings, but I can tell you that there also are beings with very little light, looking quite dark actually….
One night I was lying down in bed and I saw I was surrounded by those dark beings. I was terrified. I crawled under the blanket, hiding, but of course that was not helpful with an open third eye, because I kept seeing them and the blanket didn’t protect me. To my surprise I also saw a hand on my shoulder, radiating golden light. And because of that hand on my shoulder a circle of light was created. A circle in which I was safe. Those dark beings couldn’t reach me. And I felt so safe.

I didn’t completely understand it, for I couldn’t see who’s hand was on my shoulder, but I was so grateful for that hand. Every time I was scared again, I remembered this moment and it helped me to relax. Fortunately my request for not having to see this again was being fulfilled. I didn’t see them quite often anymore, but I could still feel their presence, every night….

I have lived like this for years, staring at the ceiling. I couldn’t read books. To listen to the radio was no option either. To watch television was also getting more difficult each month because it was very hard to follow conversations. I was missing most of the meaning of the sentences. Subtitling was gone before I was able to read the whole line. So the only thing I could watch in the end were cartoons. Biker Mice, Road Runner, De Fabeltjeskrant… I have watched it hundreds of times, just to have some distraction.
Also the telephone became an issue. The ringing of the phone was too much to bear, listening to conversations was too difficult. I asked the same question over and over again, because I could not remember the answer. To have visitors was even less attractive to me. I didn’t had the strength anymore to appear better than I was. And after the visitor had left, it took me days to recover.  

The journey starts

There is more, but I won’t go deeper into horrible details now. I think you have read enough to realize that it hasn’t been easy to spent 7 years of my life in this way (until the end of 2010 when I met Dr. and Master Zhi Gang Sha). I realize very well, that just because you have some information about what I felt, you will not really understand how it felt, but I hope you came to the point of understanding that ME/CFS is more than just being chronically fatigued…  The fatigue is just a part of it, but not being able to do anything, being completely dependent… and waking up each day without any perspective on improvement was what hurt me the most.
I knew I had to do something, because I would not survive without any interference. It was dark inside me, it was dark all around me, pitch-black maybe even is a better description. I needed light….!

This resulted in keeping the lights on day and night. It of course wasn’t the kind of light I really needed, but it was something to hold on to in the middle of the night when I could feel the darkness and sometimes still saw the darkness, then at least I had a lightbulb to focus on. I still keep a little light on during the night, so it won’t be completely dark when I need to go to the washroom in the middle of the night.

People speak about Heaven on Mother Earth.. well, I lived more in a place like Hell on Mother Earth.
I needed to find a way out, because living with ME in the way I just described for the next decade was not possible for me. And so I started my journey to the light. To find light at the end of the darkness. A journey that led me to an incredible turn in my life and I am still so unbelievably grateful for that, so immensely grateful.
Going back now to those times and writing all of this down makes me even more aware of the difference between then and now and makes me even more grateful. I never want to go back to that time again, those days, those weeks, those months, those years…. never again....

In the next episodes I will share more of this turn in my life, but first I will give you in part 3 more insights of the consequences of this illness: isolation.

With love and light, Barbara

  

~ True beauty is revealed only if there is light from within ~

Certified Soul Healer, Soul Teacher, Soul Communicator (Readings Akashic Records) en Guan Yin Lineageholder

Website: www.puur-licht.nl

Blog: http://myshmjourneytothepurestlight.blogspot.nl/
Telephone: 0031 (0) 6400 35 367